Werk aan de Winkel

Soms is voetbal echt iets wat ongrijpbaar is. Je kan bij de training dingen zien waarvan je denkt: "Wat gaan die meiden enorm vooruit!" Er is enthousiasme, inzet, passie. Maar als je dan de wedstrijd ziet lijkt het wel alsof alles spontaan vergeten is. Waar dat dan aan ligt...

Vandaag was de eerste helft niet best. De meiden van Winkel konden aardig voetballen en wisten onze meiden flink terug te drukken. We kwamen er vooral het eerste kwartier bijna niet uit. Er werden wel wat verre ballen geschoten en af en toe werd er redelijk gecombineerd, maar het was vooral Ezri die regelmatig in actie moest komen. Onze verdedigende meiden gooiden alles in de strijd om de tegenstander van het lijf te houden, maar ontvingen hierbij niet genoeg steun van het middenveld en de aanvalsters. Het blijft toch een lastig verhaal... Dan kun je als verdediging nog zo goed spelen, maar het wordt dan gewoon heel erg moeilijk. Feit is gewoon dat ons team moeite heeft met het middenveld en wat er op die plek precies van je wordt verwacht. Het is aan ons als trainers om daar dan een oplossing voor te vinden. Om toch een duidelijkere manier te vinden om onze middenveldsters en aanvalsters te laten weten wat er nu wordt verwacht van ze als de tegenstander in de aanval is. De aanvallende meiden leken bij tegenaanvallen bijvoorbeeld wel aan de middellijn vastgeplakt. Als we zelf een aanval hadden werd er daarnaast ook even vergeten dat er meer meiden in het geel en rood op het veld liepen, waar de bal ook best wel naartoe gespeeld mocht worden. Zo maak je het een tegenstander natuurlijk niet echt moeilijk, ook niet als er dan ook nog eens van te grote afstand op het doel werd geschoten.
Het eerste tegendoelpunt viel dan ook nog een beetje op een knullige manier. De bal hobbelde tergend langzaam over de lijn, waar onze meiden helaas niks aan konden doen. Vervelend was het wel, want nu gingen we de rust in met een 0-1 achterstand.

Het was een beetje stil in de kleedkamer. De meiden liepen enorm te balen. Van de achterstand, maar vooral ook van hun eigen spel. Het was ook allemaal zo onnodig, want zoveel beter was Winkel helemaal niet. Het was een team dat goed stond en dat een aantal meiden met techniek had, maar we deden echt niet voor die meiden onder. Het was dan ook tijd voor een onvervalste donderspeech. We hielden het positief en bemoedigend, maar we lieten de meiden wel blijken dat het op deze manier echt niet verder kon. Waar was de passie van de training gebleven? Waar was het mooie combinatiespel dat we ook vorige week tegen Medemblik hadden gezien? We voerden een aantal veranderingen door in de opstelling en stuurden de meiden terug het veld op. Niet zonder ze eerst te zeggen dat wij in ze geloven en dat het altijd wel een keer minder kan gaan, maar dat je dat ook op het veld om kan draaien.

De tweede helft begon een stuk beter dan de eerste. Opeens was er wel die drive om te laten zien dat we echt goed kunnen voetballen en er volgden een aantal mooi opgezette aanvallen elkaar op. Je zag de meiden ook meteen meer genieten. De schroom werd afgeworpen en even leek het weer alsof de meiden gewoon lekker een partijtje aan het spelen waren op het trainingsveld. We zagen nu wel die mooie passes, er werd nu wel rust genomen en de keepster van Winkel moest flink aan de bak. We moesten wel vroeg in de tweede helft Lisa H missen. Ze had al last van haar pols en viel hier tijdens de tweede helft ook nog een keer op. Ze kon niet meer verder en dat was erg sneu voor haar.
Ondertussen hing de 1-1 wel echt in de lucht. En hij kwam ook, uit een corner van Lisa G. Ze schoot de bal hard voor het doel, waar hij via de keepster naar binnen vloog. Die leek het zelf niet zo erg te vinden. "Hihi, ik heb een doelpunt gemaakt!" Giechelde ze...

Nog een minuut of tien te gaan. Kunnen we doordrukken? Blijft het 1-1? Of heeft Winkel nog wat in huis? Het bleek helaas optie 3. Na een mislukte aanval van onze meiden kwam Winkel er erg snel uit. Een van hun snelle meiden rende onze verdedigsters eruit en schoot de bal beheerst in het doel. 1-2...

Daar bleef het helaas ook bij. Teleurgesteld liepen de meiden van het veld. Ze hadden alles gegeven maar bleven toch met lege handen staan. Jammer dat ze in de eerste helft niet meer hadden laten zien wat ze in huis hebben. Dat lukte een stuk beter in de tweede helft, maar als je een wedstrijd tegen een sterke tegenstander wil kunnen winnen, dan moet je twee goede helften spelen. Dat we nu niet meer ongeslagen zijn in deze competitie is jammer, maar het is spijtiger dat de meiden hun harde werk van de afgelopen week nu niet beloond hebben gezien. Toch moet het ook niet zo zijn dat een verloren wedstrijd dan gelijk een negatieve stempel op een week drukt. De meiden hebben drie keer getraind afgelopen week, daar volgens mij enorm van genoten en ook in de wedstrijd in de tweede helft laten zien wat ze kunnen. Ik hoop dan ook dat onze MO13-2 hier een positief gevoel over meeneemt het weekend in. Het blijft een fantastisch stel meiden waar we als trainers enorm trots op zijn.

We gaan komende week gewoon weer lekker aan de slag op de training, dan zien we vanzelf wel hoe het de volgende wedstrijd gaat lopen. We hebben nog 4 competitiewedstrijden en 7 toernooien voor de boeg, dus we kunnen dit seizoen nog meer dan genoeg genieten van onze Liekes!

Patrick