Wedstrijdverslagen

Sporting Andijk MO15-1 - FC Purmerend MO15-3 0-1



Het loopt niet elke week zoals je wil. Vorige week hebben we een wedstrijd gespeeld en die verliep bepaald niet zoals we van tevoren hadden verwacht. Alhoewel we in de eerste helft beter waren dan onze tegenstander WSV30, en meerdere keren kans kregen op een doelpunt, moesten we uiteindelijk toch een 3-0 nederlaag incasseren. Redenen genoeg waarom dat was gebeurd. Ik steek hierbij de hand in eigen boezem. Ik had de meiden hun normale spel laten spelen, waarbij we vol energie van start gaan, jagen op de bal en de tegenstander geen tijd geven om rustig in hun spel te komen. Het was alleen heel warm tijdens de wedstrijd en we speelden op een slecht, zwaar veld, waardoor de meiden in de rust helemaal kapot waren. Hierdoor kreeg WSV30 in de tweede helft meerdere kansen om tegendoelpunten te maken, wat ze dan ook deden. Enorm balen, want we zaten juist in zo'n lekkere flow, met twee mooie overwinningen na elkaar.



Dinsdag bij de training waren de meiden dan ook nog steeds een beetje aan het mopperen. Niet alleen over hun eigen spel, maar ook over het feit dat ze in de auto terug na de wedstrijd een behoorlijke preek hadden gehad van hun ouders. "Ze vonden dat het de slechtste wedstrijd was die we ooit hebben gespeeld!" Ik weet niet of dat helemaal waar is, maar we waren het er wel allemaal over eens dat we tegen Sporting Andijk echt beter moesten spelen. Sporting Andijk was na de nederlaag tegen ons namelijk weer in de winning mood en was teruggekropen naar de eerste plaats. Zou het ons lukken om nog een keer van dit team te winnen? 



Voor de wedstrijd hebben de meiden er in ieder geval alle vertrouwen in. Iedereen is netjes op tijd, klaar om weer voor de punten te gaan vechten. Het teamgevoel, dat zo sterk is bij deze meiden, blijkt al meteen weer, nog voor de wedstrijd is begonnen. Een van de meiden is namelijk haar wedstrijdsokken vergeten en gelijk wordt er door de andere meiden een zoektocht gestart naar een vervangend paar sokken. Als dat even later ook daadwerkelijk wordt gevonden is de eerste overwinning van vandaag al binnen!

Ook in de kleedkamer is de sfeer goed. We hebben een bezoeker vandaag, een trainer van de MO15-2 van Wieringermeer, die mij vandaag gaat observeren voor de KNVB trainerscursus die ik volg. Na onze wedstrijd is het dan mijn taak om hem te volgen bij hun wedstrijd tegen Spirit. Hij is volop aan het schrijven als ik mijn praatje aan het doen ben. De meiden luisteren goed, hebben zelf opmerkingen en ideeen en kunnen niet wachten om het veld op te gaan. Dat doen we dan ook maar snel, want we willen wel een goede warming-up kunnen doen.



We spelen op het hoofdveld, dat er mooi bij ligt. Niet onbelangrijk: het is ook weer prachtig weer, maar gelukkig wel een stuk minder heet dan vorige week. De meiden beginnen vol enthousiasme aan hun warming-up. Als de wedstrijd op het punt van beginnen staat roepen we ze nog even bij elkaar voor een laatste pep-talk. Daarna wordt nog even overlegd door de meiden zelf: doen we de yell of niet? Vorige keer hadden de meiden hem wel gedaan en verloren, dus dit keer dan maar niet.

De wedstrijd begint. Veel ouders, opa's, oma's en andere familie langs de kant, die allemaal graag willen zien hoe hun meiden het doen. Het begin is in ieder geval al goed. We komen er een paar keer mooi doorheen en onze meiden voorin hebben al gelijk een paar kansjes. Maar ook Andijk begint goed. De vorige keer hebben we ze in het begin overrompeld, waardoor we al heel snel met 3-0 voorstonden. Maar dit keer zijn ze wakker. Het is wel te zien waarom ze zo hoog staan, want ze passen goed, kijken goed en hebben een aantal sterke meiden in het team. Ze komen een paar keer redelijk in de buurt van het doel, maar onze verdedigende meiden weten ze goed tegen te houden. Daarbij wordt achterin goed samengespeeld. Er wordt gekeken naar wat de tegenstander doet, waarna de meiden er samen een oplossing voor bedenken. Ook worden er geen risico's genomen. Als het moet wordt de bal uitgeschoten, als er wel een oplossing is wordt deze genomen.



Zo golft het spel op en neer, waarbij wij een klein beetje de overhand hebben. We komen er makkelijker door dan het andere team en lijken een paar keer dicht bij een doelpunt te zijn. En dan mogen we juichen. Zoey krijgt de bal in de buurt van het doel en passt deze goed naar Kassidy. Die verspilt geen tijd en schiet een vuurpijl af op het doel. De bal vliegt er fantastisch in en we staan voor met 0-1! De ouders langs de kant weten niet wat ze zien. Wat een mooie goal! De scheidsrechter wijst naar de middenstip, maar dan valt me op dat de trainer van Sporting flink staat te roepen langs de kant en dat hun grensrechter driftig met zijn vlag zwaait. De scheids loopt erheen,er is kort overleg en dan is het opeens geen goal meer. Buitenspel? Niemand van ons heeft het gezien, dus dat is een flinke domper.

De meiden zijn het er ook niet mee eens. "Hoe kan het nou buitenspel zijn geweest?" roepen ze. Maar ja, bij de trainerscursus heb ik net geleerd dat je de beslissingen van de scheidsrechter altijd moet respecteren, ook als je het er niet mee eens bent...



Rust. Beide teams hebben nog wat kansen gehad maar het is verder 0-0 gebleven. In de kleedkamer hebben de meiden er wel nog volop vertrouwen in. Het verschil tussen beide teams is niet groot, maar in tegenstelling tot vorige week hebben de meiden nu wel nog volop energie over. Ze zijn dan ook vastbesloten: we gaan ze pakken! Wel wat zorgen om Bowie. Gisteren is er een bal verkeerd op haar vinger gekomen en die is dik en pijnlijk. Ze moet even nadenken of ze door kan keepen, maar als we de kleedkamer uitlopen is ze vastbesloten toch verder te gaan.



De tweede helft is net zo spannend als de eerste helft. Beide teams zijn enorm aan elkaar gewaagd, waardoor het spel zich voornamelijk op het middenveld afspeelt. Geen van beide teams krijgt echt grote kansen. Kassidy is nog wel dichtbij met weer een goed schot en ook uit corners ontstaan wat gevaarlijke situaties. Je vraagt je af of dit 0-0 gaat worden. Na afloop van de wedstrijd zegt de trainer van Andijk tegen me dat hij het gevoel had dat het team dat zou scoren ook de wedstrijd zou winnen. En hij krijgt gelijk! Halverwege de tweede helft krijgt Robine op rechts de bal. Ze krijgt hem goed onder controle en rent ermee richting doel. Een speelster van Sporting Andijk probeert haar tegen te houden, maar Robine vecht zich naar de keeper toe. We houden collectief onze adem in als Robine op doel schiet... en die vliegt tussen de palen! Nu is het echt 0-1! Alle meiden gaan uit hun dak, ook langs de kant wordt feest gevierd. Wat een knap doelpunt! Niet het eerste doelpunt van Robine, maar zeker haar mooiste. Robine is een van de meiden die dit jaar enorme stappen vooruit heeft gemaakt. Waar ze eerder dit seizoen nog een beetje onzeker was of ze zo'n mooie rush wel zou kunnen maken, daar is haar zelfvertrouwen nu enorm gegroeid. Als ze even later gewisseld wordt rent ze trots naar haar moeder toe, die al net zo trots is.



Nog ruim een kwartier te gaan en Sporting Andijk schroeft er een tandje bij. Toch weten onze meiden met vereende krachten de tegenstander tegen te houden. Zelf komen we er ook niet echt meer door, maar het blijft spannend. Als er toch iemand doorheen weet te komen kan er zomaar nog een doelpunt vallen. Maar: als de scheidsrechter affluit staat de 0-1 nog steeds op het scorebord. Gewonnen! Wat een mooie, knappe overwinning van onze meiden, die na het missertje van vorige week hebben laten zien dat ze echt wel kunnen voetballen. En wat een leuke, sportieve wedstrijd ook. Geen gedoe en gezeur tussen de teams, gewoon 22 meiden die lekker willen voetballen. Als de meiden elkaar na afloop een handje geven zien we dan ook aan beide kanten lachende gezichten, zoals het ook al was na onze eerste wedstrijd tegen Andijk. De trainer van Andijk is al net zo sportief. Hij feliciteert ons met de overwinning, maar voegt dan nog wel toe: "Verdorie, nu hebben jullie ons al zes punten afgesnoept dit seizoen!" 





Patrick, met foto's van Mohand, Mark en Patrick


FC Purmerend MO15-3 - Wieringermeer MO15-2 4-0



Het is een ruim een half uur voor de wedstrijd tegen Wieringermeer. De meiden waren allemaal mooi op tijd en staan nu klaar om met de warming-up te beginnen, als er opeens een hagelbui losbarst. "Patrick, mogen we nog even naar de kleedkamer? Het is koud en het doet zeer!" En dus rennen de meiden in een soort van alternatieve warming-up met zijn allen terug naar de kleedkamer. Heb ik mooi de tijd om alle doelen die langs de kant staan even te verschuiven, zodat ze voor de openingen in het hek komen te staan. Zo. Nu zouden er toch niet zo snel meer ballen in de sloot moeten vliegen.



Als de meiden vijf minuten later terugzijn, is ook onze tegenstander gearriveerd. In de uitwedstrijd hebben we van dit team verloren en de meiden zijn vastberaden om dat niet nog een keer te laten gebeuren. De meiden hebben de afgelopen week weer echt hun best gedaan tijdens de trainingen en donderdag hebben de meiden van de MO13-2 met ons meegetraind. Dat was een erg leuke training, waarbij de meiden hopelijk ook wat van elkaar hebben opgestoken.



De wedstrijd begint. In de kleedkamer gaf ik aan dat er fel begonnen moet worden en dat we moeten proberen het andere team te overrompelen. Ik had ook aangegeven dat de middenvelders goed moeten aansluiten bij de aanvallers en dat de verdediging weer net zo geconcentreerd moet spelen als de afgelopen weken. Dan moet het vandaag helemaal goed gaan komen.



Het blijkt al snel dat onze meiden echt iets recht willen zetten vandaag. Ze zijn fel in de aanval, schuwen de duels niet en stomen al gelijk meerdere keren op naar het doel van de tegenstander. Een dingetje: het waait behoorlijk en passes en corners vliegen daardoor regelmatig te ver door. En ja natuurlijk: zo ligt al na twee minuten de eerste bal in de sloot. Nee, niet op de plek waar nu de extra bescherming staat, maar net op die kant achter het doel waar geen hek staat. En waarom niet: na tien minuten ligt ook bal twee er al in. Maar gelukkig, daar blijft het verder bij vandaag (en allebei de ballen kunnen dit keer gered worden). Doelpunten vliegen er ondertussen nog niet in, maar het wordt wel al heel snel duidelijk dat dit een andere wedstrijd is dan de uitwedstrijd tegen dit team.



Als we een kleine twintig minuten verder zijn komt Wieringermeer pas voor het eerst over de middellijn, en daar blijft het voor de rust zelfs bij. Wij komen ondertussen steeds dichter bij een doelpunt. Door de wind is het spel in en rond het vijandelijke strafschopgebied wel een beetje rommelig, maar het kan nu toch echt niet lang meer duren voor de eerste goal valt. En jawel! Na 19 minuten is het Rosalie die de bal krijgt en deze onhoudbaar langs de keeper schiet. 1-0 voor ons. Je verwacht dan misschien dat het andere team de aanval gaat zoeken, maar dat is niet het geval. Dat is niet zozeer onkunde van het andere team, maar meer uitstekend spel van onze eigen meiden. Net als vorige week is het onmogelijk voor de aanvallers van onze tegenstander om ons te passeren. Gina en Sara zijn helemaal op elkaar ingespeeld en vormen een heel sterk duo. Waar Sara het overzicht houdt en in alle rust mooie acties maakt, daar is het Gina die fel en met heel veel power de tegenstanders uit de buurt van ons eigen doel houdt. Juna is ondertussen weer onverslaanbaar op links, terwijl een tweetal meiden uit de MO15-2 vandaag op rechts heel wat aanvallen afstoppen. Het gaat om Romy, die vandaag weer even terugkeert in haar oude team, en Zoey, die vorig seizoen ook in de MO15-3 speelde. Ook toevallig: ze doet vandaag met ons mee als vervanger van onze eigen Zoey, die helaas geblesseerd is en niet mee kan doen. Ook Kenza is er jammer genoeg niet, hopelijk zijn beide meiden er volgende keer wel weer bij.



Ondertussen: we krijgen heel wat kansen, maar de meiden voorin hebben wat moeite om deze goed af te ronden. Het spel is een beetje rommelig, maar dat komt ook doordat onze tegenstander rommelig speelt. Puntje van aandacht voor volgende keer: meer de rust bewaren en niet teveel meegaan in wat het andere team doet. We hebben ook niet veel geluk in de afronding, tot Naomi na precies een half uur alsnog de 2-0 maakt! En drie minuten later krijgt Kaylee de bal en maakt ze weer een goal in haar karakteristieke stijl: hard en hoog in het doel. 3-0!



Zo hebben we toch een mooie voorsprong als we in de rust naar de kleedkamer gaan. Daar heerst tevredenheid, maar er komt ook wel wat kritiek naar voren. Want heel eerlijk: het had ook best al 5-0 of 6-0 kunnen staan. Ook zien we nog net iets te vaak dat er meerdere meiden tegelijk op de bal afgaan (communiceren), of dat de bal zomaar wordt weggeschoten (rust bewaren). In het strafschopgebied kan misschien iets meer gepasst worden, maar het is ook lastig als er zoveel meiden van het andere team daar ook rondlopen. En ach, waar heb je het over als je het andere team helemaal op eigen helft wegdrukt?



Ondertussen zijn we zo lekker aan het discussieren dat we even de tijd vergeten. Ik krijg dan ook een appje van onze scheids die vraagt waar we blijven. Oeps. Rennend gaan we terug naar het veld, maar meteen de tweede helft begint. Onze tegenstander doet een poging iets aanvallender te spelen, maar komt nog steeds niet echt in de buurt van het doel. Ze hebben best een paar meiden die aardig kunnen ballen en we zien best wat goede dingen op het veld, maar zo gauw ze in de buurt van ons doel komen stuiten ze op onze ondoordringbare muur. De bal wordt goed rondgespeeld en naar voren gewerkt, of er wordt rustig teruggespeeld op Bowie, die ook de rust bewaart en het spel goed hervat. Op het middenveld wordt de strijd eigenlijk ook bijna altijd gewonnen door onze meiden. In de eerste helft is het Kassidy die op mid mid het overzicht houdt, in de tweede helft is haar plek overgenomen door Sara, die het ook al heel goed doet. Op de flanken hebben we Kaylee, die niet alleen hard kan schieten maar ook de duels durft aan te gaan, Sanne, die aan haar kant bijna alle duels wint en goed samenspeelt met Rosalie die voor haar staat, en Fem, die vol energie met de bal op stap gaat en zo voor meerdere gevaarlijke situaties zorgt.



Voorin hebben we dan nog Rosalie, die na haar doelpunt onvermoeibaar op jacht blijft gaan naar nog een goal, Naomi, die aan de andere kant al even sterk en gevaarlijk is, en Robine, die vandaag helaas niet weet te scoren maar wel haar directe tegenstander het leven flink zuur maakt. In de spits hebben we Merina, die ook al voor heel wat gevaarlijke situaties zorgt en zo graag de bal wil hebben dat ze die helemaal op het middenveld op komt halen. Het laatste kwartier valt Tess nog bij ons in, die ook sterk en gevaarlijk is, maar helaas net geen goal weet te maken.



Het lijkt op gegeven moment een beetje op onze andere wedstrijden. Overheersen in de eerste helft met meerdere goals, dan blijven we overheersen in de tweede helft maar vallen er helaas geen doelpunten meer. Gelukkig heeft Romy andere ideeen. Ze weet door te breken, legt aan en schiet in de 44e minuut de 4-0 binnen!



Hier blijft het voor vandaag helaas bij, maar wat mogen de meiden weer trots zijn op het spel dat ze hebben laten zien. Ja: we hadden meer goals kunnen scoren, maar als het 4-0 is mag je echt niet klagen. Daar komt bij dat we het team in onze competitie zijn dat de meeste doelpunten heeft gemaakt, dus zo slecht doen we het ook weer niet qua doelpunten maken! We hebben nu een weekend geen wedstrijd, dus vier trainingen om aan het afronden te werken. Ook de rust aan de bal kan nog wat beter en er zijn zo nog wel wat puntjes om aan te werken. Ondertussen leert een blik op Voetbal.nl dat we wel 1e staan. Er moeten nog wel wat uitslagen van teams achter ons worden verwerkt, dus de kans is er dat we dit weekend nog gaan zakken, maar dan nog laat het zien dat deze meiden ontzettend goed bezig zijn!



Patrick, met foto's van Jolanda

FC Purmerend MO15-3 - Sporting Andijk MO15-1 3-1



Het is zatermiddag om 12.45 uur. In kleedkamer 12 van FC Purmerend zitten 14 meiden klaar voor hun wedstrijd tegen Sporting Andijk. Een spannende pot, want dit is wel de nummer 1 in onze poule. Ik merk wat twijfel in de kleedkamer. Na de afgelopen twee wedstrijden, die we allebei onnodig hebben verloren, is zo'n wedstrijd tegen de koploper natuurlijk behoorlijk spannend. Sommige meiden lijken er niet helemaal zeker van dat we vandaag kunnen gaan winnen. Ik denk dat we van elk team in onze poule kunnen winnen, als we maar geconcentreerd spelen, onze taken uitvoeren en met elkaar blijven communiceren in het veld. Daar komt bij dat er afgelopen week twee keer heel goed getraind is en we hebben allemaal in andere wedstrijden kunnen zien dat onze meiden goed kunnen voetballen. Dat we hebben verloren lag ook niet altijd helemaal aan ons, maar meer aan de versterkingen uit hogere teams die we bij uitwedstrijden iedere keer weer op het veld zagen staan. Dus ja, vandaag spelen we thuis, waarom zou het dan niet kunnen? We hebben veel te bespreken voor de wedstrijd en het mooie is dat de meiden tijdens de hele bespreking hun aandacht erbij hebben. Ze luisteren goed naar wat we zeggen en geven goede antwoorden als we iets vragen. Dit laat toch ook wel zien hoe graag ze vandaag een goed resultaat op de mat willen leggen.



Veld E ligt er weer goed bij vandaag. Er is geen andere wedstrijd bezig en we hebben zodoende ruim de tijd voor een goede warming-up. Op gegeven moment loopt Sporting Andijk ook het veld op. Ze kijken naar onze meiden en lopen onverstoorbaar door. Een van de trainers van Andijk komt onze kant op. Hij heeft er zin in en gelooft er ook wel in dat zijn team het goed gaat doen vandaag. Toch hebben zij ook hun laatste twee wedstrijden niet gewonnen. Desondanks staan ze nog steeds eerste en hopen dat natuurlijk na vandaag nog steeds te staan. Voordat hij naar zijn team loop zegt hij: "Er is er wel een haar kicksen vergeten, dus die gaat met haar gewone schoenen spelen." Als ik dit tegen onze meiden vertel moeten ze lachen, maar ze vragen zich ook af of dat eigenlijk wel mag. Ik denk eigenlijk dat het reglementair niet is toegestaan, maar wil er ook niet moeilijk over gaan doen. Per slot van rekening spelen we op gras vandaag en als je daar met gewone schoenen overheen moet rennen is dat over het algemeen niet zo heel makkelijk.



Tijdens de warming-up roep ik bijna alle meiden om de beurt even bij me. Op een klein whiteboard geef ik ze nog wat extra tips en aanwijzingen. Ze hebben allemaal super opgelet bij de bespreking, maar dingen blijven misschien net even wat beter hangen als ze nog een keer herhaald worden. Op deze manier kan ik ze ook specifiek dingen vertellen die relevant zijn voor hun positie. Veel van de meiden luisteren niet alleen, maar hebben ook goede opmerkingen. Daar zie je ook weer aan hoe alle meiden gegroeid zijn de afgelopen maanden.



Als Manfred, de vader van Fem, het beginsignaal fluit gaan we aan de slag. Onze kracht zit erin dat we onze wedstrijden altijd fel beginnen en dat is vandaag niet anders. Sporting Andijk straalt een beetje uit dat ze wel even zullen gaan winnen vandaag, maar daar hebben onze meiden andere ideeen over. Er wordt goed gejaagd op de bal en na twee minuten worden we al gevaarlijk in hun strafschopgebied. Wat heet: het is Merina die onze eerste aanval afrondt met een doelpunt, met haar linkervoet zelfs! En zo staat het al meteen 1-0 voor ons! Dat is ons snelste doelpunt van dit seizoen, dat belooft wat. De spelers van Andijk staan er een beetje beduusd bij. Ze trappen af en gelijk zitten onze meiden er weer bovenop. Onze tegenstanders hebben amper de tijd om een aanval op te zetten en spelen rommelig. We pakken keer op keer de bal af en dan zien we mooie dingen. Waar vroeger ballen nogal snel vooruit werden getrapt, daar wordt er nu goed gepasst naar elkaar. Dat niet alleen, het zijn ook nog eens hele strakke passes, iets waar we veel op trainen. En zo zien we meerdere keren hoe er aanvallen worden opgezet waarin vier, vijf of zes passes elkaar heel netjes opvolgen. Er wordt daarbij ook goed gekeken, meiden lopen zich goed vrij en je merkt dat Andijk daar moeite mee heeft. Er wordt gewoon weer echt goed gevoetbald door onze meiden.



Langs de kant klinken goedkeurende geluiden. Er staan weer heel veel fans van ons team langs de lijn. Ouders, maar ook opvallend veel opa's en oma's, zusjes, ooms, tantes en nog veel meer. Het leuke is dat deze mensen er heel vaak staan en zo de stijgende lijn zien in het team van hun dochter/kleindochter/zus/nicht. Alle meiden zetten al het hele seizoen stappen vooruit en die stappen beginnen de laatste weken steeds groter te worden.

Het spel speelt zich eigenlijk alleen maar af op de helft van Sporting Andijk. We hebben wat kleine kansjes, die door de verdediging en keeper van Andijk met veel kunst- en vliegwerk worden weggewerkt. Maar dan is het de dertiende minuut en krijgt Kaylee de bal, net buiten het strafschopgebied. Ze twijfelt geen seconde, legt aan en maakt het doelpunt van het jaar. De bal vliegt onhoudbaar voor de keeper vlak onder de lat en het is 2-0 voor ons! De meiden die in de wissel staan geloven hun ogen niet. "Zo hee, wat een doelpunt!" Er wordt gejuichd en nagepraat over het doelpunt, maar we moeten onze aandacht bij het veld houden, want twee minuten later staan we weer voor de keeper van Andijk. Deze doet haar best, keept niet slecht, maar is een beetje onzeker. Ze laat een hard schot op doel los en Naomi is er meteen bij. Met een mooie beweging schiet ze de bal in het net en is het alweer 3-0!



Ongeloof langs de kant. Hoe hoog stond dit team ook alweer? De trainer van Andijk wordt er niet goed van. "Meiden ga nou eens voetballen! Jullie laten je helemaal wegspelen!" Zoals we onder andere ook tegen WSV hebben gezien wordt onze tegenstander hierna wel wakker. Ze komen een paar keer over de middellijn, maar onze verdedigers staan vandaag heel geconcentreerd te spelen. Dat doen ze elke week, maar de afgelopen twee wedstrijden was de concentratie er op een paar momenten niet, waar toen tegendoelpunten uit zijn gekomen. Vandaag is daar geen sprake van. De meiden sluiten goed aan, houden het overzicht en coachen elkaar. Wat ook mooi is, andere punten die we al de hele week hebben besproken gaan nu ook beter. Zo liepen we vorige week constant met teveel meiden tegelijk op de bal af, waardoor er gaten vielen. We zien dat nu slechts een paar keer gebeuren.

En dan: ja hoor daar gaan we weer. Een bal wordt hard uit het veld geschoten en belandt in de sloot. Dit was bij de training ook al twee keer gebeurd en het is gewoon heel vervelend. Je hebt als team een aantal ballen tot je beschikking en als die dan het water in vliegen blijven er op den duur niet veel meer over. Natuurlijk kan je het de meiden niet echt kwalijk nemen, want die willen in het heetst van de strijd de bal opruimen. Maar goed, de bal die het veld uitvliegt was wel de bal die de meiden hadden gekozen als wedstrijdbal voor vandaag en waar we ook met grote letters WB op hadden gezet.



Het is niet anders. En met de volgende bal gaat het gelukkig net zo goed. We houden het overwicht, alhoewel we wel wat meer moeite hebben om in de buurt van de keeper van Andijk te komen. Onze tegenstander laat eindelijk een klein beetje zien waarom ze eerste staan. Ze hebben een paar kleine kansjes, maar vijf minuten voor rust gaat het bij ons even mis voor het eigen doel. Andijk profiteert hiervan en zo staat het 3-1. Oei, zou er nu een offensief gaan komen? Dat offensief moet wel even wachten, want bal 2 vliegt de sloot in. En vlak daarna is het rust. We besluiten niet naar de kleedkamer te gaan maar bij het veld te blijven. Het is per slot van rekening mooi voetbalweer en voor je vanaf veld E bij de kleedkamer bent kan je alweer teruglopen.

De meiden staan te stralen. Ze hebben misschien wel hun beste voetbal van het seizoen laten zien en daar volop van genoten. Opeens lijkt die nummer 1 uit de poule niet zo onverslaanbaar meer. We geven een paar kleine aanwijzingen en dan staan de meiden alweer te trappelen om verder te gaan. De tweede helft verloopt niet heel anders dan de eerste. Wij hebben nog steeds de overhand en van een echt offensief van Andijk is niet echt sprake. Ze willen wel en kunnen regelmatig opstomen tot op een meter of dertig van ons doel, maar verder komen ze niet. De verdediging staat als een huis vandaag en houdt samen met Bowie alles tegen. Er is simpelweg altijd wel een meisje van ons team dat de bal af weet te pakken. En als dat is gebeurd, dan wordt hier heel goed mee omgegaan. Er worden passes gegeven waardoor wij weer een aanval op kunnen starten. Of de bal wordt goed teruggeschoten naar Bowie, die iedere keer de rust bewaart en ook een nieuwe aanval lanceert. In een uiterst geval wordt voor de veilige optie gekozen en de bal buiten de lijn geschoten.



Voorin hebben de meiden het een stuk lastiger in de tweede helft. Ze komen nog steeds meerdere keren in de buurt van het doel, maar de verdediging van Andijk heeft een tandje bijgeschroefd. Hun verdedigers zijn na afloop helemaal kapot door de stroom aan aanvallen die ze tegen hebben moeten houden. Als dan op geveven moment bal drie de sloot invliegt, komen we tot de conclusie dat we verder geen ballen meer hebben. De ballen die nog in de zak zitten zijn niet hard genoeg (op de to-do list voor Patrick: ballen oppompen dinsdag!), dus de trainer van Andijk schiet een bal het veld in. Hij vraagt nog wel: "Wie gaat er zwemmen als die ook de sloot invliegt?" Maar we verzekeren hem dat we een bootje hebben dat wekelijks de sloten om het complex heen doorvaart om de ballen te redden, en dat we die dan mee zullen nemen naar de uitwedstrijd. Gelukkig is het sowieso niet nodig, want de grensrechter van Andijk, die aan de kant van de sloot staat, is al de tweede helft bijna meer bezig met de bal tegenhouden voordat deze de sloot invliegt dan met daadwerkelijk vlaggen.

Ondertusen zijn onze meiden nog steeds hongerig. Je kan er dan voor kiezen om de 3-1 rustig uit te spelen, maar onze meiden willen meer. We blijven maar in de aanval gaan, ook omdat Andijk niet veel energie meer lijkt te hebben om dit te pareren. We zijn nog een paar keer dichtbij een goal, maar dan is de wedstrijd toch echt afgelopen. En zo hebben de meiden een hele mooie overwinning gehaald vandaag. Door geconcentreerd te spelen, elkaar goed te coachen en de dingen die afgelopen week getraind zijn in de praktijk te brengen, is Andijk aan de dijk gezet (dankjewel Peter voor deze oneliner). Dat niet alleen, maar doordat ook Spirit heeft verloren staan we opeens weer vlak achter de teams die bovenaan staan. Om precies te zijn staan de bovenste teams nu op 1 punt van elkaar. 



De eerste helft van deze fase zit er nu op en we hebben alle teams een keer gehad. Ik ben natuurlijk niet helemaal objectief, maar ik denk dat we alle zeven wedstrijden het betere team waren. We hebben er dan wel drie verloren, maar in deze wedstrijden hadden we ook het geluk niet aan onze kant. Hierdoor gingen we te gehaast spelen en maakten we het ook onszelf te moeilijk. En misschien spelen we gewoon beter als we thuisspelen. Gelukkig dan ook maar dat de meeste wedstrijden in de komende fase thuiswedstrijden zijn. Onze tegenstanders zullen dan ook minder snel meiden uit de MO17 mee kunnen nemen, waardoor de wedstrijden eerlijker worden. Ik heb nu in ieder geval alweer zin in volgende week, als Wieringermeer naar Purmerend komt. Uit verloren we met 2-0, maar daar waren meerdere redenen voor op te noemen. Redenen die volgende week als het goed is geen factor zijn. Laat die meiden maar komen dus!

In de kleedkamers lopen we de trainer van Andijk nog tegen het lijf. "Jullie meiden waren veel feller dan die van ons, ze gingen veel beter de duels in en je had echt het gevoel dat ze wilden winnen vandaag. Daar hebben jullie ons mee verslagen." Mooie woorden en natuurlijk ook helemaal terecht. Hij geeft ons een hand en zegt dan: "We zien jullie over een paar weken wel in Andijk." Hopen dat dan alle ballen inmiddels weer uit de sloot zijn gered...

Patrick

Soms loopt het niet helemaal zoals je wil...
Wieringermeer MO15-2 - FC Purmerend MO15-3 2-0
Spirit 30 MO15-2 - FC Purmerend MO15-3 2-1

Een verslag van twee wedstrijden



De MO15-3 van FC Purmerend heeft twee wedstrijden achter de rug, die helaas allebei een beetje hetzelfde verliepen. Wedstrijden waarin ons team duidelijk het sterkere team was, maar uiteindelijk toch zonder punten het veld afliep. Waar dat dan aan gelegen heeft? Eigenlijk zijn er wel een paar redenen voor te bedenken.



1. Het waren allebei uitwedstrijden. Je vraagt je misschien af waarom dit er iets mee te maken heeft, maar dat is heel eenvoudig uit te leggen. We hebben dit seizoen al meerdere keren meegemaakt dat een MO17-team van de thuis spelende club voor onze wedstrijd een eigen wedstrijd aan het spelen was. En dat er dan na het fluitsignaal bij die wedstrijd meerdere meiden meteen aansloten bij hun MO15. Meiden die een kop groter waren dan onze meiden en die over het algemeen achterin stonden. We merken dan wel dat we een beetje de creativiteit missen om het deze meiden dan moeilijk te maken en toch goals te maken. Bij thuiswedstrijden hebben we dat probleem niet. Dan is het voor een ander team lastiger om te regelen dat er leenmeiden meekomen en kunnen we er redelijk op rekenen dat we echt tegenover een MO15-team staan. We hebben nu zes wedstrijden gespeeld, waarvan er 5 uitwedstrijden waren. Daarin hebben we gezien dat we in de wedstrijden dat we tegen echte MO15-teams stonden ook wel de overhand uit konden drukken in een overwinning. Aangezien we nu dus vooral nog thuiswedstrijden krijgen zouden er nog wel wat overwinningen moeten kunnen volgen.



2. Het is natuurlijk makkelijk om de schuld te leggen bij de twijfelachtige praktijken van de tegenpartij, maar we moeten ook naar onszelf kijken. Dan blijkt dat, als we als team de taken niet constant goed uit blijven voeren, we het onszelf heel moeilijk maken. Zo hebben we bij ons team de afspraak dat er van onze vier verdedigers altijd 1 verdediger mee naar voren gaat en dat de overige 3 verdedigers achter blijven staan. We laten het dan aan de meiden om zelf te kijken welk meisje er mee naar voren gaat en welke meiden er achter blijven. Het komt momenteel nog te vaak voor dat er opeens nog maar 1 meisje achter staat en dat er teveel meiden mee naar voren zijn gegaan. Ik snap het enthousiasme van de meiden wel, en de drive om aan te vallen en het onze tegenstander zo moeilijk mogelijk te maken. Maar als we de bal dan kwijtraken en de tegenstander staan dan opeens met 3 of 4 aanvallers tegenover 1 van onze verdedigers, dan kan er een doelpunt vallen. Dit was bijvoorbeeld het geval bij de 2-1 van Spirit 30. Hierbij opgemerkt dat het soms wel nodig is om wat aanvallender te gaan spelen en dan 2 meiden achter te laten staan, zoals we ook in de laatste minuten tegen Spirit 30 deden. Helaas is daar verder geen doelpunt uit gevallen.



3. De meiden gaan nog te vaak met meerdere meiden tegelijk op de bal af. Ook hier snap ik het wel, want als je een bal ziet dan wil je er voor zorgen dat de tegenstander deze niet in bezit krijgt. Maar we hebben vooral in de wedstrijd tegen Spirit 30 gezien dat we hierdoor meerdere keren in de problemen kwamen. De 1-1 van Spirit viel op een moment dat er teveel meiden tegelijk naar de bal toeliepen, waardoor er opeens allemaal meiden van de tegenstander vrij liepen. Die kregen daarna de bal toegespeeld en dan is het voor Bowie ook bijna onmogelijk om de bal tegen te houden.



4. Als we achter staan, dan gaan we te gehaast spelen. We krijgen dan wel kansen, maar doordat iedereen te graag wil, is het spel te rommelig. Dit is dan voor de tegenstander vrij makkelijk om te verdedigen.



5. We maken te weinig gebruik van de kansen die we hebben. Zo hadden we in de wedstrijd tegen Spirit 30 de ene na de andere corner. Rosalie en Kaylee kunnen de bal heel goed voor het doel krijgen, maar daar stonden twee boomlange meiden die elke hoge bal wegwerkten. We moeten het dan anders aanpakken. Niet de bal hoog voor de pot gooien, maar iemand anders dan onze cornerspecialisten de corner laten nemen. Deze kan dan een korte corner geven naar bijvoorbeeld Rosalie of Kaylee, waarna zij de bal vanuit een makkelijkere hoek in een keer op doel kunnen schieten. Dit is dan ook iets waar we bij de volgende training zeker op gaan oefenen, want daar zouden zomaar doelpunten uit kunnen vallen.



6. Er wordt niet strak genoeg gepasst, waarbij de bal ook nog wel eens zomaar wordt weggeschoten. Dit zijn dingen op trainen, maar die in het heetst van de strijd dan nog wel eens vergeten worden. Het is natuurlijk wel zo dat ons team voor een groot deel uit onervaren meiden bestaat en dat je eigenlijk wel een paar seizoenen nodig hebt voordat dit soort dingen helemaal uit het systeem verdwenen zijn.



Zo zijn er nog wel wat dingetjes op te noemen waardoor wij nu eigenlijk zes punten hebben laten liggen. Is dat erg? Nee, want dit zijn wel goede leermomenten. De foutjes die de afgelopen twee wedstrijden zijn gemaakt, kunnen we meenemen naar de training en onze volgende wedstrijden en er dan voor zorgen dat ze niet nog een keer gemaakt worden. Want: ik denk nog steeds dat we een van de beste teams in onze poule zijn, wat we ook in elke wedstrijd weer laten zien. 



Als het dan allemaal niet zo loopt, dan zouden we natuurlijk alleen maar kunnen mopperen langs de lijn. En toegegeven: het is best frustrerend dat we het hebben laten liggen. Maar er zijn ook genoeg goede dingen op te noemen.



1. Je kan eigenlijk niet ontevreden zijn, als er maar genoeg inzet is op het veld. En die is er zeker. De meiden doen enorm hun best en komen altijd met rode gezichten, helemaal uitgeput, na afloop van het veld af. Daar kan je als trainer ook alleen maar complimenten voor geven.



2. We hebben het hier over een echt team. Meiden die elkaar steunen, het enorm goed met elkaar kunnen vinden en altijd samen ten strijde trekken. Je kan het belang hiervan niet onderschatten.



3. We zien de meiden elke week stapjes vooruit nemen. Individueel laten ze zien dat ze beter zijn geworden in dribbelen, passen, simpelweg de beuk erin gooien. Het is mooi om te zien hoe Merina met haar dribbels keer op keer voor het doel weet te komen. Maar het is ook mooi om te zien hoe Robine langs de lijn steeds makkelijker langs haar tegenstanders komt. Ik noem nu twee meiden op, maar ik zou voor elk meisje van het team meerdere positieve dingen kunnen opnoemen. En dat zal ik in een later verslag ook zeker doen!



4. Deze meiden geven nooit op. Zelfs als ze achterstaan, blijven ze er ook voor gaan. Afgelopen zaterdag tegen Spirit 30 was dat ook zo. Er werd aanval na aanval richting het doel van de tegenstander gelanceerd en we bleven ervoor gaan om toch gelijk te komen. De scheidsrechter zei na afloop ook dat een gelijkspel in zijn ogen een veel eerlijker uitslag was geweest. Ik denk dat we zelfs een overwinning hadden verdiend. Maar ja, ik ben niet objectief ;-)



5. We hebben echt een hele goede verdediging. Als de meiden met zijn vieren achterin staan, met Bowie als betrouwbare keeper achter hen, dan komt er bijna niemand doorheen. Als we leren om de deur niet af en toe wagenwijd open te zetten voor het andere team, dan gaan we zeker weer wedstrijden winnen.



6. Het middenveld is ook heel sterk. Er worden heel wat duels uitgevochten op het middenveld, waarbij onze meiden vaak als overwinnaar uit de strijd tevoorschijn komen.



7. Aanvallend zijn we ook al goed bezig. Onze meiden op de flanken komen er elke week weer een stukje makkelijker langs, terwijl onze spits de verdedigers en keeper van de tegenstander flink bezig houdt. Als we leren om net even wat vaker niet te afwachtend te zijn en ook wat vaker combinaties maken in de zestien, dan kunnen er nog veel meer doelpunten gaan vallen.

Zo zijn er nog wel meer positieve dingen op te noemen, maar ik wil dit stuk ook weer niet al te lang maken. Na twee nederlagen lijkt het misschien lastiger om positief te blijven, maar ik heb er nog steeds alle vertrouwen in dat dit team nog heel wat mooie wedstrijden gaat spelen. Als wij straks weer vaker thuis mogen spelen en niet steeds tegenover halve MO17-teams staan, gaat het helemaal goed komen!

Patrick, met foto's van Mohand en Jolanda


















WSV30 MO15-2 - FC Purmerend MO15-3 1-4



Het is vrijdag rond het middaguur. Slecht nieuws: John Bakx van het bestuur heeft de velden gecheckt en komt tot de conclusie dat er op de grasvelden echt niet gespeeld kan worden. Hij stuurt foto's door. Grote plassen water op het veld, hier kan je hooguit met flippers en een snorkel op spelen. Balen, want nu gaat er weer een wedstrijd niet door, maar helaas niks aan te doen als je in de natste gemeente van Nederland woont. Ook vervelend omdat de meiden na de onverdiende nederlaag van vorige week juist heel graag wat recht wilden gaan zetten. Dan appt Kaylee: "Waarom vraag je niet of we de wedstrijd bij WSV kunnen spelen?" Ik heb zo mijn twijfels of het bij onze tegenstander wel mogelijk is, maar check voor de zekerheid toch even op hun website of ze daar veel wedstrijden hebben staan om 13.15 uur. Wat blijkt: de laatste wedstrijden bij WSV beginnen om 12.00 uur en er zou dus misschien een plekje vrij kunnen zijn. Daar kunnen we altijd wel een appje aan wagen. Binnen vijf minuten heb ik een reactie terug van WSV: "Ja heel graag!" De meiden van WSV hebben ook al meerdere keren met afgelastingen te maken gehad en waren al flink aan het balen dat de wedstrijd niet door zou gaan. Nog tien minuten later is er een veld en een scheids geregeld en hebben we dus zomaar toch weer een wedstrijd. Yes!



Toch dient zich nog een nieuw problemen aan. Rosalie is ziek en kan niet spelen, Sanne heeft helaas andere verplichtingen op zaterdag en kan er ook niet bij zijn. 12 meiden is op zich genoeg, maar we hebben in de MO15-3 wel een paar meiden die momenteel even geen hele wedstrijd aankunnen. Dan maar een appje naar Roché van de MO13-2. We trainen vaak naast dit team en spelen ook regelmatig een partijtje tegen ze. Een leuk team waar heel wat meiden in zitten die heel aardig kunnen voetballen. Misschien willen er hier wel een paar van meedoen met ons en een keer tegen grotere meiden spelen? Roché krijgt gelijk twee aanmeldingen. Eerst geeft Rüya aan dat ze mee wil doen, even later gevolgd door Feline. Leuk, want Feline is het jongere zusje van Robine. Ze staat onze meiden al regelmatig aan te moedigen bij wedstrijden en wil graag een keer meedoen. Goed, alles geregeld, we kunnen weer opgelucht ademhalen.



Dan is het zaterdagmiddag. Het is perfect voetbalweer en de meiden hebben er duidelijk zin in. Zo staan er 14 meiden klaar in Wormer, vergezeld door een groep enthousiaste ouders, die er helemaal klaar voor zijn om hun meiden aan te moedigen. In de kleedkamer voor de wedstrijd is het enthousiasme voelbaar. De meiden willen het liefst meteen het veld op, maar moeten eerst nog mijn praatje aanhoren. We hebben het er over wat er vorige week misging en hoe we dat dit keer gaan voorkomen. Vrone was er erg goed in om onze meiden uit het spel te brengen, nu beloven de meiden tot tien te tellen en dan rustig verder te voetballen. Ook geef ik aan dat we niet te gehaast moeten spelen. Na de 1-0 van Vrone vorige week wilden de meiden te snel de gelijkmaker maken, wat gewoon niet werkt. "Je kan beter 1 keer rustig een goede aanval opzetten, dan 5 keer een te gehaaste." De meiden komen zelf ook nog met goede opmerkingen en dan stuur ik ze maar naar buiten. Het is duidelijk dat de meiden gewoon willen voetballen!



Het enthousiasme blijkt ook uit de warming-up. De meiden doen (zoals elke week eigenlijk) goed hun best en laten zich ook duidelijk horen. Aanmoedigingen vliegen over en weer en de ballen vliegen om mijn oren. Dan staan er opeens drie meiden naast me, met een schuldbewust gezicht. "Eh, Patrick, we waren een beetje aan het overschieten en toen vloog die bal zomaar... nou ja... in de sloot!" Ter informatie: elk team krijgt aan het begin van het seizoen 16 ballen, waar ze het hele jaar mee moeten doen. Er zijn al heel wat ballen in sloten gevlogen of op andere manieren verdwenen, maar er zijn ook heel wat ballen op mysterieuze wijze bij ons team terechtgekomen. We hebben momenteel dus nog ongeveer alle ballen, maar dan moeten ze niet in een sloot in de Wormer geschoten worden. De meiden weten hoe fanatiek ik elke training constant de ballen aan het tellen ben en weten dat ik er soms een beetje gestresst van raak. Gelukkig is de opa van Gina paraat om de bal uit de sloot te redden. Sterker nog: hij tovert er ook nog een bal van WSV uit tevoorschijn, die we dan maar aan de scheids geven.

Dan begint de wedstrijd bijna. Ik roep de meiden bij me en geef ze nog een laatste aanwijzing. Ze luisteren goed en dan is het tijd voor de yell. Maar ze zijn er niet helemaal zeker over of ze die wel moeten doen. Vorige week had de yell de meiden van Vrone een beetje getriggered om extra hard hun best te doen, maar aan de andere kant hebben we hem ook gedaan bij onze overwinningen tegen Dynamo en HSV. Er wordt een compromis bereikt: de meiden doen hun yell, maar dan fluisterend. Ze vinden het ook wel een beetje raar, maar misschien werkt het toch nog wel.



De scheids fluit en we beginnen. Het is altijd even afwachten hoe dat dan gaat lopen. Hoe sterk is het andere team, gaan die er gelijk bovenop of kijken ze eerst de kat uit de boom. Wij drukken de meiden altijd op het hart om zo fel mogelijk te beginnen. Niet afwachten, maar gelijk laten zien dat je er bent en dat je de punten mee naar huis wil nemen. Dat heeft onze MO15-3 dit keer wel goed ingeprent. Het is namelijk na 5 minuten al 0-1 voor ons! Robine krijgt de bal in het strafschopgebied, wordt eerst afgestopt, pakt de bal opnieuw, draait om en rondt netjes af. Een perfect begin en ook nog eens extra leuk, want dit is het eerste doelpunt voor Robine, die al heel lang graag een goal wilde maken en er ook meerdere keren vlakbij is geweest. Achter me klinkt een enthousiast: "Hee! Robine heeft gescoord!" Feline zit nog in de wissel en is duidelijk trots op haar grote zus. 

Lang om bij het doelpunt stil te staan hebben we niet, want bij de volgende aanval is het meteen weer raak. Dit keer is het Merina, die met een subtiele voetbeweging de keeper in de luren legt en de 0-2 binnenschiet! Maar dat is nog niet alles, want in de 10e minuut hebben we een corner. Kaylee schiet hem perfect voor het doel, Kassidy komt voor haar verdediger en prikt de bal er fantastisch in. En zo zijn we amper begonnen en is het al 0-3! Je mag wel stellen dat de meiden prima weten hoe je een wedstrijd fel moet beginnen!



Maar, inmiddels is WSV ook wakker geworden. Ze hebben per slot van rekening vorige week gewonnen en weten dan ook echt wel hoe je moet voetballen. Zo gaat de wedstrijd meer gelijk op en hebben we aan allebei de kanten kansen. Rüya en Feline zijn inmiddels in het veld gekomen, respectievelijk als linksvoor en als rechtsachter. Ze zijn een stuk kleiner dan de grote meiden van WSV, maar laten niet merken dat ze daar heel erg van onder de indruk zijn. Rüya en Merina blijken voorin goed samen te kunnen spelen. Ze zijn allebei snel en komen een paar keer gevaarlijk voor het doel. Elders op het veld lijkt er ook niet veel aan de hand. Onze verdediging staat weer als een huis. Sara en Gina raken steeds meer op elkaar ingespeeld en hebben volledige controle. Ze wisselen met elkaar af wie van hen tweeen meegaat naar voren bij een aanval en wie het slot op de deur houdt. Ze hebben het niet makkelijk, want WSV heeft voorin een paar technisch goed spelende meiden staan die ook nog eens snel zijn. Maar gelukkig is Bowie er altijd nog om doorgebroken spelers tegen te houden. Het mooie is dat Bowie een keeper is die het spel goed inziet en die de meiden achterin coacht.  Als de bal haar kant opkomt roept ze duidelijk "laat gaan" en als het een hele spannende situatie is houdt ze het bij "LOS!" Dit roept ze dan zo duidelijk dat zelfs doorgebroken spelers van het andere team ervan schrikken ;-) Ook onze backs zijn sterk vandaag. Juna heeft haar aanvaller de hele wedstrijd in haar zak. Op gegeven moment komt er een ander meisje tegenover haar staan, maar ook die maakt geen schijn van kans tegen haar. Kaylee en Feline wisselen elkaar aan de andere kant af. Kaylee staat daar niet op haar favoriete plek, maar doet het wel weer gewoon heel erg goed. Halverwege de eerste helft schuift ze door naar het midden, waar ze het prettiger spelen vindt en waar ze gewoon een hele sterke wedstrijd speelt. Feline doet het in haar beurt ook prima op haar plek. WSV heeft een van haar grotere meiden tegenover haar gezet, maar die heeft het heel moeilijk tegen haar. Feline heeft misschien niet het formaat van haar tegenstander, maar is wel veel sneller en feller. 

Bowie is ondertussen niet de enige van onze meiden die goed te horen is. De hele eerste helft door horen we de meiden "Hands!" en "Overtreding!" roepen als ze het idee hebben dat er iets niet in de haak is. Ook worden er door de meiden op de bank luidkeels aanwijzingen geroepen. De scheids wordt er een beetje moe van en komt op gegeven moment naar me toe: "Kunnen die meiden van jou hun mond niet houden? Ik zie het zelf ook allemaal wel en ik heb al twee grensrechters!"



Dan is er een klein momentje dat de communicatie achterin niet goed gaat. Een hoge bal van WSV stuitert over de middellijn, richting Bowie. Sara is onze laatste verdediger. Ze gaat er vanuit dat Bowie de bal tegemoet zal lopen, maar heeft niet door dat er ondertussen met hoge snelheid een aanvaller van WSV achter haar aankomt. Als ze het merkt is het te laat. Bowie weet de bal nog bijna tegen te houden, maar de bal vliegt toch tegen het net. En zo is het 1-3, terwijl dat helemaal niet nodig was geweest. Maar eerlijk is eerlijk: Bowie en Sara spelen allebei weer een hele goede wedstrijd, en dit soort momenten kan iedereen overkomen. Een paar maanden geleden zouden de meiden dan aan zichzelf zijn gaan twijfelen, maar dat loopt nu anders. Rüya en Merina zetten samen weer een snelle aanval op, die eindigt met een doelpunt voor onze snelle invaller van de MO13-2... 1-4!

Zo gaan we ook de rust in. Het is dan wel mooi dat de meiden dan eigenlijk meer lopen te mopperen over wat er niet goed ging, dan dat ze blij zijn met de voorsprong. Toch wordt er ook volop gelachen in de kleedkamer. De meiden zijn er zich wel van bewust dat WSV steeds beter aan het spelen is en dat de tweede helft nog wel eens moeilijk kan worden. De boodschap voor de tweede helft is dan ook duidelijk: blijf zo doorspelen als in de eerste helft en geef de voorsprong niet weg.



De meiden lijken in het veld vooral dat laatste ter harte te hebben genomen. We zijn nog wel volop in de aanval, maar storten ons er vooral op om WSV uit de buurt van ons doel te houden. Op het middenveld doen naast Kaylee ook Fem en Zoey het daar heel goed. Het is mooi om te horen hoe de meiden op de bank complimenten blijven uitdelen aan deze twee meiden. Zowel Fem als Zoey voetbalt natuurlijk nog niet zo lang, maar ze gaan allebei elke week weer vooruit. Het zijn allebei sterke meiden die zich niet zomaar opzij laten zetten en die ervoor zorgen dat ons middenveld sterk staat. Centraal in het midden staat Kassidy, die ook deze wedstrijd weer heel wat meters maakt. We zien haar niet alleen maar op het middelveld duels uitvechten, maar ze is ook regelmatig aan het helpen in de verdediging of voorin haar steentje aan het bijdragen.

Naast Merina en Rüya staan voorin ook Robine, Kenza en Naomi. Drie meiden die heel graag willen scoren en daar ook alles aan doen. Ze vechten verwoedde duels uit tegen de meiden van WSV en komen meerdere keren in de buurt van het doel. Robine heeft natuurlijk vandaag gescoord, maar zou er best nog een willen maken. Ook deze meiden spelen elke week weer beter en het zou me ook niks verbazen als ze alledrie dit seizoen nog wel meerdere keren het net gaan vinden.

Ondertussen blijft de wedstrijd spannend, maar is het sprankelende van de eerste helft er wel een beetje vanaf. Complimenten voor WSV, dat de zaken in de tweede helft duidelijk beter voor elkaar heeft en gewoon goed speelt. Maar ook complimenten voor onze eigen meiden, die geconcenteerd blijven spelen en ervoor zorgen dat we na afloop de punten mee naar huis mogen nemen. Er is dan ook geen teleurstelling dat we in de tweede helft niet nog een paar goals hebben gemaakt. De meiden snappen dat je gewoon heel trots mag zijn op een overwinning en dat we nog tien wedstrijden voor de boeg hebben waarin we meer dan genoeg goals kan maken. En dus gaat er een karavaan blije meiden en ouders weer terug naar Purmerend. Met dank aan WSV voor de fijne wedstrijd en het regelen dat deze wedstrijd sowieso door kon gaan!

Patrick

Vrone MO15-1 - FC Purmerend MO15-3 1-0



Soms zit het mee, soms zit het tegen. Nadat we de meiden twee weken achter elkaar hebben zien vlammen op het veld, wilde het vandaag in de uitwedstrijd tegen Vrone gewoon niet. Waar het dan aan lag... Ondanks dat er twee keer goed was getraind, leken de meiden de focus een beetje te missen vandaag. Waar we in eerdere wedstrijden fel op de bal waren en de tegenstander eigenlijk de hele tijd op de huid zaten, daar waren we nu vooral in de eerste helft regelmatig te laat. Het aansluiten ging minder goed, er werd niet zo strak gepasst en we waren in de aanval regelmatig te onrustig.



Wat ook niet hielp was het feit dat we vandaag tegenover een team stonden dat onze meiden op de zenuwen werkte. Meiden die vaker enkels dan de bal raakten, die veel liepen te schelden en die er alles aan deden om ons uit het spel te halen. En dan was er nog een scheids die heel jong was, echt wel zijn best deed, maar totaal het overwicht en overzicht niet had. Hij liet bijna alles toe wat er op het veld gedaan werd, floot eigenlijk constant in het voordeel van het andere team en keek regelmatig een beetje nerveus naar de trainer van het thuisteam, om te zien wat die vond van een bepaalde beslissing. De meiden raakten hier behoorlijk gefrustreerd van, wat ook duidelijk te merken was op het veld. Op gegeven moment leek iedereen meer bezig met het andere team en de beslissingen van de scheids, dan daadwerkelijk met de wedstrijd. Vervelend, want hierdoor kwam de tegenstander op gegeven moment op 1-0, terwijl dat helemaal niet nodig was geweest.



Hierna leken we wel een beetje wakker geschud, kwamen we vaker voor het doel en wisten we op gegeven moment zelfs de 1-1 te maken. Tenminste, dat dachten we. De bal stuiterde via de lat over de lijn en het veld weer in, maar de scheids gaf aan dat hij niet gezien had dat de bal over de lijn was geweest. Hij keek nog wel even naar de grensrechter, maar ja, die was van Vrone, dus die hield zijn vlag omlaag. Nog meer onbegrip bij de meiden, die meteen weer helemaal uit de wedstrijd waren.

Rust. Veertien boze meiden waarvan er een aantal het liefst de scheidsrechter aan wilden vliegen. Terwijl de meiden afkoelden met de limonade (Recensie van de meiden: 'Niet te drinken - 1 ster') liep ik maar even naar de scheids toe. Ik gaf hem aan dat ik geen speelster meer in mijn team had zonder blauwe enkels, en of hij daar misschien even op zou willen letten in de tweede helft. Ik vroeg hem ook nog even naar ons doelpunt en waarom hij die niet had goedgekeurd, maar daar haalde hij zijn schouders over op. "Niet gezien." Het was duidelijk aan hem te merken dat hij deze wedstrijd toch heel anders had voorgesteld.



De meiden vertelden elkaar ondertussen goed de waarheid. Ze waren het er wel over eens dat het allemaal niet zo goed liep en dat het in de tweede helft echt beter moest. Het mooie van dit team is dat de meiden elkaar dit soort dingen kunnen zeggen en dat iedereen snapt dat het dan juist gezegd wordt om iedereen beter te maken. Dus: de tweede helft, nu moest het toch echt beter gaan? We zaten duidelijk iets beter in de wedstrijd in de tweede helft. Maar Vrone was niet van plan om de voorsprong zomaar te laten afpakken. Er deden drie meiden uit hun MO17 mee in deze wedstrijd, waarvan vooral hun centrale verdediger echt een stempel op de wedstrijd drukte. Groot, sterk en snel en duidelijk van een hoger niveau dan de rest van het team. Een speelster waar we moeilijk voorbij konden komen.



Toch merkte je wel dat Vrone het moeilijk had met onze aanvalsdrang. Ze gingen slordiger spelen, wisten het soms even niet meer en er rolden regelmatig meiden van ons team over de grond na weer omver gekegeld te zijn. Ze leken het daarbij vooral op Gina te hebben gemunt. Op gegeven moment leidde dit zelfs nog even tot een knetterende ruzie op het veld, toen weer een van onze meiden hardhandig werd gestopt. Het kookpunt was echt bereikt en de concentratie bij de meiden was helemaal weg. Toch bleven we in de aanval en kwamen een aantal keer gevaarlijk voor het doel, maar waren dan te gehaast en kwamen steeds weer niet tot een doelpunt. Even leek het geluk ons toe te lachen met een handsbal van Vrone in hun eigen strafschopgebied. Maar ondanks dat het een loepzuivere penalty was, werd die natuurlijk niet gegeven.



Toen de scheids ook nog een minuut te vroeg affloot, was het helemaal klaar. Er werden nog knarsentandend handjes geschud met het andere team, maar echt van harte ging dat niet. Het was een mooie, zonnige dag, maar de temperatuur in de kleedkamer was gerust 'ijzig' te noemen. Ook wel begrijpelijk dat de meiden zo liepen te balen, hopelijk nemen ze wat goede lessen mee uit deze wedstrijd.

1. Laat je niet opnaaien door de tegenstander
2. Blijf altijd scherp en gefocust
3. Houd het tempo in de wedstrijd
4. Kijk niet teveel naar wat het andere team doet, maar focus op je eigen spel
5. Coach elkaar
6. Geef de tegenstander geen kans om het spel te maken
7. Ga verdedigend altijd voor de meest veilige oplossing
8. Blijf positief tegenover elkaar
9. Niet zoveel lopen mekkeren, laat je niet uit je spel halen

Zonde dat deze wedstrijd zo is gelopen. Vrone was dankzij hun aanvulling vanuit de MO17 best een sterk team, maar als wij net zo scherp en gefocust hadden gespeeld als vorige week, dan waren we hier minstens met een gelijkspel weggekomen. Nu moeten we ons herpakken en richten op de volgende wedstrijd. En wat Vrone betreft: die komen nog een keer naar Purmerend. Hun MO17 speelt dan tegelijkertijd ergens anders, dus waarschijnlijk nemen ze dan een zwakker team mee. Denk dat onze meiden er nu al naar uitkijken om sportieve revanche te nemen. 

FC Purmerend MO15-3 - Dynamo MO15-1 6-0



De meiden van de MO15-3 van FC Purmerend zitten in de kleedkamer, voorafgaand aan de wedstrijd tegen Dynamo. De wedstrijd van vorige week staat nog vers in het geheugen. Onze eerste overwinning en daar willen we natuurlijk graag een vervolg op zien. Je merkt het aan de meiden. De sfeer is net zo ontspannen als altijd, maar er wordt heel goed geluisterd als we ons praatje voor de wedstrijd houden. Daarin geven we aan dat we graag zien dat de meiden net zo fel beginnen als vorige week, maar dat ze wel hun energie een klein beetje sparen.



Vorige week wist HSV nog bijna terug te komen in de tweede helft, onder andere omdat de meiden er op gegeven moment een klein beetje doorheen zaten. Ook moeten de meiden er op letten goed aan te sluiten en dat ze zich moeten laten horen op het veld. Laat de tegenstander maar weten dat wij er staan en dat we niet van plan zijn om ons zomaar opzij te laten zetten. Misschien wel de belangrijkste aanwijzing vandaag: wees niet te terughoudend met schieten! Zoals Johan Cruijff al zei: "Als je niet schiet kan je niet scoren."



Op het veld wacht ons een verrassing. Als normaal gesproken voorafgaand aan de wedstrijd het andere team het veld op komt lopen, dan worden die meiden altijd met argusogen bekeken. Is die niet heel groot? Oei, die ziet er uit alsof ze goed kan voetballen. Maar dit keer valt het mee. Sterker nog: er lopen best wat hele kleine meiden in het team van Dynamo. Als ik zeg dat ook die meiden best met een schouderduw opzij gezet mogen worden, kijken onze meiden me verschrikt aan. "Maar dat is toch zielig? Ze zijn zo klein!" Naast de kleine meisjes staan er in het veld ook aardig wat grote meiden, maar inderdaad geen meiden die veel groter zijn dan ons team. En zowaar, volgens het wedstrijdformulier gaat dit de eerste keer worden dat we tegen een team spelen waar geen MO17-meiden in staan. Dat schept vertrouwen!



De wedstrijd begint. De meiden hebben goed naar onze aanwijzingen geluisterd, want ze schieten meteen in de aanval. Kenza en Naomi beginnen vandaag op de flanken. Ze hebben vorige week heel goed en fel gespeeld en waren dicht bij een goal, dus wie weet gaat het vandaag wel lukken. Merina staat weer in de spits. Ze ontwikkelt zichzelf elke week en ze lijkt vastberaden om het moeilijk te gaan maken voor de verdediging en keeper van Dynamo. Op het middenveld staat Kassidy weer in het hart. Haar vaste plek, waar ze goed overzicht houdt en niet bang is om het duel aan te gaan. Hier aan de zijkanten Fem en Sanne. Fem is vastberaden vandaag nog een doelpunt te maken, het liefst met haar hoofd. Haar broer heeft haar hier les in gegeven dus dat moet helemaal goed gaan komen.



Sanne is zoals altijd een hele betrouwbare factor aan de andere kant. Ze weet altijd een goede oplossing te vinden en speelt regelmatig haar tegenstander uit. Onze verdediging staat er net zo betrouwbaar als altijd bij. Gina en Sara spelen nu voor de tweede keer samen in het centrum. Gina is hier helemaal op haar plek, alhoewel we bij haar ook wel het idee hebben dat ze het liefst het hele veld over zou rennen. Ze heeft er in ieder geval ook de longinhoud voor! Sara laat zien dat dit ook een goede plek voor haar is. Ze maakt net als Gina heel veel meters vandaag. Ze heeft wel last van haar knie, waardoor ze niet altijd even snel mee terug kan komen, maar ze lost dit op door vandaag vooral als betrouwbare laatste man te spelen.



Kaylee en Juna staan als backs altijd paraat om opkomene verdedigers het leven zuur te maken. En waar Juna het prettig vindt om wat meer achter te blijven en het slot op de deur te houden, daar maakt Kaylee liever ook meters naar voren. En dan hebben we natuurlijk Bowie nog op doel, waarbij je gewoon eigenlijk al medelijden hebt met de aanvallers van de tegenstander, omdat je al aanvoelt dat die ook vandaag weer weinig kans zullen krijgen een doelpunt te maken. 



Het staat als een huis allemaal en alhoewel Dynamo wel probeert om erdoor te komen, lukt het ze simpelweg niet. Wij krijgen ondertussen onze eerste kansen. Merina komt er een paar keer goed doorheen en ook Kenza en Naomi laten zien er zin in te hebben vandaag. Dan krijgen we na een minuut of tien een vrije trap. Op een mooie plek ook nog eens, op een meter of twintig van het doel. Kaylee is onze specialist op dit gebied en dat laat ze ook zien. Ze neemt een aanloop en schiet de bal er fantastisch in. 1-0! De ouders langs de kant zijn onder de indruk. "Dat is al meteen het doelpunt van de week," wordt er geroepen en dat is helemaal terecht. 



We blijven daarna goed aanvallen. Dynamo heeft ook wel een paar kansjes, maar het zijn toch vooral onze meiden die de dienst uitmaken. Halverwege de eerste helft wisselen we een aantal meiden en komen Zoey, Robine en Rosalie in het veld. Zoey in het midden, waar ze helemaal haar plek heeft gevonden. Ze heeft een beetje pech bij het schieten op doel, maar laat weer zien dat ze enorme stappen vooruit heeft genomen in de korte tijd dat ze nog maar voetbalt.



Robine is nu rechtsvoor en komt hier tegenover een klein meisje te staan. Ze is eerst nog een beetje te voorzichtig en weet niet zo goed wat ze daarmee moet, maar als we naar haar roepen dat ze best haar schouders erin mag zetten en dat we er vertrouwen in hebben dat ze haar voorbij kan komen, lukt dat ook meteen twee keer. Rosalie sticht ondertussen gevaar op links. Haar tegenstander is een stuk groter, maar ze weet duels te winnen en goed naar Merina te passen.



Dan: de 23e minuut. Een mooie pass over de hele van Kaylee, die bij Merina terecht komt. De sprint naar het doel en rondt prachtig af: 2-0! Of... toch niet. Er is gefloten en deze goal gaat helaas niet door. Maar gelukkig krijgt Merina 2 minuten later nog een kans, die er weer prachtig ingaat. Ze draait even om en kijkt naar de scheids, maar die gebaart naar de middenstip. Alsnog 2-0! Dynamo blijft het nog wel proberen. Ze hebben voorin een meisje staan dat heel aardig kan voetballen en dat ook een actie in huis heeft. Vlak voor de rust weet ze door te breken, komt alleen voor Bowie te staan en legt aan... maar Bowie laat zich niet verschalken en maakt een hele mooie, maar vooral ook belangrijke redding. Als deze bal er wel in was gegaan, dan had de wedstrijd zomaar weer kunnen kantelen. Zo laat onze aanvoerder weer zien hoe belangrijk ze is voor het team.



Rust. 2-0 is geen slechte ruststand, maar de meiden zijn het er over eens: het had ook weer al 4-0 of 5-0 kunnen staan. Toch zijn de meiden en trainers in de kleedkamer vooral blij. Er worden grapjes gemaakt, de sfeer is heel ontspannen. Zo hoort het ook, want op deze manier heeft het zelfvertrouwen kans om te groeien. Een aantal meiden zit er wel doorheen en ze geven aan dat ze even wissel willen beginnen in de tweede helft. Geen probleem, want de andere meiden staan te trappelen om dan hun plek over te nemen. Er wordt volop gepraat over de eerste helft, wat er goed gaat en wat er nog beter kan en ieder kijkt verbaasd op als de scheidsrechter op de deur klopt. "He? Nu al? De rust is voorbij gevlogen."



De tweede helft. Heel even flitst de wedstrijd van vorige week nog door ons hoofd. Na de 1-2 door HSV werd het toen nog behoorlijk spannend. Maar de meiden hebben hier wel hun lesje van geleerd. Want laten we heel eerlijk zijn: Dynamo komt er in de tweede helft eigenlijk niet meer aan te pas, ze krijgen gewoon voetballes van onze meiden. Het is eerst Naomi die een doelpunt maakt en juichend wegloopt, als ze zich omdraait en ziet dat de scheids met zijn hand omhoog staat. Buitenspel! Alleen pikt Naomi dat niet en als ze een minuut later weer de bal krijgt, schiet ze hem er gewoon nog een keer in. Nu is het wel 3-0!



We krijgen nog meer kansen. Gina weet er een aantal keer doorheen te komen maar kan dan net niet afronden. Rosalie, die de plek van Merina heeft overgenomen, komt ook een aantal keer goed voor het doel en ook Kenza laat zien dat ze echt wel HEEL graag een doelpunt wil maken. De keeper en verdediging van Dynamo hebben het er maar druk mee, alleen hebben ze geen antwoord als Kassidy vanaf de rand van het strafschopgebied hard op doel schiet. Onhoudbaar en dus alweer 4-0! Ook nog eens Kassidy haar eerste goal, dus dat maakt het alleen maar mooier.



De ouders langs de kant weten niet wat ze meemaken. Ze staan al het hele seizoen trouw elke week langs de kant en hebben nog weinig doelpunten van hun meiden gezien, maar nu lijkt de doelpuntenmachine net pas op gang gekomen. Want even later is het Rosalie die na een afgekaatst schot de bal voor haar voeten krijgt. Ze treuzelt niet en mikt de bal met haarscherpe precisie in de hoek. 5-0! Kan het dan echt niet op? Nee, want Gina wil ook nog wel een doelpunt maken. Ze is er al een aantal keren heel dichtbij geweest, maar bij de laatste poging is het raak. Goeie genade wat kan dat kind rennen! Ze flitst iedereen voorbij, lijkt de bal in het strafschopgebied iets te ver voor zich uit te spelen, maar is toch net eerder bij de bal dan de keeper. De bal vliegt in de hoek en het is 6-0 voor ons!



Als de scheidsrechter even later affluit vliegen alle meiden juichend op elkaar af. Ze zijn duidelijk heel blij met de overwinning en trots op elkaar. Met de armen om elkaar heen huppelen ze het veld af, waar ze een daverend applaus krijgen van hun ouders. Wat hebben ze fantastisch gespeeld vandaag! Mark en ik kijken elkaar aan en knikken goedkeurend. Je probeert als trainers je meiden niet alleen te leren voetballen, maar ook vertrouwen te geven. De meiden zullen er moe van zijn geworden dat we na elke nederlaag bleven zeggen dat we vonden dat ze goed hadden gespeeld en dat we er vertrouwen in hadden dat er nog een keer een ommekeer zou komen. Een ommekeer die dit team ook zou verdienen, want ze werken er keihard voor. Het mooiste hieraan is misschien nog wel dat dit ook echt een team is. Meiden die vechten voor elkaar en die elk succesje uitbundig met elkaar vieren. Die bij de training altijd alles met elkaar doen en er iedere keer weer een feest van maken. Voor zichzelf, maar ook voor ons als trainers.



En waar er zes weken geleden nog werd gezucht door de meiden: "We gaan echt nooit winnen," daar klonken nu hele andere woorden. "Als we zo goed blijven voetballen kunnen we misschien wel kampioen worden!" Dat is natuurlijk nog heel ver weg, maar dat er nu al zo gedacht wordt is een goed teken. En het blijven ook gewoon hele lieve meiden, want als ze de speelsters van Dynamo het veld af zien lopen klinkt er: "Ach, wat zielig eigenlijk voor die meisjes!" Er is ook medelijden voor Bowie, die de tweede helft bijna niks te doen heeft gehad. Maar die wel de hele tijd als een echte aanvoerder haar team is blijven coachen.

De laatste woorden in dit verslag zijn voor de scheidsrechter, die ook had genoten van de wedstrijd. "Dat was een leuke wedstrijd, en je hebt echt een leuk team!" Daar kunnen we het alleen maar helemaal eens mee zijn!

Patrick, met foto's van Mohand

HSV MO15-1 - FC Purmerend MO15-3 1-2



De meiden van de MO15-3 van FC Purmerend zijn goed bezig. Op donderdagavond hebben ze bij de training een partijtje gespeeld tegen een jongensteam. Waar ze dit een paar maanden nog liever niet wilden omdat 'die jongens toch beter zijn dan wij', daar maakten ze het de jongens dit keer behoorlijk moeilijk. Technisch zijn deze jongens misschien wel wat verder dan wij, maar op pure inzet, kracht en wil om te winnen waren wij duidelijk de betere partij. We stoorden de jongens constant, lieten hen eigenlijk geen kans om hun spel te maken en uiteindelijk was de eindstand 1-1, waar wij ook best hadden mogen winnen.
Dat werd op vrijdagavond nog mooier. Tijdens het ontzettend leuke LED-voetbal toernooi, georganiseerd door FC Purmerend en Sport by Aram, moesten de meiden het ook opnemen tegen jongensteams. Deze jongens, ouder en groter nog dan de jongens waar we donderdag tegen hadden gespeeld, hadden het niet makkelijk tegen onze meiden. Weer die felheid die we graag zien en waar het gewoon moeilijk tegen vechten is. Dit eindigde er zelfs mee dat een van de jongensteams met 4-1 van het veld geveegd werd.



Deze felheid wilden we graag terugzien in de eerste wedstrijd van de nieuwe fase van de competitie. Onze tegenstander was de MO15-1 van HSV, een club uit Heiloo die net als FC Purmerend ook groot is op het gebied van meidenvoetbal. In deze fase spelen we tegen allemaal teams die net als wij nog wachten op hun eerste overwinning, of die misschien 1 keer gewonnen hebben. Als je dan tegen dit soort teams speelt, waarbij er technisch misschien niet zo veel verschil is, dan spelen andere factoren ook een belangrijke rol. Kom je als team het veld op en straal je uit dat je hier bent gekomen om de tegenstander op te vreten, dan sta je eigenlijk al met 1-0 voor.



De meiden nemen dit al voor de wedstrijd ter harte. Als we namelijk de kleedkamer binnenlopen zit daar nog een jongetje van een team dat net een wedstrijd heeft gespeeld. Hij is druk bezig met zijn veters en kijkt verschrikt op als er opeens 14 Purmerendse meiden de kleedkamer binnen komen lopen. Hij krijgt spontaan rode wangen en is ook even vergeten hoe dat veters strikken ook alweer werkt, want hij blijft opnieuw beginnen. De meiden stoten elkaar aan, zeggen "wat schattig" tegen elkaar en vragen zelfs beleefd: "Jongetje, heb je gewonnen vandaag?" Het jongetje kijkt heel even op, mompelt: "ja, 9-3" en weet niet hoe snel hij de kleedkamer uit moet rennen als hij eindelijk zijn veters vast heeft gekregen.



We zijn bij de wedstrijdbespreking duidelijk. Laat die meiden van HSV zien dat we hier zijn gekomen om te winnen, speel fel, steun elkaar, wees een team. En zo staan de meiden even later bij de warming-up vol inzet een positiespelletje te doen, terwijl de meiden van HSV drukker lijken met warm te blijven. Niet helemaal verwonderlijk ook, want de gevoelstemperatuur is onder nul en het waait ook nog eens flink. Het is voor de vele ouders langs de kant dan ook een wedstrijd tegen de kou. Toch laten onze meiden er weinig van merken dat ze het ook koud hebben. Als het fluitsignaal klinkt gaan ze er gelijk vol op en dringen ze hun tegenstander meteen terug richting hun eigen strafschopgebied. Dit is waarschijnlijk de beste helft die we tot nu toe hebben gespeeld. Veel inzet, goede passes, mooie dribbels en de ene kans na de andere kans. Nu weten we natuurlijk van de meiden dat ze vaak veel kansen krijgen, maar dat het net vinden lastig blijft. Maar vandaag ligt al na acht minuten de eerste bal in het doel van HSV. Het is Merina die na een mooie aanval van onze kant opstoomt richting het doel van HSV en de keeper kansloos laat. 0-1 voor ons!



Het mooie is: de drive richting het doel van het andere team houdt daarmee niet op. We krijgen de ene na de andere kans en ik wil niet vervelend doen meiden, maar het had op gegeven moment best al 0-3 of 0-4 mogen staan voor ons ;-) Maar je hoort me niet klagen, want het is fantastisch om te zien hoe goed iedereen speelt. We oefenen bij de training veel op dingen als techniek, samen spelen en vrijlopen en we zien heel wat aanvallen waarbij de meiden elkaar weten te vinden en daarna goed doordraaien. We zijn op gegeven moment heel dicht bij de 0-2, als Fem een hoge bal richting doel kopt. Een mooie kopbal die net niet in het doel belandt, maar die wel de goedkeuring weg kan dragen van de grote broer van Fem, die vandaag grensrechter is. "Ik heb haar geleerd hoe ze dat moet doen," zegt hij trots. Maar dan vervolgt hij wel met: "Maar hij had er eigenlijk wel ingemoeten!" Toch kan hij een paar minuten later juichen voor zijn zus, als ze van afstand een onvervalste pegel richting doel lanceert. De keeper zit er nog bij maar kan de bal niet tegenhouden. Fem haar eerste doelpunt en 0-2 voor ons! Uiteraard is Fem door het dolle heen. Als de scheids even later affluit voor rust loopt ze stralend het veld af: "Ik ben zo trots!" 



In de kleedkamer is iedereen dat. Overal blije gezichten, de meiden stralen uit dat ze er vertrouwen in hebben dat het allemaal goed gaat komen en dat ze voor het eerst gaan winnen. De tactiek lijkt te werken. De meiden hebben fel gespeeld en de tegenstander bijna geen kans gegeven om in het spel te komen. Alleen voor Bowie is het misschien niet de meest spannende wedstrijd van haar leven. "Ik heb bijna nog niks te doen gehad vandaag."

In de tweede helft verandert dat wel. We beginnen op zich nog steeds fel, waarbij we meteen alweer een paar kansen hebben, maar het spel van de eerste helft heeft wel veel energie gekost. Daarbij heeft HSV wat veranderingen in de opstelling doorgevoerd, waardoor het bij onze tegenstander opeens een stuk beter loopt. Het spel golft meer op en neer en op gegeven moment komt HSV zelfs op 1-2. Hierna brandt er een wedstrijd los die beide kanten op kan gaan. Wij hebben nog steeds de meeste kansen, maar bij HSV staat er nu een ander meisje op doel dat elke doelpoging tegen weet te houden. HSV komt misschien wat minder vaak voor ons doel, maar Bowie moet wel een paar mooie reddingen verrichten. Het spel wordt ook wat harder. HSV ruikt een gelijkspel, onze meiden zijn vastberaden hun eerste overwinning mee naar huis te nemen. Het is vooral Kaylee die merkt dat de wedstrijd harder wordt. Waar ze in de eerste helft al een bloedneus had door een harde bal in haar gezicht, daar probeert in de tweede helft een van onze tegenstanders haar met een karatetrap in haar gezicht af te stoppen. Gevolg: een bloedlip, maar Kaylee laat zich hierdoor niet uit het veld slaan. Ze gaat gewoon door en geeft daarmee de strijdvaardigheid van de meiden goed weer.



Langs de kant houdt bijna niemand het meer. De ouders vergeten spontaan de vrieskou, de meiden die wissel staan lopen langs de lijn te ijsberen ("ik vind het zo spannend, ik kan er niet tegen!") en de grensrechter van de tegenpartij, die aan onze kant staat te vlaggen, komt steeds naar me toe lopen om te zeggen hoe spannend hij het ook wel niet vindt. "Maar," zegt hij dan, "als ik heel eerlijk ben verdienen jullie het echt om te winnen. Vooral in de eerste helft waren jullie veel beter." Eerlijk, maar de meiden van zijn team zijn het daar niet mee eens. Er volgen nog een paar spannende slotminuten, waarin een van onze ouders aan me vraagt of ik misschien een beetje zenuwachtig ben. Dat is wel een understatement, want het zal toch niet gaan gebeuren dat we nu niet gaan winnen.

Maar: de meiden blijven er voor knokken en houden met zijn allen elke aanval van het andere team tegen. Eigenlijk komt de bal in de laatste vijf minuten niet meer uit het middenveld, want ook de meiden van HSV gooien alles in de strijd. De scheidsrechter kijkt ondertussen constant op zijn horloge. "Wanneer fluit hij nou? Kijk, hij gaat nu fluiten!" Dat duurt nog wel even, maar als hij dan eindelijk toch fluit mag er eindelijk gejuicht worden. De meiden springen elkaar in de armen en de ouders slaan elkaar trots op de schouders. De eerste overwinning is binnen!

ZOB MO15-1 - FC Purmerend MO15-3 4-2
FC Purmerend MO15-3 - Oosthuizen MO15-1 2-3



Er zijn nog vijf minuten te spelen. Het afgelopen half uur is FC Purmerend eigenlijk constant op de helft van Oosthuizen actief geweest, maar de bal wil er maar niet in. De meiden gooien alles in de strijd. We staan 1-3 achter, maar zoals altijd is opgeven geen optie. Chentelly krijgt een mooie kans, Merina breekt door maar komt ten val en Kenza is onfortuinlijk en schiet de bal naast. Maar dan schiet Kaylee de bal van afstand hard op doel en hij vliegt erin. 2-3! Zou het nog kunnen?

Dit is een beeld zoals we dat de afgelopen weken heel vaak hebben gezien. Vaak gaat een wedstrijd redelijk gelijk op, maar als we achter komen te staan weten de meiden op de een of andere manier nog wat extra energie te vinden en wordt de tegenstander helemaal teruggedrongen. Dit hebben we gezien tegen Beemster, tegen Zaandijk en afgelopen woensdagavond in iets mindere mate ook tegen ZOB. De wedstrijd tegen ZOB was een redelijk beladen partijtje. Onze meiden kennen de meiden van ZOB van school en zodoende was er al flink wat modder heen en weer gegooid. Dinsdag stonden er na onze training ook wat meiden van ZOB langs de kant en die waren er heel duidelijk over dat ze er vanuit gingen dat ze zouden gaan winnen. 



Toch was het een hele eerlijke, spannende wedstrijd, waarin wij zowaar op voorsprong kwamen. Bowie, die vandaag weer in het veld stond in plaats van op doel, wist ons met een fantastisch schot op 0-1 te brengen. Een terechte voorsprong, want wij hadden dit keer al in de eerste helft licht de overhand. Er leek eigenlijk ook niks aan de hand, want de meiden bleven netjes rondspelen, wisten de aanvallen van ZOB af te breken en we leken met een voorsprong de rust in te gaan.

Maar helaas, want vlak voor de rust werd het onfortuinlijk dan toch 1-1. Na de rust kwam ZOB zelfs op 2-1, maar Merina wist ons vrijwel meteen hierna alweer op 2-2 te schieten. Het bleef daarna gelijk opgaan. Wij kregen kansen, zij kregen kansen, alleen gingen zij er wel iets zorgvuldiger mee om. Zo stond het op gegeven moment 3-2 voor ZOB en moest de turbo weer aan om toch te kijken of we nog een keer gelijk konden komen. We waren er een paar keer dichtbij, probeerden met een aantal wissels nog aanvallender te spelen, maar het was spijtig genoeg ZOB dat hiervan profiteerde. Na een snelle uitbraak werd het dan ook 4-2. Jammer!



Dan moest het tegen Oosthuizen maar gaan gebeuren. Alleen... meerdere meiden konden niet meedoen tegen Oosthuizen en dat leverde wel wat problemen op. We hebben een aantal meiden geleend (bedankt Tess en Feline, die woensdag ook meededen, en ook bedankt Skyler), maar een aantal andere meiden moesten op een andere plek staan dan ze gewend waren. Dat zorgde er wel voor dat we een beetje onwennig begonnen. Hierdoor kreeg Oosthuizen teveel ruimte, met een aantal goede kansen, waar ze er vrij snel twee van wisten te benutten. Na een kwartier spelen begon alles wel meer op zijn plek te vallen en kregen we de controle op het veld langzaam maar zeker weer terug.

We kwamen meer in de aanval en wisten vijf minuten voor de rust de aansluitingstreffer te maken. Tess kreeg de bal aangespeeld, draaide richting doel en schoot de bal heel subtiel binnen. 1-2! In de kleedkamer volop energie. Niemand wilde deze wedstrijd verliezen en er werd dan ook volop gesproken over hoe we Oosthuizen in de tweede helft zouden gaan overrompelen. Het strijdplan was eigenlijk vrij makkelijk: gewoon vol energie in de aanval, die meiden van Oosthuizen geen kans geven en vooral ook niet te lief spelen. Per slot van rekening: dit is ons veld, onze bal en onze wedstrijd, dus wij willen die winst binnenhengelen.



Maar ja, dan moet je de tegenstander niet meteen teveel ruimte geven, waardoor ze op 1-3 weten te komen... Het gevolg was dat onze inhaalrace nog een stukje moeilijker zou gaan worden. Betekent dit dan dat de MO15-3 van FC Purmerend de schouders maar laat hangen? Nee natuurlijk niet! En zo begon het hiervoor benoemde spervuur aan aanvallende acties, waarbij de ene na de andere bal richting doel van Oosthuizen vloog. Trainers en ouders langs de kant leefden weer volop mee en de meiden werden hartstochtelijk aangemoedigd. Maar hoezeer de ouders ook hun best deden om hun meiden te helpen door de bal het doel in te schreeuwen, het wilde maar niet lukken. Totdat Kaylee dus een paar minuten voor het einde de 2-3 maakte. Nog even hadden we de hoop dat het allemaal goed zou komen, maar onze laatste aanval van de wedstrijd trof geen doel. En zo was ook onze laatste wedstrijd van dit jaar in een nederlaag geeindigd.

En ja, dan heb je tien wedstrijden gespeeld en ze alle tien verloren. Als je dat zo op papier ziet staan ziet dat er kil en negatief uit, maar het vertelt niet het hele verhaal. Want van die tien wedstrijden waren we misschien een keer of drie echt wel het mindere team, maar in alle andere wedstrijden had het kwartje ook onze kant op kunnen vallen. Sterker nog, ik durf wel te zeggen dat we minstens vijf wedstrijden de overhand hadden en het betere team waren, maar dat we toch niet wisten te winnen doordat we teveel pech hadden in de afronding. Zo hebben we het belangrijkste aandachtspunt voor de komende fase al duidelijk op papier staan: Afronden!



Natuurlijk is dit iets waar we al veel aan hebben gewerkt en om eerlijk te zijn gaat het ook al beter. Waar we de meeste wedstrijden op 0 of 1 doelpunt bleven steken, daar hebben we de laatste twee wedstrijden er toch allebei de keren twee kunnen maken. Als we hieraan door blijven werken, dan gaat dat aantal de komende tijd zeker nog verder toenemen. We hadden dan alleen de afgelopen wedstrijden de pech dat we Bowie niet op doel hadden staan, maar als zij straks weer hersteld is gaat dat zeker ook goed komen. 

Sowieso: we hebben de meiden enorm vooruit zien gaan de afgelopen maanden. Waar het de eerste wedstrijden vooral allemaal nog wennen was, daar zien we nu een team dat een tegenstander helemaal vast kan zetten op de eigen helft, dat een mooie aanval op kan zetten en dat er altijd tot de allerlaatste seconde voor blijft gaan. We zien het ook in kleine dingen: er wordt (bijna) niet meer voor het eigen doel verdedigd, passes zijn strakker en steeds meer meiden durven het aan om er zelf voor te gaan, waarbij bij lange dribbels de bal steeds minder vaak te ver vooruit wordt gespeeld.



Met andere woorden, die volgende fase wordt van ons! Het maakt mij niet uit tegen welke teams we moeten spelen, maar die gaan allemaal een zware dobber aan ons krijgen. We gaan straks na de kerstvakantie eerst een weekje de zaal in, maar daarna gaan we er weer keihard tegenaan. Dit is een team met enorm veel potentieel, met supermeiden die zulke grote stappen vooruit blijven nemen dat Kleinduimpje zich afvraagt waar zijn Zevenmijlslaarzen zijn gebleven. We gaan nog veel moois zien van onze MO15-3!

Patrick, met foto's van Jolanda

Zaandijk MO15-1 - FC Purmerend MO15-3 2-0



Het is 11.45 uur op zaterdagochtend. Mark en ik staan in de gang bij de kleedkamers bij Zaandijk. De meiden zijn zich aan het omkleden dus wij kunnen mooi nog even de opstelling doornemen. Hoe gaan we ervoor zorgen dat de meiden vandaag de punten mee naar huis nemen? We hebben nu deze fase drie wedstrijden gespeeld, waarin we niet onderdeden voor het andere team. Het enige waar het bij ons eigenlijk echt aan scheelt is doelpunten maken. We krijgen er niet veel tegen, weten vaak te overheersen op het veld, maar krijgen de bal er simpelweg niet in.

Om hier aan te werken hebben we de afgelopen weken vooral op de basisdingen getraind. Een aantal trainingen puur aan de techniek gewerkt. Dribbelen, passen, schieten... Het lijken van die simpele dingen, maar als je die als team niet perfect onder de knie hebt, dan gaat het ook niet lukken om de bal in het doel van de tegenstander te krijgen. Bij het dribbelen hebben we veel vooruitgang gezien. In plaats van de bal te ver voor zich uit te schieten en deze snel kwijt te raken, bewegen de meiden zich nu soepeler over het veld. Ook het schieten blijft sterk vooruit gaan. Bij een oefening waarbij de meiden van een steeds grotere afstand de bal direct in het net moeten schieten, zien we steeds meer meiden de laatste afstand halen. Dan moet het toch goed gaan komen vandaag?



Wel een probleempje: Bowie heeft bij de keeperstraining dinsdag haar vinger gekneusd en mag absoluut niet keepen. Normaal gesproken moet er bij Bowie minstens een been half afliggen voor ze toegeeft dat ze niet kan keepen, maar dit keer zit er helaas niks anders op. Gelukkig bleek Kassidy bereid om dan vandaag haar plek in het doel over te nemen. Het is voor het eerst dat ze bij FC Purmerend in het doel staat en ze is wel een beetje nerveus, maar we hebben haar donderdag een korte keeperstraining gegeven en ze lijkt er helemaal klaar voor.

Als we de kleedkamer weer inlopen is het net alsof we bij Rituals naar binnen stappen. Een van de meiden is iets te enthousiast geweest met de deo. Of iedereen daardoor bedwelmd is geraakt weet ik niet, maar er wordt goed opgelet als we het strijdplan voor vandaag uit de doeken doen. We moeten vertrouwen dat we het kunnen, elkaar goed coachen, het breed maken bij balbezit en klein maken als het andere team de bal heeft, en vooral ook de beuk erin gooien. Laat het andere team maar merken dat wij niet bang voor ze zijn en dat we hier zijn gekomen om drie punten op te halen.



Natuurlijk loopt het dan allemaal niet helemaal zoals je dat van tevoren hebt gepland. Het is niet alleen weer beginnen te regenen, maar het lijkt er ook op dat Zaandijk de MO17 heeft gestuurd. Grote meiden, waarvan later ook zal blijken dat er inderdaad een aantal eigenlijk in de MO17 horen. Maar onze meiden halen hun schouders op. "Zo groot zijn ze toch niet? We kunnen ze wel aan hoor!" Een dingetje nog: er is geen scheidsrechter. Die komt even later wel aangelopen, maar blijkt enigszins onervaren. Het is een meisje dat amper ouder is dan de MO15-leeftijd en die nog nooit gefloten blijkt te hebben. Als een van de meiden van Zaandijk aan haar vraagt of ze eigenlijk wel eens heeft gefloten antwoordt ze met: "Nee joh, ik doe maar wat." Niet lullig bedoeld, maar dat blijkt later in de wedstrijd ook. Maar: je moet blij zijn een scheids te hebben, dus verder alle lof dat ze het in ieder geval heeft willen doen.

De meiden staan klaar. Bowie kan gelukkig wel als veldspeler meedoen en neemt de plek rechtsmidden in, Kaylee schuift naar de plek rechtsachter aangezien Sara er vandaag niet bij kan zijn, en Sanne neemt de plek op midmid over van Kassidy. We hebben de afgelopen weken gezien dat de meiden weleens rustig beginnen, maar daar is deze keer geen sprake van. De grote meiden van Zaandijk verwachten het tegen onze kleinere meiden wel even te gaan doen, maar dat valt ze al meteen flink tegen. Onze MO15-3 zit er gelijk fel bovenop en geeft Zaandijk weinig ruimte. De achterhoede is bijvoorbeeld behoorlijk op elkaar ingespeeld aan het raken en dat hebben we ook nodig vandaag. De beste speelster van Zaandijk is namelijk een boomlange spits, letterlijk een kop groter dan Romy en Gina, die ook nog eens een hard schot in haar benen heeft. Maar om te kunnen schieten moet je daar wel de ruimte voor krijgen en daar steken onze meiden keer op keer een stokje voor. De spits keek voor de wedstrijd al niet heel vrolijk en begint alleen maar bozer te kijken.



Ondertussen weten wij er ook goed doorheen te komen en zo wordt het een hele leuke wedstrijd, die flink op en neer golft. Maar dan na ongeveer een kwartier valt toch de eerste goal, aan de verkeerde kant. De spits van Zaandijk heeft na een misverstand bij ons achterin de ruimte om te schieten en plaatst de bal ver in de hoek. Kassidy duikt nog, maar kan de bal helaas niet keren. 1-0 voor Zaandijk. "Dat duiken zag er vast heel stom uit," zegt Kassidy later in de rust, maar als je als beginnende keeper op zo'n modderig prutveld durft te duiken mag je daar alleen maar trots op zijn. Ze heeft later in de eerste helft nog een paar mooie reddingen ook en straalt veel rust uit. Als ze de bal teruggespeeld krijgt raakt ze niet in paniek en plaatst de bal weer goed naar een van onze andere spelers.

Er wordt ondertussen ook wel wat gemopperd op het veld. Het is de scheids niet makkelijk gemaakt, want ze heeft ook nog een fluit gekregen die het niet goed doet. Als Rosalie ziet dat er door Zaandijk hands wordt gemaakt, probeert de scheids te fluiten maar is er geen geluid te horen. Rosalie wijst haar erop dat het hands is maar krijgt te horen: "Speel nou maar door, die fluit doet het niet!"

Toch zien we vooral veel energie in de kleedkamer in de rust. De meiden geloven er duidelijk nog in. Romy en Gina nemen het moment door dat Zaandijk het tegendoelpunt heeft gemaakt en geven toe dat ze hun tegenstander teveel ruimte hebben gegeven. Maar als je aanvallers die constant bij ons op de deur kloppen zo goed tegen weet te houden, dan ben je gewoon goed bezig. En niet alleen deze twee meiden, maar ook Juna en Kaylee op de flanken, net als al onze meiden op het middenveld en in de aanval. We nemen nog door waar we in de tweede helft op moeten letten en geven dan aan dat we dit zeker niet hoeven te verliezen. Iedereen in onze kleedkamer is het daarmee eens. We geven nog even aan dat we vaak maar 1 helft goed spelen, maar dat wordt door de meiden weggewuifd. Vandaag gaan we ook in de tweede helft volle bak!



Dat blijkt ook meteen. Waar het in de eerste helft heel gelijk opging, daar is de tweede helft een compleet ander verhaal. Zaandijk wordt helemaal op de eigen helft teruggedrukt en hun keeper krijgt het druk. Merina krijgt de bal een keer op de paal, een hoge bal op doel wordt door de keeper nog net weggewerkt en we hebben ook nog een paar andere kansen. De trainers en ouders langs de kant houden het bijna niet meer. De tijd tikt veel sneller weg dan we zouden willen en op die momenten dat Zaandijk het even te kwaad lijkt te krijgen, is er altijd nog hun scheids om met een twijfelachtige beslissing het thuisteam een helpende hand toe te steken. Dit zorgt voor veel frustratie en er wordt dan ook constant vanui het veld naar me geroepen: "Patrick, dit mag toch niet?"

Natuurlijk hebben de meiden helemaal gelijk, maar er is helaas weinig wat je hier als trainer aan kan doen. Als ik contact probeer te zoeken met de scheids over een van de beslissingen maakt ze het gebaar naar me dat ik mijn mond moet houden. En als de ouders van ons team een opmerking maken over de scheids wordt hen door iemand van Zaandijk toegebitst dat we blij moeten zijn dat er sowieso een scheids staat en dat ze speciaal voor ons hebben geregeld dat er toch nog iemand kon fluiten vandaag. Dit levert vragende blikken op: er staan toch twee teams op het veld die graag willen voetballen vandaag?



We gaan op gegeven moment volle bak in de aanval. We zetten meer meiden in de voorhoede en het is eenrichtingsverkeer richting het doel van Zaandijk. Maar dat zal je altijd zien: Zaandijk weet er op gegeven moment goed uit te komen en zij hebben wel het geluk wat wij niet hebben. 2-0...

Je zou zeggen dat we dan na afloop weer met lege handen staan, maar dat is natuurlijk helemaal niet waar. Want we hebben een team gezien dat er zeventig minuten lang volle bak voor is gegaan, met meiden die niet wilden opgeven en die zich allemaal de longen uit het lijf hebben gerend. Een team dat steeds beter samenspeelt en dat steeds vaker mooie aanvallen laat zien. Alleen dat doelpunten maken blijft wel een dingetje, maar ook dat moet binnenkort een keer goed gaan komen. 

Patrick, met foto's van Jolanda

3 wedstrijden in een week



Zo heb je door afgelastingen vijf weken achter elkaar geen wedstrijden, zo heb je er in een week drie. Het was dan ook een drukke week voor de meiden van de MO15-3 van FC Purmerend. Vooral de vrijdag voor de eerste wedstrijd was dat nog best wel spannend. De vijf voorgaande weken werd iedere keer de vrijdag verpest door een berichtje van Voetbal.nl. "De wedstrijd van FC Purmerend MO15-3 gaat niet door." Ik had zelfs nog even overwogen om deze vrijdag mijn telefoon gewoon uit te zetten, om maar niet dat irritante belletje te horen dat altijd met dit slechte nieuws gepaard gaat.



Maar het was gelukkig niet nodig, want de wedstrijd ging wel degelijk door. En volgens Buienradar.nl met mooi weer zelfs! Nou, dat bleek niet helemaal waar te zijn, want het regende de hele wedstrijd tegen SV Beemster, en niet zo'n klein beetje ook. Aangezien we op gras speelden was dit niet best voor het veld. Als je vijf minuten op dezelfde plek bleef staan, dan was je zo een paar centimeter de grond in gezakt. Maar dat mocht de pret niet drukken. De meiden, die de afgelopen weken wel hard door hadden getraind, lieten zien dat ze stappen vooruit hebben genomen. De eerste tien minuten waren voor ons, en Rosalie maakte na een minuut of tien zelfs een goal. Deze werd wel helaas om onduidelijke redenen afgekeurd.



De rest van de eerste helft wilde het niet helemaal lukken. Beemster had de overhand en kwam meerdere keren gevaarlijk voor ons doel, wat helaas ook de 0-1 opleverde. Toch waren de meiden vastbesloten om dat in de tweede helft om te draaien. De scheidsrechter had andere plannen. Hij riep ons en de trainers van Beemster bij hem en vertelde ons dat hij de wedstrijd wilde stoppen. Alle trainers bij elkaar hadden hier andere ideeen over. Na een verhitte discussie werd dan ook besloten om toch gewoon door te gaan. Per slot van rekening was iedereen toch al nat en veel slechter zou het veld ook niet meer worden. Toen Mark en ik terugliepen naar de kleedkamer stonden alle meiden ons daar al in spanning op te wachten. "Het is toch niet afgelast?" Dat we gewoon door zouden gaan spelen werd met gejuich begroet. Stoppen als je met 0-1 achter staat kan echt niet!



De tweede helft was duidelijk voor ons. We waren constant op de helft van Beemster te vinden en kregen kans op kans. Een van de dingen waar we met ons team alleen nog echt aan moeten blijven werken is afronden. Alhoewel we meerdere keren dicht bij de gelijkmakende treffer waren, viel deze helaas niet. 0-1 voor Beemster, wat in onze ogen niet helemaal verdiend was. De trainer van Beemster vertrouwde me ook toe dat hij er eigenlijk niet meer in had geloofd dat ze zouden winnen, maar hij was opgelucht dat het wel was gelukt.



Goed, op naar de volgende wedstrijd. Op dinsdag eerst nog even goed trainen en daarna op woensdagavond de wedstrijd in en tegen Volendam. Daar hadden ze er zin in. De trainer van Volendam bruiste van de energie, heette ons hartelijk welkom en er werd voor de ouders van ons team zelfs een bestuurskamer vrijgemaakt zodat ze daar koffie konden drinken (de kantine was dicht). Misschien was dat een goedmakertje, want een blik op het wedstrijdformulier leerde ons dat Volendam maar liefst vier MO17-meiden in hun opstelling had staan. Toch was dat in de wedstrijd in de eerste helft niet te merken. Onze meiden waren dan misschien wel kleiner, maar deden absoluut niet onder voor het andere team. Het spel golfde op en neer en goede kansen voor Volendam werden afgewisseld met minstens zo goede kansen voor ons. De meiden speelden geconcentreerd, speelden goed samen en waren regelmatig gevaarlijk. 



Dat resulteerde zowaar in de 0-1 voor ons. Na een mooie aanval van ons kwam een goede pass bij Merina aan, die door de verdediging rende en de bal voorbij de keeper schoot. Volop vreugde dan ook in de kleedkamer, want dit hadden we van tevoren eigenlijk niet verwacht. Het is dan wel altijd spannend, want weet je dat geconcentreerde spel dan ook in de tweede helft vast te houden? Daar leek het het na vijf minuten niet op. We hebben met ons team nog iets te vaak momenten van onachtzaamheid. Dat er even niet goed wordt opgelet, te nonchalant wordt uitverdedigd en dat het andere team daar dan van profiteert. Helaas was dat nu ook weer het geval, want binnen 5 minuten in de tweede helft lag de 1-1 erin.
Je zag gelijk dat ons spel verkrampte. Weg was de concentratie van de eerste helft, vervangen door meiden die te graag wilden. Gevolg: er werd te vaak door meerdere meiden op dezelfde bal afgelopen, waardoor er Volendamse meiden vrij kwamen te staan. We speelden teveel op een kluitje, maakten het niet meer mooi breed zoals in de eerste helft, en lieten Volendam teveel het spel maken. Nou is het wel zo: Wij speelden met zes meiden van 13, Volendam met 4 meiden van 15. Zeker op deze leeftijd is twee jaar een enorm verschil. Onze meiden bleven de longen uit hun lijf lopen, maar op gegeven moment konden ze het gewoon niet meer bijbenen. En ja, zo viel helaas de 2-1 voor Volendam.
Opeens stond de trainer van Volendam voor onze neus. "Wat is dit een leuke wedstrijd zeg! Zo sportief en spannend! Ik sta echt te genieten!" Een sentiment dat wij zeker ook deelden met hem, maar het blijft dan jammer dat hij dan niet 'sportief' meiden had geleend van andere MO15-teams en niet van een MO17-team. We persten er nog een slotoffensief uit, maar dat mocht niet meer baten. De energie raakte gewoon op en Volendam profiteerde daarvan door 3-1 te maken. Eerlijk is eerlijk, een eigenlijk onverdiende en best wel vervelende nederlaag, maar we hebben wel ons team heel goed zien spelen. Zeker de eerste helft was zeer hoopgevend en liet zien dat er veel voetbal in deze meiden zit! De trainers van Volendam bleven onze meiden met complimenten overladen en de scheidsrechter gaf complimenten voor het eerlijke, leuke spel. "Bij jongenswedstrijden is altijd gedoe en gezeur, ik ga in het vervolg maar altijd meidenteams fluiten!" Zo verlieten we Volendam toch nog wel een beetje met een positief gevoel, want voetballen op een avond is altijd wel bijzonder.



Na een rustige training op donderdag gaan we zaterdag voor wedstrijd drie naar Enkhuizen. Een beetje met twijfels in het hoofd, want Enkhuizen had al twee keer met 10-0 gewonnen dit seizoen. Maar ook hier een vrolijke trainer van de tegenstander, die honderduit praat en aangeeft er zin in te hebben. "Hoe hebben jullie het eigenlijk gedaan tegen Volendam?" vraagt hij. Als ik hem zeg dat we het prima hebben gedaan maar dat het lastig voetballen is als je tegenstander zoveel meiden leent uit een hogere leeftijdscategorie is hij even stil en begint hij ergens anders over. Ik denk er verder niks bij, maar stiekem gaat er wel een alarmbelletje af.
De scheidsrechter geeft aan dat de wedstrijd een half uur later begint. Er is nog een wedstrijd bezig en het veld is een van de weinige velden waar door de regen van de afgelopen dagen nog gespeeld kan worden. Geen probleem, we laten de meiden gewoon een beetje ontspannen overschieten en zo rustig op gang komen. Maar dan komt de trainer van Enkhuizen weer naar me toe: we gaan de wedstrijd toch op het afgesproken tijdstip spelen, dus we moeten nu eigenlijk wel een beetje opschieten.



Ja, zo kan je jezelf natuurlijk niet echt goed voorbereiden op je wedstrijd. Zeker niet als het veld ook nog eens, zoals de wedstrijdsecretaris van Enkhuizen zegt, in Andijk ligt. Grapje natuurlijk, maar het is wel een flink eind lopen naar het veld. Daar zie ik vragende blikken van de meiden. Waarom is het ene doel groter dan het andere? Waarom lijkt het veld kleiner dan de velden waar we normaal op spelen? Waarom zijn het eigenlijk van die doelen die je na afloop van het veld afrijdt en geen echte doelen? En waarom werd er gezegd dat er nog een andere wedstrijd op het veld bezig was terwijl dat helemaal niet zo was? Dit is wel heel anders dan bij Volendam, waar alles in ieder geval wel netjes geregeld was en we op een heel mooi veld mochten spelen. Nu heb ik eerder het idee dat we de afscheidswedstrijd spelen op een veld dat op het punt staat bij het naastgelegen bungalowpark gevoegd te worden.
Toch hebben de meiden er natuurlijk weer zin in. Het ontbreekt bij wedstrijden en trainingen nooit aan inzet en enthousiasme! Ze geloven wel dat we vandaag kunnen winnen en waarom ook niet? We gaan iedere week vooruit en alhoewel er nog wel veel werk aan de winkel is voor ons team, kunnen we echt vandaag wel voor het eerst de punten mee naar huis nemen.



En alhoewel wel duidelijk is dat Enkhuizen sterk is, en dat hier niet alleen maar MO15-meiden op het veld staan, spelen onze meiden een hele goede eerste helft. Enkhuizen komt er bijna niet uit, het spel golft weer veel op en neer en onze meiden weten de veelscorende spits van Enkhuizen uit de buurt van ons doel te houden. Niks aan de hand, lijkt het. Maar dan is blijkbaar de wedstrijd van de MO17 van Enkhuizen afgelopen en gaan die meiden bij de wissels van hun MO15 zitten. Ok, moet kunnen, maar op gegeven moment hoor ik ouders van Enkhuizen aan elkaar vragen: "Wie zijn die meiden die bij ons in het veld staan?"
Enkhuizen begint de overhand te krijgen en op gegeven moment breken ze toch door en maken ze hun eerste goal van vandaag.

Ook in de tweede helft hebben we het idee dat de meiden die het veld in komen steeds groter en groter worden. Wij blijven er echt wel voor knokken en de inzet van de meiden is fantastisch, maar als bij corners onze meiden tegenover meiden staan die letterlijk een kop groter zijn, dan wordt het wel heel erg moeilijk. Daar komt bij dat in de tweede helft ons keurige spel van de eerste helft weer een beetje ontrafelt. Ballen worden te snel weggeschoten, er wordt minder goed gepasst en de meiden hebben gewoon niet meer de energie om achter hun tegenstanders aan te blijven zitten. Niet verwonderlijk ook na drie wedstrijden in acht dagen, maar gewoon jammer. Iedereen doet heel hard haar best, maar Enkhuizen komt er nu een aantal keer makkelijk doorheen en weet dan ook te scoren. Zo lopen ze tegen het eind uit naar 5-0. Een onverdiend grote nederlaag waar de meiden flink van balen. Vooral ook omdat het tegen het einde van de wedstrijd nog een beetje onvriendelijk wordt allemaal. Een meisje van Enkhuizen wordt het veld uitgestuurd omdat ze het K-woord heeft gebruikt en de coach van Enkhuizen roept dat hij heeft gehoord dat onze meiden dat ook hebben geroepen. Hij wijst twee van onze meiden aan die dat gedaan zouden hebben, maar dat is absoluut niet waar. De scheids, die overigens uitstekend fluit, dat mag ook wel eens gezegd worden, wuift het gelukkig weg, maar de toon voor de laatste fase van de wedstrijd is wel gezet.
Uiteindelijk blijft het 5-0 en wordt er feest gevierd aan de kant van Enkhuizen. Ik vraag me dan af hoe je zo blij kan zijn als je op zo'n manier gewonnen hebt, maar goed.



In de kleedkamer na afloop zijn de meiden vooral boos en moe. Boos omdat ze het gevoel hebben dat het allemaal weer niet eerlijk is gegaan en moe omdat ze drie pittige wedstrijden hebben gespeeld in korte tijd. Toch mogen ze ondanks de drie nederlagen ook heel tevreden zijn. Ze mogen dan wel hebben verloren, maar zijn geen enkele keer weggespeeld en hebben laten zien dat ze vooruit zijn gegaan. Natuurlijk is er nog genoeg om aan te werken, maar dat snappen de meiden zelf ook. Ze zien waar het verkeerd gaat en vragen aan ons of we aan bepaalde punten kunnen gaan werken de komende tijd. Dat gaan we dan ook zeker doen. Ik vind het wel vervelend dat de MO15-3 nu nog steeds niet heeft gewonnen dit seizoen, omdat de meiden dan toch op gegeven moment zouden kunnen gaan twijfelen aan hun kunnen en dat is helemaal niet terecht. De komende drie weken nog vier wedstrijden, tegen teams die ook vooral nog hebben verloren of gelijk gespeeld. Teams ook die hopelijk hun 'grote zussen' thuislaten, dan gaat het helemaal goedkomen ;-)



Patrick, met foto's van Jolanda en Mark

7 oktober 2023, 13.15 uur
FC Purmerend MO15-3 - KFC MO15-1 0-1

Er zijn nog vijf minuten te spelen in de wedstrijd tussen de MO15-3 van FC Purmerend en de MO15-1 van KFC. Het is 0-1 voor onze tegenstanders. KFC wist er in de eerste helft regelmatig gevaarlijk doorheen te komen, maar naarmate de wedstrijd vordert speelt de actie zich toch vooral af voor hun doel. Terwijl de meiden keer op keer de weg naar het doel van KFC weten te vinden worden ze hierbij volop aangemoedigd door de vele ouders en andere fans langs de lijn. De 'oohs' en 'aahs' zijn niet van de lucht als de verdediging en keeper van KFC steeds weer de bal uit hun doel weten te houden. Hij moet er nou toch wel een keer ingaan?



De wedstrijd wordt gespeeld op veld E, een grasveld dat er op deze zonnige dag mooi bij ligt. Het kan in ieder geval ook de goedkeuring wegdragen van de trainer van KFC, die er zin in heeft vandaag. Waar de gesprekken met de trainer van het andere team over het algemeen niet veel dieper worden dan "Fijne wedstrijd", daar weet ik nu na een paar minuten zo'n beetje alles over onze tegenstanders. Dat het een 'gewoon team is zonder gekkigheid', dat ze nog niet zoveel hebben gewonnen, dat ze altijd zo fair mogelijk proberen te spelen en dat de meiden van dit team twee weken niet mogen voetballen als hij ze op het veld hoort vloeken. De meiden van ons team die er inmiddels omheen zijn komen staan horen het met interesse aan en kijken vooral wel een beetje op van dat laatste. Ook wordt er door de meiden wel een beetje met een schuin oog gekeken naar de lengte van sommige meiden van het andere team, die toch wel een stuk groter zijn dan onze langste meiden.



We hebben de afgelopen week twee keer goed getraind op de dingen die de afgelopen weken nog niet zo goed gingen. En naarmate de wedstrijd vordert zien we daar ook steeds meer van terug op het veld. De beide teams blijken behoorlijk aan elkaar gewaagd. KFC heeft vooral achterin en voorin sterke meiden staan. De aanvallers maken het ons middenveld en onze verdediging knap lastig, maar we weten door vereende inzet de nul te houden. Voorin komen we wel een aantal keer in de buurt van hun doel, maar tot een schot op doel komt het pas later in de eerste helft. Helaas valt de eerste goal van de wedstrijd wel aan de andere kant. Ondanks de inzet van onze verdediging komt de spits van KFC er toch een keer goed doorheen en weet de verder weer fantastische keepende Bowie te verrassen met een geplaatst schot.



Rust. De trainer van KFC heeft blijkbaar niet heel goed op zijn meiden gelet, want er wordt door onze meiden volop geklaagd over het spel van de tegenstander en hun gedrag. Er blijkt verbaal heel wat naar hun hoofd gegooid en meerdere meiden laten rode schrammen en blauwe plekken op hun benen zien. Toch zijn de meiden ook positief, want in het tweede stuk van de eerste helft ging het al een stuk beter. Dat zet zich nog meer door in de tweede helft. KFC weet er af en toe nog wel doorheen te komen, maar ons middenveld en verdediging werken goed samen om dit tegen te houden. Er wordt goedkeurend geknikt door de ouders langs de kant, die inzet, felheid en samenspel van hun meiden wel weten te waarderen. De betrokkenheid van de meiden langs de kant is ook mooi om te zien. De MO15-3 is al echt een team aan het worden en er wordt luidkeels aangemoedigd.



Eigenlijk is er ook weinig te klagen over het spel, alleen... Er valt geen goal voor ons. We komen keer op keer voor het doel, maar op het beslissende moment wordt er dan toch een passje teveel gegeven, of net iets te ver gedribbeld, in plaats van dat er gewoon hard op doel wordt geschoten. En de keren dat het wel tot een schot komt, gooit een van de meiden van KFC zich voor de bal. De seconden tikken weg en het wordt steeds moeilijker om de meiden langs de kant in bedwang te houden. Die houden het niet meer en willen het liefst allemaal tegelijk het veld in rennen om voor die bevrijdende goal te zorgen.

Maar helaas, als de scheids affluit is het nog steeds 0-1. Teleurstelling, maar toch ook wel tevredenheid, want de meiden hebben laten zien dat ze stappen vooruit maken en dat ze het een tegenstander heel moeilijk kunnen maken. Als we komende week veel op afronden gaan oefenen, dan moet dat volgende week tegen SDZ toch een keer goed gaan komen. De trainer van KFC is ondertussen vol lof over onze meiden. En het was ook een leuke wedstrijd, waar we eigenlijk toch minstens 1 punt uit hadden verdiend.


30 september 2023, 12.00 uur
IVV MO15-1 - FC Purmerend MO15-3 5-2



Het is een zonnige dag in Noord-Holland, alleen boven Landsmeer hangt een grote wolk. Nee, geen plaatselijke bui, maar het gevolg van een palingrookwedstrijd die hier gehouden wordt. De rookontwikkeling is zo heftig dat Google Maps er van in de war raakt en meerdere mensen van ons team de verkeerde kant opstuurt. Gevolg: een kortere warming-up dan we normaal gesproken zouden willen hebben, maar het is niet anders. Sowieso is het veld waar we vandaag op spelen pas laat beschikbaar, aangezien hier nog twee onder de 11 wedstrijden bezig zijn...



Vandaag de wedstrijd tegen IVV. Een team dat 2 keer heeft gewonnen en 1 keer verloren. Navraag leert dat ook dit weer een team is dat al lang samenspeelt en zodoende heel wat ervaring heeft. Dat is ook al meteen vanaf het begin te zien. Middenveld en aanval van IVV spelen goed samen en weten elkaar met strakke passes goed te vinden. Ons middenveld en verdediging hebben hun handen er vol aan. Het wordt niet makkelijker gemaakt door het feit dat onze twee meest ervaren verdedigers afgelopen week de overstap hebben gemaakt naar de MO15-2. Daarom is het nog knapper hoe onze meiden (uiteraard weer geholpen door Bowie) IVV keer op keer bij het doel weg weten te houden.



Wij zetten hier zelf ook een aantal goede aanvallen tegenover. Bowie kan enorm goed uittrappen, ballen die met gemak de middellijn over stuiteren. In de eerste wedstrijden hadden onze meiden voorin daar wel wat moeite mee, maar daar hebben we nu twee weken op geofend bij de training. En alhoewel het aannemen hier nog steeds niet altijd goed gaat, zien we toch meerdere keren dat er wel goed mee wordt omgegaan. Daarnaast zijn er ook aanvallen waarbij er door de meiden simpelweg goed naar elkaar wordt gepasst. Merina is vandaag de spits en alhoewel ze weinig ervaring heeft (het is pas haar derde wedstrijd ooit) maakt ze het de verdediging van IVV een aantal keren flink lastig.



Na een minuut of 15 gaat het toch mis. IVV komt op 1-0 en niet veel later ook op 2-0. We moeten echt complimenten geven aan de aanvallers van onze tegenstander, die duidelijk al een aantal jaar samenspelen en die daarnaast ook een keihard schot in de benen hebben. De moed zakt onze meiden een beetje in de schoenen. We gaan toch niet weer verliezen... Het wordt voor de rust zelfs nog 3-0 en vlak na de rust 4-0. We werden overrompeld door IVV, dat scherp uit de startblokken kwam. Maar dan slaat de wedstrijd om. Onze meiden willen de moed niet opgeven en gaan nog feller de duels in. IVV wordt teruggedwongen en onze aanval komt steeds vaker voor het vijandelijke doel. En na een minuut of tien in de tweede helft worden we beloond. Merina, die inmiddels is opgeschoven naar rechtsvoor, waar ze iets meer ruimte heeft, weet na een goed opgezette aanval van onze kant weer door de verdediging te dribbelen. Dit keer is ze trefzeker en brengt de stand op 4-1.



Daar lijkt het ook heel lang bij te blijven. Het spel golft op en neer en goede aanvallen van IVV worden afgewisseld met uitbraken van onze kant. De ouders langs de kant laten zich intussen duidelijk horen. Ze zien dat onze MO15-3 er alles voor geeft en willen zo het team steunen. Ze zien ook dat de scheidsrechter een beetje selectief fluit, wat wel tot ongenoegen leidt. De meiden van IVV maken er bijna een handbalwedstrijd van, maar daar wordt niet 1 keer voor gefloten. Ook de buitenspelregel wordt dan weer wel en dan weer niet toegepast, terwijl meerdere meiden van ons team klagen over het harde spel van het andere team. Dan wordt het vlak voor tijd 5-1. Laten de meiden het hoofd dan hangen? Zeker niet, want vrij snel daarna is het Kaylee die er met een mooi schot nog 5-2 van weet te maken.



Toch weer een nederlaag, maar toch ook weer beter spel van onze kant dan vorige week. Bowie was weer op dreef. Ze heeft een aantal fantastische reddingen gemaakt en stichtte met haar uittrappen keer op keer gevaar. De meeste van onze tegengoals waren eigenlijk praktisch onmogelijk om tegen te houden, ballen die ook maar enigszins houdbaar waren werden er door Bowie duikend en springend uitgehouden. Leuk om te horen dat ook deze week de trainers van het andere team weer vol complimenten waren over onze betrouwbare keeper. Voor Bowie stonden Romy en Gina centraal in het midden. Deze meiden waren helemaal kapot na afloop van de wedstrijd, zo hard hebben ze ervoor moeten knokken. De aanvallers van IVV waren geoefende, zeer vaardige meiden, maar konden hun goed opgezette aanvallen vaak niet afronden, doordat dit tweetal bleef vechten om ze tegen te houden. Erg mooi om te zien! Onze backs waren vandaag Juna en Fem. Juna speelde vandaag haar vierde wedstrijd, en heeft al flinke stappen gemaakt sinds haar debuut. Je ziet dat ze haar taken steeds beter doorkrijgt en ondanks dat ze nog geplaagd werd door een blessure die ze vorige week heeft opgelopen, bleef ze er voor gaan. Fem maakte vandaag haar debuut, maar dat zou je bijna niet zeggen. Ze zorgde ervoor dat de aanvallers aan haar kant het flink moeilijk hadden en was niet bang om er stevig in te gaan. Ik denk dat zowel Fem als Juna snel uit gaat groeien tot een onmisbare kracht in onze verdediging.



Kassidy stond weer centraal in het midden. Een moeilijke plek, aangezien je dan eigenlijk het hele veld in de gaten moet houden. Lastig om dit uit te voeren als je tegenover een team staat dat zo goed ingespeeld is, maar Kassidy deed dit heel goed. Veel inzet, niet bang en als wij in de aanval waren gaf ze regelmatig goede passes naar onze meiden voorin. Als ze meer ervaring krijgt op deze plek gaat dat helemaal goed komen. Linksmidden stond Zoey. Ook zij zit pas kort op voetbal, maar met haar enthousiasme weet ze al regelmatig de bal te veroveren en goed te passen. Zij is een van de meiden die misschien nog veel moet leren, maar waarvan je weet dat dat niet lang gaat duren. Rechtsmidden begonnen we met Kaylee. Zij is een stabiele factor aan de rechterkant. Ze komt vaak op met de bal en is ook niet bang om haar directe tegenstander dwars te zitten. Ze maakte een heel mooi doelpunt vandaag, dat ze ook echt heeft verdiend. Sara stond ook rechtsmidden. Dit is ook echt wel haar plek, zodat we ons om die positie nooit echt zorgen hoeven te maken. Ze is heel vaardig met de bal en heeft heel veel inzet. Toen onze meiden achterin na de rust even in de wissel wilden, bood ze direct aan een van deze plekken in te nemen. Ook achterin doet ze het goed. Het laatste stuk van de wedstrijd stond ze dan ook nog centraal in het midden, toen Kassidy doorschoof naar linksvoor. Super hoe ze meteen aanbiedt om andere posities in te vullen, alhoewel drie verschillende plekken misschien wel iets teveel van het goede is.

Voor Rosalie was dat nog erger, want die heeft uiteindelijk op vier plekken moeten staan. Ze begon linksvoor, wat haar favoriete plek is en waar ze heel gevaarlijk is, maar stond ook achterin, centraal in het midden en in de spits. Op alle vier de plekken met veel inzet, waarbij we haar wel zouden willen adviseren om niet te voorzichtig te zijn en gewoon af en toe eens uit te halen. Het wil bij de training wel eens gebeuren dat er een bal met een noodvaart vlak langs mijn oor suist en dan kan je er eigenlijk altijd wel op rekenen dat die door haar geschoten is. Laat volgende keer de keeper van de tegenstander dat maar eens meemaken ;-) Naomi stond rechtsvoor, een plek waar ze het altijd goed doet. Ze is sterk en weet zich altijd een weg door de verdediging te vechten. Ook in de eerste helft van deze wedstrijd weer, waar ze ook een aantal keer gevaarlijk werd. Maar in de tweede helft hebben we het haar niet makkelijk gemaakt. Eerst moest ze achterin invallen (niet haar favoriete plek) en daarna ook nog in het midden (ook niet echt favoriet). Ondanks dat ze zich daar niet echt op haar plek voelt heeft ze zich toch volop ingezet voor het team.



Chentelly heeft het prima gedaan in de spits, maar het was voor haar een hele zware wedstrijd. Er stonden eigenlijk constant drie grote verdedigende meiden om haar heen. Aan de ene kant vervelend, aan de andere kant natuurlijk ook een mooi compliment voor haar. Wel jammer dat die verdedigende meiden niet al te zachtzinnig omsprongen met hun taak. Maar je ziet Chentelly wel steeds groeien op haar positie. En doordat ze de verdedigers bezig hield, kreeg Merina, die in de tweede helft rechtsvoor begon, meer ruimte om haar acties te maken. Haar goal was prachtig en ze had zelfs nog wel wat meer kansen om een doelpunt te maken. Maar laten we niet vergeten dat ze pas haar derde wedstrijd speelde. Als zij goed en enthousiast door blijft trainen wordt ze gegarandeerd een hele gevaarlijke doelpuntenmaker.

Goed, niet gewonnen, genoeg gezien om aan te blijven werken, maar toch ook genoeg goede dingen gezien. Het team maakt nu al grotere stappen vooruit dan we hadden verwacht. Daarnaast is dit een ontzettend leuke en enthousiaste groep om te trainen. We kunnen dan ook niet wachten om te zien hoe zich dat allemaal verder gaat ontwikkelen de komende tijd.

Patrick, met foto's van Jolanda



23 september 2023, 13.15 uur
FC Purmerend MO15-3 - FC Volendam MO15-2 0-6



Er klinkt een ijzige gil langs de kant van veld D van FC Purmerend. "Nou heb ik mijn haar helemaal voor niets gestyled!" De wedstrijd tegen Volendam gaat over vijf minuten beginnen, maar het is opeens keihard beginnen te regenen. Dit tot groot ongenoegen van de meiden langs de kant, die proberen een plekje onder een boom of struik te vinden om toch maar een klein beetje droog te blijven. Dat is helaas nutteloos, waardoor vijf minuten later ons elftal half verzopen op het veld klaarstaat. Uiteraard heeft ook Volendam hier last van. Daar komt bij: als de wedstrijd begint is het weer droog, dus daar zullen we verder geen last hebben.



Onze derde wedstrijd van het seizoen. Na twee nederlagen moeten we het nu opnemen tegen waarschijnlijk het sterkste team uit de poule. Volendam heeft eerder met 12-0 gewonnen van SDZ en ook KFC werd op een nederlaag getracteerd. De trainer van het team zegt vooraf aan de wedstrijd ook dat dit een ervaren team is, dat al een behoorlijk tijdje samenspeelt. Onze MO15-3 zal het dan ook behoorlijk lastig gaan krijgen vandaag. Toch begint de wedstrijd zeker veelbelovend. Volendam komt er meerdere keren sterk doorheen, maar onze verdediging staat goed en weet het oranje gevaar redelijk bij ons doel weg te houden. Zelf komen we er ook een paar keer uit. Het is alleen lastig om goed door te breken, aangezien Volendam centraal in de verdediging twee grote, sterke meiden heeft staan die niet van plan zijn om opzij te gaan. Onze meiden voorin zijn een stuk kleiner en hebben wel snelheid, maar hebben er toch moeite mee om in de buurt van het doel te komen. 



Na een minuut of twintig dapper de nul te hebben gehouden, moeten onze meiden toch de eerste tegengoal incasseren, vrij snel gevolgd door een tweede en een derde. Zo staan we bij rust met 0-3 achter. Balen, maar helaas ook een beetje onvermijdelijk. In deze eerste fase spelen we zes wedstrijden, voornamelijk tegen teams die al jaren samenspelen. Teams die misschien ook wel in de eerste klasse zouden kunnen spelen. Natuurlijk willen we altijd proberen om te winnen en het is moeilijk om te accepteren dat we weer achter staan, maar eigenlijk zou je de wedstrijden in de eerste fase moeten zien als een stel zware trainingen, waar de meiden veel van kunnen leren.

Want het is deze wedstrijd heel duidelijk dat er, begrijpelijk, nog wel het een ander mis gaat. Het ligt in ieder geval niet aan de inzet, want iedereen werkt er keihard voor om Volendam uit de buurt van ons doel te houden. Ook wordt er goed de duels in gegaan. De meiden laten zich niet zomaar opzij zetten en er worden stevige schouderduwen uitgedeeld. Af en toe wordt er goed gepasst en we zien zelfs wat leuke combinaties voorbij komen. Waar het dan wel misgaat?



Een belangrijke reden dat Volendam bij rust met 0-3 voorstond en zelfs uit weet te lopen naar 0-6, is het feit dat er teveel ruimte is tussen de linies. We hebben aangegeven dat er hooguit tien meter tussen de linies moet zitten, maar dat is op het veld nog niet echt te zien. Aanval en middenveld staan eigenlijk te dicht op elkaar, terwijl de verdediging daar dan weer te ver achter staat. Vandaar dat de aanvalsters van Volendam vaak een zee aan ruimte hadden om hun aanval op te zetten. De meiden uit het middenveld moesten dan een te grote afstand overbruggen om de verdediging te kunnen helpen. Als de linies dichter op elkaar aansluiten, dan heeft het andere team minder ruimte en is het moeilijker voor ze om door te breken.



Ook het communiceren in het veld kan beter. We zien regelmatig dat meiden niet doorhebben dat er een tegenstander vlak achter ze staat omdat er niet wordt geroepen. Of dat er twee meiden tegelijk op een bal afrennen, waardoor ze er eigenlijk allebei niks mee kunnen en de bal vaak bij het andere team terecht komt. Achterin ging de communicatie tussen Bowie en onze verdedigers overigens wel al een stuk beter en in de situaties dat het erg druk was achterin hebben de meiden elkaar prima gesteund. Ook het opruimen van de bal, waar we op de training op hebben geoefend, ging beter.



Wel zien we dat sommige meiden vaak wat te afwachtend zijn. Een meisje heeft de bal, raakt deze kwijt en geeft dan op. Dat is jammer, want je moet juist proberen om deze bal zo snel mogelijk terug te winnen. En er is nog te weinig rust aan de bal. Ik geef toe dat de Volendamse meiden onze meiden ook weinig tijd gaven om rond te kijken voordat ze de bal wegschoten. Maar in het ideale geval kijk je altijd eerst even snel om je heen om te zien waar de bal het beste naartoe geschoten kan worden. En vaak zijn meiden toch nog een beetje bang om zelf met de bal meters te maken. Vaak is het zelf met de bal op stap gaan een betere oplossing dan deze meteen wegschieten. Ook een agendapunt voor de training overigens: dribbelen. We zien regelmatig dat de bal te ver vooruit wordt gespeeld en dat een van de Volendamse meiden er dan net iets eerder bij is.

Een van de dingen waar we op wijzen bij de bespreking voor de wedstrijd, is het feit dat als je als team de bal hebt, je het veld groot moet maken, en dat je het juist klein moet maken als het andere team de bal heeft. Meiden die meer ervaring hebben, die snappen dit goed en letten daar ook op. Maar voor meiden die net zijn begonnen met voetbal is dat nog een lastig concept en dat is ook heel begrijpelijk. Het zijn allemaal dingen waar we de komende weken bij de training aan gaan werken en die ik beter uit moet leggen. Naarmate we dan ook meer wedstrijden spelen worden dat soort dingen duidelijker. Dat geldt ook voor de posities waar de meiden staan. Veel meiden staan nu nog op een plek die nieuw voor ze is en waarvan nog niet honderd procent duidelijk is wat hun taak daar precies is. Ook dat zullen we de komende tijd uitleggen en blijven uitleggen.

Als de wedstrijd is afgelopen, komt de trainer van Volendam naar me toe. Ze vond het een leuke, sportieve wedstrijd. Ze vond ook dat we het voor een onervaren team helemaal niet slecht hebben gedaan en wenst ons veel succes in de rest van het seizoen. "Oh ja, en hoe heet jullie keeper eigenlijk? Ik zou wel zo'n keeper kunnen gebruiken!" Bowie, die dat ook heeft gehoord, schudt meteen met haar hoofd. Ze is vastberaden om er dit seizoen met de meiden van de MO15-3 een mooi seizoen van te maken. Als we zorgen dat de meiden goed kunnen blijven trainen, als we ze dingen goed uitleggen en vooral ook positief blijven, gaat dat ook zeker lukken.









Patrick, met foto's van Jolanda

16 september 2023, 13.15 uur
FC Purmerend MO15-3 - Kadoelen MO15-2 1-3



De tweede wedstrijd voor de MO15-3 van FC Purmerend. De meiden hebben hun best gedaan bij de training en hebben er zin in vandaag. Er is afgelopen week onder andere een partijtje gespeeld tegen de MO15-2 en de meiden hebben daarin weer laten zien veel in hun mars te hebben. We zijn dan ook heel benieuwd hoe het vandaag tegen Kadoelen zal gaan. Een team waar we vorig seizoen vier keer tegen hebben gespeeld, alhoewel we wel het idee hadden vier keer een heel ander team tegenover ons te hebben. Geen idee dan ook wat we dit keer voor team tegenover ons krijgen, maar het maakt ook niet uit. We gaan uit van onze eigen kracht en sowieso is de eerste fase van de competitie bedoeld om te kijken waar we staan.



De meiden kunnen in deze fase hun positie in het veld vinden en leren samenspelen. Er staat dan ook helemaal geen druk op, maar daar denken de meiden zelf anders over. Ze willen gewoon winnen vandaag en staan dan ook vol ongeduld op het veld te wachten tot de wedstrijd begint. Alleen... de scheidsrechter, waar we voor de wedstrijd toch echt al uitgebreid mee hebben gesproken, is verdwenen. We beginnen ons een beetje zorgen te maken, maar gelukkig zien we hem dan in de verte aan komen rennen. Verder zeker ook geen klachten over de scheids, die prima heeft gefloten.



Als de wedstrijd begint, dan blijkt al meteen dat dit een andere wedstrijd gaat worden dan vorige week. Hier staan twee teams die aan elkaar gewaagd zijn. De eerste tien minuten zijn voor ons. We zien een paar leuke combinaties en het spel speelt zich voornamelijk op de helft van Kadoelen af. We komen nog niet echt in de buurt van het doel, maar dat is vooral te danken aan een grote verdedigster van Kadoelen, die centraal in hun verdediging staat en al onze aanvallen onderbreekt. Na tien minuten slaat het spel een beetje om.



Kadoelen begint in de wedstrijd te komen en nu wordt onze verdediging op de proef gesteld. Ook voorin heeft Kadoelen een paar sterke meiden staan, die een aantal keer gevaarlijk door weten te breken. Onze verdedigers hebben hier hun handen vol aan, maar weten samen heel wat aanvallen af te slaan. Desondanks merken we wel dat de meiden nog echt aan elkaar moeten wennen. Een paar keer is er even wat twijfel over wie een aanval moet onderbreken en daar wordt door Kadoelen twee keer van geprofiteerd. Zo staat het bij de rust 0-2, wat echt zonde is, want we doen zeker niet onder voor onze tegenstanders.



Gelukkig zien we dit keer wel minder boze gezichten dan vorige week. Nee, het is niet leuk om achter te staan, maar er is nog een helft te gaan en we zijn zeker niet kansloos. De meiden hebben gewoon lekker gevoetbald en hebben er zin om de stand om te draaien in de tweede helft. Wel blijkt dat veel meiden nog op zoek zijn naar hun plek in het veld. De ene na de andere staat naast me om te vragen of ze het in de tweede helft misschien ergens anders mag proberen. Ook hebben meerdere meiden, dan vooral de meiden die nog niet zo lang voetballen of net pas zijn begonnen, nog wel wat vragen over hun plek en wat er daar precies van ze wordt verwacht. Dat is natuurlijk logisch en het zal ook stukje bij beetje duidelijker worden naarmate er meer wordt getraind en meer wedstrijden worden gespeeld. Zo wordt de opstelling voor de tweede helft een flinke puzzel, maar als de scheids fluit om verder te gaan is het toch gelukt om iedereen een plekje te geven.



Onze MO15-3 zoekt vol enthousiasme de weg naar voren. Net als vorige week nemen we in de tweede helft het inititatief over. Kadoelen weet er nog wel regelmatig uit te komen, maar de actie speelt zich meer af voor het andere doel. Ondanks dat de meiden voorin het niet makkelijk hebben tegen de Amsterdamse verdediging, komen we er vaker doorheen. En waar de keeper het bij de eerste schoten nog niet zo moeilijk heeft, beginnen er toch echt wat hachelijke situaties voor het doel van Kadoelen te ontstaan. Meerdere keren is het een wirwar aan gele en groene spelers, waarbij de gele meiden hartstochtelijk hun best doen de bal in het net te krijgen, terwijl de groene meiden lijf en leden voor de bal gooien om dit toch vooral te voorkomen. Op de bank wordt volop meegeleefd. Al onze wissels zouden het liefst zo snel mogelijk het veld inrennen om dan zelf maar de bal in het doel te schieten en vragen om de minuut hoe lang het nog duurt voor ze erin mogen.



Dan krijgen we toch nog een teleurstelling te verwerken. Een aanval van Kadoelen wordt afgerond met een hard schot, dat met puur geluk over Bowie heendwarrelt. 0-3! Balen, want Bowie staat weer super te keepen, en alle meiden werken zo hard dat ze een derde tegengoal echt niet hadden verdiend. Halverwege de rust even drinkpauze. Onze wissels rennen het veld in, vastberaden om toch nog wat aan de stand te doen. De meiden die nu wissel moeten staan komen ook naar me toe, om te vragen of ze de laatste vijf minuten weer terug het veld in mogen. Mooi om de inzet en het enthousiasme te zien, maar we willen toch proberen om meiden die op dezelfde positie staan evenveel te laten spelen. Het valt me nu ook eigenlijk voor het eerst op hoe druk het is langs de lijn. Er staan heel veel ouders, broers, zussen, opa's, oma's en andere familieleden langs de kant om het team aan te moedigen en dat is heel mooi om te zien. De meiden werken er hard voor en dan is het mooi dat ze in grote getalen worden aangemoedigd.



De fans krijgen een spectaculaire slotfase voorgeschoteld. We hebben duidelijk de overhand en alhoewel onze verdediging zeker nog een paar keer op de proef wordt gesteld, zijn het toch vooral de verdediging en keeper van Kadoelen die flink aan de bak moeten. Meerdere keren staat iedereen langs de kant al met de handen omhoog om te juichen, als de bal er toch op het laatste moment weer uit wordt gehouden.



Maar vijf minuten voor tijd is het Naomi die zich door de verdediging van Kadoelen heen vecht, hard tegen de keeper schiet maar dan in de rebound alsnog het doel weet te vinden. 1-3! Volop blijdschap op de bank, je merkt dat iedereen opgelucht is dat we in ieder geval ons eerste doelpunt van het seizoen hebben gemaakt. En 1 minuut later staan we weer voor het doel, maar schiet Naomi helaas tegen de paal, wat weer twee minuten later wordt gevolgd door een schot van Jomana dat net over het doel gaat. De meiden blijven er voor vechten, maar dan fluit de scheids af.



Het is jammer dat we geen punten hebben overgehouden aan deze wedstrijd, maar we mogen trots zijn op het spel en de inzet die we hebben gezien. Iedereen heeft keihard haar best gedaan en als we nog meer getraind hebben en nog meer wedstrijden hebben gespeeld, zal je zien dat alles op het veld nog veel soepeler gaat. Genoeg punten weer om bij de training aan te werken komende week!













Door Patrick, foto's van Jolanda



9 september 2023, 10.00 uur

DZS MO15-1 - FC Purmerend MO15-3 6-0



Het is heet langs de lijn op Sportpark De Boogbal in Neck. Ondanks dat de wedstrijd is vervroegd vanwege de verwachte hoge temperaturen, hebben de meiden van de MO15-3 van FC Purmerend nu ook al allemaal rode gezichten van de hitte. Ze staan water te drinken tijdens de eerste extra drinkpauze en hebben er al een pittige eerste 20 minuten op zitten. We spelen vandaag tegen de MO15-1 van DZS, een team dat al jaren samenspeelt en dat bestaat uit bijna alleen maar tweedejaars meiden. Ons team is een samenstelling van de MO15-3 en MO13-2 van vorig seizoen, met heel wat nieuwe meiden, waarvan er een aantal vandaag hun eerste voetbalwedstrijd spelen. Met andere woorden, een team waarbij iedereen nog aan elkaar moet wennen en nog moet leren samenspelen.



Naast de onervarenheid en hitte spelen dan ook de zenuwen nog een rol. Het zijn niet alleen de nieuwe meiden die vanochtend met buikpijn wakker werden, het is voor iedereen spannend om een nieuw seizoen te beginnen. Zelf was ik ook wel een beetje gespannen en vergat prompt mijn halve praatje voor de wedstrijd. De helft die ik niet was vergeten zal er ook nog wel een beetje hakkelend uit zijn gekomen. Ach ja, ik moet er ook nog een beetje inkomen ;-)



Desondanks gaat het helemaal niet slecht op het veld.  We staan dan wel met 3-0 achter, we worden ook weer niet overlopen en konden er zelfs al een paar keer uitkomen. Als de scheidsrechter fluit om verder te spelen gaat het zelfs nog beter. De grote meiden van DZS krijgen het steeds moeilijker met onze meiden, die dan misschien wel een kop kleiner zijn, maar nog energie voor twee hebben. Door een ongelukkig doelpunt wordt het nog wel 4-0 voor DZS, waardoor we toch een beetje met een kattig gevoel de rust ingaan.



Ik probeer het in de pauze ïn de kleedkamer nog met: "Het gaat helemaal niet zo slecht...", maar daar is blijkbaar niemand het mee eens. De gezichten staan op standje 'Onweer' en iedereen heeft wel een mening over waar dat door komt. Natuurlijk: ik heb in mijn notitieboekje al een hele waslijst aan dingen staan die beter kunnen, maar nogmaals: dit is onze eerste wedstrijd pas. Dan roept een van de meiden: "Eej, de waterzak is lek!" En inderdaad. De vloer van de kleedkamer is nat en je ziet het water eruit sijpelen. Dat breekt de spanning wel een beetje. Ook vorig seizoen hadden we twee keer te maken met een waterzak die lek was en dat is een beetje een running gag geworden. Desondanks hebben we een heel goed seizoen gehad, dus laat dat een signaal zijn dat dit ook een goed seizoen gaat worden. Uiteindelijk willen de meiden dan toch wel toegeven dat het allemaal ook weer niet zo slecht gaat en als ze weer het veld oplopen merk je dat ze nog niet klaar zijn met DZS.



De tweede helft is dan ook een heel ander verhaal. Nog steeds gaat er genoeg niet helemaal zoals het moet, maar er wordt nog feller gespeeld dan in de eerste helft. DZS, dat weinig wissels heeft en waar de meiden er een beetje doorheen beginnen te zitten, weet zich niet echt meer raad met onze felheid en we beginnen er steeds vaker doorheen te komen. Op de bank wordt er ook volop meegeleefd. De meiden roepen aanwijzingen naar elkaar en je merkt dat iedereen het vandaag heel graag goed wil doen. We krijgen meerdere keren de bal goed voor het doel, alleen is de afrondig dan net niet effectief genoeg. De drang naar voren is inmiddels zo groot geworden, dat DZS nog een paar kansen krijgt om er doorheen te komen. En ondanks dat Bowie super staat te keepen komen er nog twee goals voor het andere team bij.



En toch: de meiden komen nu heel anders het veld af. Ze hebben gezien dat het best aardig liep in de tweede helft en hebben daar wel wat vertrouwen uit gehaald. Onze nieuwe speelsters zijn ook blij. Ondanks dat het behoorlijk pittig was allemaal hebben ze het heel leuk gevonden en het ook helemaal niet gek gedaan. Er zijn dan ook genoeg positieve dingen om mee te nemen uit deze wedstrijd. En die waslijst aan dingen die beter kunnen gaan we 1 voor 1 aanpakken bij de trainingen de komende weken. Als iedereen in de kleedkamer dan nog "Lang zal ze leven zingt" voor de jarige Gina wordt er zowaar zelfs weer gelachen. Dat gaat wel goedkomen dit seizoen.







Patrick, met foto's van Mohand en Paul (de eerste foto)


10 juni 2023 09.00 uur

KNVB Final League toernooi

Toernooi, Sportpark De Boogbal, Neck

En dan is het 10 juni en staat het laatste toernooi van het seizoen op het programma. De laatste keer voor deze meiden om in deze samenstelling te laten zien wat ze kunnen. Een toernooi waarin we het op moeten gaan nemen tegen oude bekenden (pff… weer tegen diezelfde teams) en een aantal teams die we nog niet kennen. Alleen… tegen wie moeten we nou eigenlijk?

De indeling van het toernooi is angstvallig geheim gehouden. Ja, we weten dat we om 9 uur onze eerste wedstrijd moeten spelen, maar daar blijft het ook eigenlijk bij. Ook als we om 08.00 uur allemaal op het terras van Sportpark De Boogbal in Neck zitten is er nog geen indeling bekend. Wel mooi om te zien dat wij als enige team al compleet aanwezig zijn, terwijl van de andere zes clubs er nog maar mondjesmaat meiden binnendruppelen. En als wij al lang en breed op het veld staan en onze warming-up doen, zijn sommige teams nog niet eens gearriveerd. Met de toewijding en inzet van ons team heeft het dit seizoen altijd goed gezeten.

Mike heeft het moeilijk vandaag. Niet verwonderlijk ook, want hij heeft veel van de meiden in dit team 4 jaar getraind, en dit zal zijn laatste toernooi zijn met hen. Volgend seizoen neemt hij de MO17-2 voor zijn rekening en ga ik verder met de MO15-3. Hij vraagt me dan ook vandaag de honneurs als trainer waar te nemen, terwijl hij zelf op de tribune plaatsneemt. Aan de ene kant om te kijken of ik het weer aankan om zelf een team te begeleiden en coachen, aan de andere kant ook omdat hij nog even rustig wil genieten van zijn laatste wedstrijden met de meiden.

Die eerste wedstrijd begint later dan we hadden verwacht. De speaker geeft aan dat wij pas om 09.45 hoeven te beginnen, wat niet met veel enthousiasme wordt ontvangen. "Zijn we daar zo vroeg voor opgestaan?"De eerste tegenstander blijkt DZS te zijn, een team waar we dit seizoen twee keer van hebben verloren. Dat waren wedstrijden die gelijk opgingen, maar waar wij niet fortuinlijk waren in de afronding. Deze derde kans op een overwinning willen de meiden alleen niet laten schieten. DZS heeft in het begin van de wedstrijd het overwicht, maar onze meiden laten zich daar niet door van de wijs brengen.



En alles slaat helemaal om als Estelle er kort in de tweede helft 1-0 voor ons van maakt! Ze beloont een mooie rush met een hard schot dat voor de keeper onhoudbaar is. Het wordt nog mooier als Naomi er even later 2-0 voor maakt. Ze vecht zich door de verdediging heen en rondt ook al af met een schot waar de keeper geen antwoord op heeft. Ze solliciteert daarmee nadrukkelijk naar de plek van spits in de MO15-3 voor volgend seizoen, want dit is niet haar eerste doelpunt de afgelopen weken.

DZS probeert nog wel wat terug te doen, maar dit is al hun tweede wedstrijd vandaag en het is erg warm, dus ze hebben er simpelweg de energie niet voor. En zo winnen wij verdiend onze eerste wedstrijd vandaag!

Dan de tweede wedstrijd, tegen Amstelveen/Heemraad. Zij hebben verloren tegen DZS, maar blijken wel degelijk te kunnen voetballen. De wedstrijd gaat gelijk op, als Amstelveen een beetje fortuinlijk op voorsprong komt. Dit keer is het aan ons om op de gelijkmaker te jagen. We komen ook een aantal keer dicht in de buurt van de 1-1, maar missen een beetje het geluk. En zo wint Amstelveen van ons, maar zijn we op doelgemiddelde toch poulewinnaar geworden. Later blijkt dat we hiermee zelfs de eerste prijs van onze helft van het toernooi hebben gewonnen, maar er wordt toch ook nog een wedstrijd gespeeld tussen de nummer 1 van beide poules.



Dan is het tijd voor een teamfoto. De laatste van deze meiden met hun trainers. Een emotioneel moment want volgend seizoen spelen veel meiden in andere teams en zal Mike overstappen naar de MO17-2.

En zo staan we weer tegenover Kadoelen, waar we dit seizoen al drie keer eerder tegen hebben gespeeld. Alleen… dit is niet het Kadoelen dat we kennen. Als we hier hardop over klagen legt een ouder van onze tegenstander uit dat het team vandaag voor de helft bestaat uit MO15-meiden en voor de helft uit MO17-meiden! Dat verklaart gelijk hoe het mogelijk is dat Kadoelen hun poule heeft gewonnen, terwijl ze in de competitie vrij kansloos laatste waren geworden (waarbij wij nog een keer met 10-3 van ze hebben gewonnen). 

Laat duidelijk zijn dat het niet eerlijk is. De MO17-meiden drukken een groot stempel op hun team en zijn veel groter en sterker dan onze MO15-3. Toch wordt het een spannende wedstrijd, waarin we zeker niet onderdoen voor Kadoelen. Maar ook hier komt onze tegenstander met een beetje geluk voor te staan. Wij doen er daarna alles aan om de gelijkmaker te maken en er zo nog penalties uit te slepen. Maar als de scheids dan ook nog te vroeg affluit is duidelijk dat dat hem niet meer gaat worden. Het wordt nog een beetje onvriendelijk als de meiden van de MO15-3 hun ongenoegen laten blijken over het feit dat deze wedstrijd niet eerlijk is gegaan. De coach van Kadoelen legt uit dat het vanuit zijn club is geregeld dat het team in deze samenstelling mee heeft gedaan en dat het ook niet zijn keuze was.



We overwegen nog even te klagen bij de organisatie van het toernooi, maar dan horen we via de speaker dat ons team toch een eerste prijs krijgt vandaag. De stemming slaat dan ook meteen om. Blij halen de meiden hun winnaarstroffee op en dat is natuurlijk ook helemaal terecht.

De meiden hebben er dit seizoen zo hard voor geknokt dat het niet meer dan terecht is dat ze in het laatste weekend nog een eerste prijs mee mogen nemen. Die wordt na afloop geschonken aan een geëmotioneerde Mike, die belooft de beker een mooi plekje te geven. En dan zit het seizoen erop. Er worden nog volop foto's gemaakt van meiden die op de foto willen met de beker en dat gaat een voor een iedereen naar huis. 

We kunnen terugkijken op een fantastisch seizoen, dat we niet snel zullen vergeten. Het was voor mij een mooie ervaring om met Mike en de meiden te werken dit seizoen en ik kan dan ook alleen maar hopen dat het volgende seizoen net zo bijzonder gaat worden. Ons team verspreidt zich over de MO15-1, MO15-2, MO15-3 en MO17-2 en ik wens iedereen daar heel veel succes en plezier toe!













Patrick, met foto's van Jolanda

Alliance 22 Kika toernooi



De dag na onze wedstrijd tegen Purmersteijn wacht de volgende uitdaging al op ons. Het Kika toernooi van de Haarlemse club Alliance 22. Het is net als gisteren prachtig weer en de meiden hebben er zin in. We zijn ingedeeld op veld 2, waar aan de zijkant gelukkig veel schaduw is. Vanuit de schaduw zien we hoe onze twee tegenstanders van vandaag, de MO15-2 van Alliance en de MO15-2 van Onze Gezellen, het tegen elkaar opnemen. Het is een behoorlijke afstraffing voor de thuisclub, want Onze Gezellen treft zo ongeveer bij elke aanval doel. Wat blijkt: deze twee teams zitten ook bij elkaar in de competitie. Onze Gezellen is hier ongeslagen kampioen geworden en Alliance laatste. Dat belooft wat!



Wij moeten eerst tegen Alliance. Nadat we hebben gezien hoe zij zo dik hebben verloren, zie je de meiden van onze MO15-3 met een grote glimlach op het veld staan. Dat gaan wij toch gewoon ook even doen? We gaan ook al meteen volop in de aanval. Alleen... we hebben te maken met hetzelfde probleem als gisteren. We krijgen heel veel kansen, maar het lukt maar niet om een doelpunt te maken. Dat is zonde, wat er zijn echt heel wat mooie aanvallen van ons te zien. Er is dan een voetbalwet die zegt dat als je zelf niet scoort, dat je tegenstander dat dan wel doet. En naarmate de wedstrijd vordert komt Alliance er ook steeds meer uit. Ze hebben hoop gekregen nu wij het net niet weten te vinden en Bowie moet een aantal keer in actie komen. Gelukkig is ze vandaag in absolute topvorm en houdt haar doel schoon. Maar goed: geen walkover, maar ook niet verloren.



De tweede wedstrijd, die meteen na onze eerste begint. Het mag duidelijk zijn dat Onze Gezellen goed kan voetballen. Ze hebben vooral voorin een paar meiden staan die goed combineren en veel snelheid hebben. Gelukkig is onze verdediging op volle sterkte vandaag. En als de meiden van OG er wel door weten te komen, dan staat Bowie er altijd nog. Wij krijgen zelf ook een paar kansen, maar helaas leidt dat niet tot goals. En zo eindigt ook de tweede wedstrijd in 0-0.



Pauze. Even de tijd voor de meiden om bij te komen in de schaduw. Dat is ook wel nodig, want de zon brandt behoorlijk en de meiden hebben alles gegeven. Daar komt bij dat de wedstrijd van gisteren ook behoorlijk intensief was. Gelukkig valt er in de kantine ook genoeg suiker te halen en weten de meiden zich weer behoorlijk op te peppen.



Dat blijkt wel in de derde wedstrijd. Alliance heeft daarnet weer dik verloren van Onze Gezellen en is er op gebrand om dan in ieder geval in de laatste wedstrijd nog wat punten binnen te slepen. Maar wij laten ons ook niet onbetuigd. Zo golft het spel lekker op en neer en is het een hele leuke wedstrijd om naar te kijken. Toch lijkt het er op dat ook onze laatste wedstrijd in 0-0 gaat eindigen, tot Naomi op gegeven moment de bal krijgt in het strafschopgebied. Ze haalt uit en... 1-0 voor ons! Het doelpunt geeft een enorme bevrijding. We hebben fantastische spitsen in ons team, maar als die dan een keer een dag hebben waarop het allemaal even niet lukt, dan is het goed om te weten dat er andere meiden zijn die ook een goal kunnen maken.



En zo is de laatste wedstrijd tegen Onze Gezellen eigenlijk ook gelijk de finale. De winnaar neemt de grootste beker mee naar huis en er wordt dan ook hard voor gestreden. Onze Gezellen komt wel vaak gevaarlijk voor ons doel, maar wij weten dat deze keer veel beter te pareren. En naarmate de wedstrijd vordert, begint de wedstrijd te draaien. Onze meiden gaan er echt helemaal voor en daar weet onze tegenstander niet echt raad mee. De MO15-3 van FC Purmerend heeft dit seizoen er echt voor leren knokken en dat blijkt vandaag ook weer volop. De meiden willen zo graag, dat er flink wordt gemopperd als de scheidsrechter aanvallen van ons affluit. En dat gebeurt nogal eens. Dat is op gegeven moment zo frustrerend dat er een woordenwisseling ontstaat tussen een van onze meiden en de scheids, die er toe leidt dat hij haar er niet alleen uitstuurt, maar dat hij gelijk ook ons hele team diskwalificeert.



Laat duidelijk zijn dat je als speler de beslissingen van de scheids altijd moet respecteren en dat je je mond moet houden, zelfs als je het ergens niet mee eens bent. Maar om het hele team op deze manier te straffen is wel een beetje zwaar. Zo loopt het toernooi wel een beetje met een domper af. De mooie beker voor de tweede plaats maakt een hoop goed, maar er had vandaag zeker meer ingezeten. Op naar ons volgende toernooi dan maar!

















Patrick, met foto's van Jolanda


FC Purmerend MO15-3 - Purmersteijn MO15-1 2-5



De laatste competitiewedstrijd voor onze MO15-3, die nog een keer wil laten zien wat ze kunnen. De laatste wedstrijd van een mooi maar ook wel moeilijk seizoen, waarin we veel met blessures te maken hebben gehad. Maar ook een seizoen waarin we vaak heel goed hebben gevoetbald. Vooral de tweede helft van de competitie zijn we goed bezig. Sterker nog, zoals ik de meiden voor de wedstrijd zeg, als we alleen naar de laatste zes wedstrijden zouden kijken, dan zouden wij zelfs bovenaan staan! Wel gelijk met Purmersteijn, maar met een beter doelsaldo. Dat laat duidelijk zien hoe goed deze meiden wel kunnen voetballen als ze niet te maken hebben met blessures.



Purmersteijn kan vandaag kampioen worden, maar daar willen wij natuurlijk een stokje voor steken. En ze zijn bij onze tegenstander ook niet heel zeker van hun zaak. De trainer loopt namelijk al anderhalf uur voor de wedstrijd begint over ons complex te ijsberen. Zijn meiden zien er ook een beetje stil uit als ze even later aankomen. Die van ons zijn een stuk minder stil. Ze willen het Purmersteijn vandaag zo moeilijk mogelijk gaan maken en willen daar echt wel een extra tandje voor bijschroeven.



Dat blijkt ook meteen als de wedstrijd is begonnen. Alhoewel duidelijk is dat Purmersteijn niet voor niets eerste staat, doet onze MO15-3 hier zeker niet voor onder. Aanvallen van Purmersteijn worden meteen gepareerd door aanvallen van ons eigen team. Alleen... waar Purmersteijn al snel een paar keer fortuinlijk is en ons doel weet te treffen, daar hebben onze spitsen vandaag hun vizier iets minder op scherp staan. Er zijn mooie aanvallen te zien waar goede kansen uit voorkomen, maar het is telkens de keeper van Purmersteijn die de bal tegen weet te houden. Ook vliegt er nog wel eens een bal naast. Zonde, want zo staat het op gegeven moment al 0-3 voor Purmersteijn en dat was echt niet nodig geweest. Gelukkig weet Romy er wel vlak voor rust nog 1-3 van te maken, zodat we zeker weten dat de tweede helft ook nog spannend gaat worden.



Alleen... in de tweede helft loopt het eigenlijk precies hetzelfde als we in de eerste helft hebben gezien. Kansen aan beide kanten, Purmersteijn dat weet te scoren en onze spitsen die keer op keer worden tegengehouden. Zo hebben we een stand van 1-5, die eigenlijk de verhoudingen op het veld helemaal niet goed weergeeft. Tegen het einde van de wedstrijd krijgen wij dan nog wel een penalty, die er door Estelle netjes in wordt geschoten, maar dan wordt er afgefloten. Blijheid bij Purmersteijn, dat dan toch kampioen is geworden. We hebben er alles aan gedaan, maar als die bal er gewoon niet in wil, dan houdt het helaas op.



Toch is ook deze derde fase een goede fase geweest voor het team, waarin de meiden veel hebben geleerd en waarin de MO15-3 echt een hecht team is geworden. Nog drie toernooien en dan zit het seizoen er helaas alweer op...











Patrick, met foto's van Jolanda


Ilpendam MO15-1 - FC Purmerend MO15-3 5-5

Vandaag weer eens een onvervalste derby op het programma, tegen de meiden van Ilpendam. De derde keer dit seizoen dat we elkaar tegenkomen, waarbij we inmiddels allebei een keer gewonnen hebben. Genoeg reden om helemaal voor de overwinning te gaan deze keer, en zo de onderlinge strijd in ons voordeel te beslissen. We moeten er alleen wel rekening mee houden dat Ilpendam nog kans heeft om kampioen te worden, zodat we waarschijnlijk ook te maken krijgen met een scheidsrechter die er alles aan zal doen om zijn team te laten winnen.



We missen nogal wat meiden vandaag, door blessures en andere redenen. Zodoende hebben we vandaag 14 meiden mee. Meiden die er zin in hebben om het Ilpendam niet makkelijk te gaan maken vandaag. Maar het is ook al snel duidelijk dat Ilpendam ook niet van plan is al te vriendelijk met ons om te springen. Per slot van rekening zijn er twee meiden van het team van Ilpendam overgestapt naar ons team, en een van hun trainers laat zowel voor als tijdens de wedstrijd blijken dat hem dat niet zint. Beetje kinderachtig, maar ze zullen er vandaag alles aan doen om hun titelaspiraties in leven te houden.



Dat dit een spannend potje gaat worden blijkt al meteen aan het begin van de wedstrijd. Na 2 minuten is het Estelle die er na een mooie rush al 0-1 van maakt voor ons. Lang kunnen we niet van de voorsprong genieten, want al meteen uit de volgende aanval is het Ilpendam dat gelijk maakt. Ok, zo staat het na drie minuten al 1-1 en is duidelijk dat we nog wat mogen verwachten vandaag. Het is het eerste deel van de wedstrijd duidelijk dat Ilpendam nog wat te winnen heeft. Ze komen er vaak doorheen en onze verdedigers hebben de handen vol aan hun sterke aanvallers.



We hebben daar niet meteen heel veel tegenin te brengen. Het is vooral tegenhouden en er op hopen dat we stand houden. Voor de wedstrijd heeft Mike de meiden op het hart gedrukt niet te lief te spelen en het Ilpendam zo moeilijk mogelijk te maken. Toch staat het na 11 minuten 2-1 voor Ilpendam en lijkt het er op dat dit het begin is van nog veel meer doelpunten voor onze tegenstanders. Gelukkig heeft dit doelpunt onze meiden wel wakker geschud. In plaats van toe te kijken hoe Ilpendam goed combinerend naar ons doel optrekt, worden er fysieke duels aangegaan die onze tegenstander behoorlijk uit hun spel brengen. Het is deze inzet die er voor zorgt dat wij langzaam maar zeker weer in het spel beginnen te komen.



Dit leidt in de 23e minuut tot de 2-2, na een mooie aanval die door Deslyn wordt afgerond. Ilpendam wil hierna eigenlijk meteen terugslaan, maar onze meiden zijn niet bang om de beuk er flink in te gooien. Links en rechts rollen er meiden van Ilpendam over het veld en je kan aan de gezichten van hun speelsters zien dat ze dat niet leuk vinden. Tess H staat bijvoorbeeld tegenover een meisje dat op gegeven moment aan haar trainer vraagt of ze niet ergens anders in het veld mag gaan staan, omdat ze geen schijn van kans maakt en al wat flinke schouderduwen te verduren heeft gekregen.



Rust. 2-2 en we mogen eigenlijk heel tevreden zijn. Ilpendam is een team dat niet voor niets zo hoog staat, maar de inzet van onze meiden zorgt ervoor dat onze tegenstander toch vooral mopperend en hoofdschuddend richting kleedkamer loopt. Onze eigen meiden nemen het ervan. We blijven op het veld, waar de zon volop schijnt en waar de stemming eigenlijk prima is. Maar Ilpendam heeft waarschijnlijk een donderspeech gehad in de kleedkamer, want al na 1 minuut in de tweede helft is het 3-2. Je denkt dan dat Ilpendam nu toch wel door zal gaan drukken, maar niks is minder waar. De messen worden gewoon nog even extra geslepen.



We hebben dit seizoen nooit te klagen gehad over de inzet van onze MO15-3, maar daar wordt vandaag een schepje bovenop gedaan. Iedereen loopt zich de longen uit het lijf en naarmate de wedstrijd vordert worden er steeds meer duels gewonnen. Sterker nog, Ilpendam weet zich geen raad met de passie die de meiden tentoon spreiden. Dit leidt na 5 minuten tot de mooiste goal van de dag. Estelle begint aan een prachtige slalom door de verdediging van Ilpendam. En als ze bij het doel van onze tegenstander komt geeft ze Deslyn de bal op een presenteerblaadje. Dan weet je bij Deslyn dat ze daar wel raad mee weet en ook deze gaat keihard tegen de touwen. 3-3! 



Ilpendam raakt meer en meer gefrustreerd. Hun meiden lopen te mopperen en te klagen en blijven na duels met onze meiden over het veld rollen. Ook de grensrechter van Ilpendam, die inmiddels aan onze kant staat, trekt het niet zo goed meer. Hij begint ruzie te zoeken met onze bank en bemoeit zich ook steeds meer de Purmerendse meiden in het veld. Ook de scheidsrechter merkt dat het verkeerd begint te lopen voor zijn team. Waar hij in de eerste helft nog wel fair floot, daar fluit hij in de tweede helft constant tegen onze meiden. Die laten zich hierdoor niet van de wijs brengen en het lijkt er op dat we een mooi gelijkspel mee naar huis gaan nemen. Maar dan krijgt Estelle in de 30e minuut de bal op de linkerflank van het veld. Ze weet haar directe tegenstander mooi te omspelen en geeft de bal voor naar het doel. In de kluts die daar ontstaat krijgt Deslyn een schoen tegen de bal en is het 3-4 voor ons!



Het wordt zelfs nog mooier, want 5 minuten later maakt Deslyn er nog 3-5 van! Volop vreugde aan Purmerendse kant en dat is geheel terecht. Het is mooi dat de inzet op het veld op deze manier beloond wordt. Alhoewel het behoorlijk warm is blijven alle meiden er maar voor gaan. Daarbij wordt er ook echt goed gevoetbald. Je ziet dat de meiden de bal niet steeds zomaar naar voren schieten, maar dat er goed gekeken wordt naar wie er vrij staat. Dat de meiden de duels aandurven, zelfs tegen grotere meiden. En dat er voor elkaar gestreden wordt, wat misschien wel het belangrijkste is.



Maar goed, 3-5, en eigenlijk is de speeltijd om. Ondanks dat het een fysieke wedstrijd was, is hij niet echt stilgelegd voor blessures. Je zou dan denken: Fluit maar af scheids. Maar die heeft zijn gewone stopwatch inmiddels vervangen door zijn Ilpendamse stopwatch. Niks affluiten, we gaan gewoon nog even door! En zo maakt Ilpendam er twee minuten in ‘blessuretijd' 4-5 van. Ok, nu gaat er toch wel afgefloten worden? Je ziet dat onze 15-3 gefrustreerd begint te raken dat het fluitsignaal uitblijft, waardoor de concentratie even weg is. Het gevolg? Ilpendam maakt er 5-5 van.



De rapen zijn gaar. De blessuretijd heeft inmiddels al negen minuten geduurd. Een van onze meiden geeft aan de scheidsrechter aan dat dit niet eerlijk is en wordt gelijk van het veld gestuurd. Ik loop maar even naar de coach van Ilpendam en laat hem mijn Purmerendse stopwatch zien. Eerlijk is eerlijk, hij snapt ook niet waarom de wedstrijd zo lang doorgaat, of waarom er iemand van ons is weggestuurd, en roept naar de scheids dat hij echt wel af mag fluiten. Die kiest eieren voor zijn geld en fluit dan toch maar af.

De MO15-3 van FC Purmerend is niet blij. Er wordt volop geklaagd en dat is wel te begrijpen. Punt is alleen: we hebben vandaag tegen de nummer 2 van onze competitie gespeeld, die nog kampioen kon worden en die de scheidsrechter duidelijk op hun hand hadden, en toch hebben we niet verloren. Iedereen mag dan ook echt trots zijn op de prestatie die ze hebben laten zien vandaag. Meiden, trainers en ouders hebben kunnen genieten van een spannende wedstrijd met veel doelpunten, waarin strijd en passie te zien was. Meer mag je toch ook niet verwachten?

Monnickendam MO15-2 - FC Purmerend MO15-3

Soms heb je van die wedstrijden waar je de beelden beter het woord kunt laten nemen. De wedstrijd tegen Monnickendam was zo'n wedstrijd. Veel inzet bij de meiden, die alle lof verdienen, maar als je speelt tegen een team waarvan de scheids ook de coach is, dan weet je dat het onmogelijk gaat worden...

Foto's door Jolanda

























FC Purmerend MO15-3 - Kadoelen MO15-1 10-3

oftewel: Een week in het leven van de MO15-3 van FC Purmerend

Deze keer een ander soort verslag, waarin we laten zien hoe een week er voor de meiden van de MO15-3 van FC Purmerend eigenlijk uitziet. We beginnen op donderdag bij de training en nemen je mee tot en met na de wedstrijd tegen Kadoelen.



DONDERDAG 13 APRIL 17.35 uur
De meiden van de MO15-3 van FC Purmerend trainen twee keer in de week. Op dinsdag altijd op kunstgras en op donderdag afwisselend op kunstgras of op gewoon gras. De standaard vraag in de appgroep is op donderdag dan ook: trainen we op kunst of op gras? Vandaag hebben de meiden, die liever op kunstgras trainen, pech, want wij zijn aan de beurt om op gewoon gras te trainen. De meiden verzamelen om 17.20 uur, waarna om 17.30 uur de warming-up begint. Deze kunnen de meiden inmiddels wel dromen en voeren ze dan ook gewoon zelf uit. Soms wel met een lichte aanmoediging van onze kant als het allemaal iets te ontspannen gedaan wordt...



DONDERDAG 13 APRIL 17.45 uur
We proberen de meiden op zoveel mogelijk verschillende facetten te trainen. Oefeningen waarmee ze leren passen en schieten bijvoorbeeld, zoals de pass-trap oefening die de meiden hier aan het doen zijn. Een oefening die we wel vaker doen, maar die ook zeker wel zijn effect heeft gehad. Toch zijn er ook wel meiden die je ziet denken: "Nee he, weer die oefening!"



DONDERDAG 13 APRIL 17.50 uur
Er wordt tijdens de training vaak druk overlegd tussen Mike en Patrick. Wat wordt de volgende oefening? Voeren de meiden de oefening goed uit? Hoe lang laten we ze deze oefening nog doen? Ook wordt er alvast gekeken naar de wedstrijd van aankomende zaterdag. Is iedereen aanwezig? Hoe gaan we de tegenstanders aanpakken? Mike beschikt al over een junioren trainersdiploma en is nu druk bezig met het halen van zijn UEFA-C trainersdiploma. Hij steekt hier veel tijd in, maar het komt het niveau van de trainingen echt ten goede. Patrick heeft nog geen trainersdiploma's, maar wel al heel wat jaartjes ervaring als trainer van verschillende teams. De twee trainers vullen elkaar hierdoor goed aan.



DONDERDAG 13 APRIL 17.55 uur
Het is tijd voor een oefening waar de hesjes bij nodig zijn. Als de zak met hesjes tevoorschijn komt zie je de meiden schrikken. De grote vraag is dan altijd: "Zijn de hesjes gewassen?" Het wil wel eens gebeuren dat de hesjes nat worden van de regen en dan daarna de zak in gaan, waarna ze bij de volgende training, nou ja, niet al te fris meer ruiken. Vandaag valt het gelukkig wel mee. De tweede vraag is dan altijd: Bij wie kom ik in het team? Iedereen wil natuurlijk het liefst bij haar vriendinnen in het team, maar dat is niet altijd de handigste oplossing als we willen dat er serieus wordt meegedaan ;-)



DONDERDAG 13 APRIL 18.15 uur
Tussen de oefeningen door hebben de meiden de tijd om even bij te komen, water te drinken of een beetje lol te trappen. Overigens zonder mobiele telefoons, want die zijn bij de training niet welkom.



DONDERDAG 13 APRIL 18.25 uur
Aan het einde van de training is het meestal tijd voor een partijtje, wat voor meerdere meiden gelijk ook het hoogtepunt van de training is. Niet zo verwonderlijk natuurlijk, want dit is het moment dat de meiden kunnen doen wat ze het leukste vinden: lekker voetballen. Hier is Estelle in duel met Rosalie. Het is leuk om te zien dat bij het partijtje de meiden vaak een stuk vrijer voetballen dan bij wedstrijden. Ze hebben er geen bezwaar tegen om hun beste vriendinnen tegen het gras te duwen, terwijl dat in de wedstrijden tegen vreemde meiden toch een stuk spannender is.



DONDERDAG 13 APRIL 18.30 uur
Als er dan een van de meiden op de grond ligt, zoals hier Romy, dan is het voor ons altijd wel even schrikken. We hebben dit seizoen al heel wat blessures meegemaakt en dat is natuurlijk iets wat je het liefst zoveel mogelijk wil vermijden. Gelukkig valt het vaak ook mee en wordt er snel weer gelachen.



DONDERDAG 13 APRIL 18.35 uur
Het mag dan maar een 'vriendschappelijk' partijtje zijn, vaak gaat het er wel heel fanatiek aan toe en worden er felle duels uitgevochten. Er wordt bij andere oefeningen nog wel eens gemopperd door de meiden dat ze 'moe' zijn of dat ze hier of daar pijn hebben, maar bij het partijtje is dat opeens spontaan vergeten... Hier zijn Tess en Yasmine ook in een duel verwikkeld. Anders dan bij een wedstrijd wordt er bij de training dan wel vaak bij gelachen, wat alleen maar goed is.



DONDERDAG 13 APRIL 18.40 uur
Robine is een van de meiden in ons team die er pas recentelijk bij zijn gekomen. Doordat wij al veel meiden in het team hebben zijn deze meiden alleen meetrainende leden, die niet aan de wedstrijden meedoen. Dat is natuurlijk heel jammer, maar dat weerhoudt ze er niet van om toch enthousiast aan de training mee te doen. Je ziet Robine bijvoorbeeld ook elke week stappen vooruit maken en we hopen dan ook dat ze snel wel weer aan kan sluiten bij een wedstrijd.



DONDERDAG 13 APRIL 18.45 uur
Natuurlijk gebeurt er bij een training ook wel eens een ongelukje. Hier is Yasmine het slachtoffer van een 'vreselijke overtreding' waarbij ze een hand tegen haar gezicht heeft gekregen. Ze is er van overtuigd dat ze hier ook een blijvende blessure aan zal overhouden. Gelukkig is Tess er dan altijd als een van de eersten bij om mentale steun te bieden. En: de training zit er weer op. De meiden hebben goed hun best gedaan en zijn blijkbaar klaar voor de wedstrijd van zaterdag tegen Kadoelen! Daar hebben we nog wel een appeltje mee te schillen na de vorige wedstrijd...



ZATERDAG 15 APRIL 11.30 uur
Het is zaterdagochtend, de dag van de wedstrijd! De meiden verzamelen een uur van tevoren, zodat we ruim de tijd hebben om ze goed voor te bereiden op de wedstrijd. Vaak beginnen we in de commissiekamer, waar we de ruimte hebben om een en ander goed door te nemen. Mike legt dan uit wat de tactiek gaat worden voor de wedstrijd van vandaag. Een terugkerend thema is dat we van de meiden inzet willen zien. We weten dat ze allemaal kunnen voetballen, maar zonder inzet kom je nergens. Dus: niet 100 procent inzet vandaag, maar 200 procent!



ZATERDAG 15 APRIL 11.35 uur
Gelukkig wordt er door de meiden altijd wel goed opgelet als wij aan het woord zijn. Zoals door Zoey hier, waarvan we heel blij zijn dat ze er weer bij is. Ze heeft rond de jaarwisseling en daarna een tijdje niet mee kunnen doen, maar is nu weer steeds vaker bij de training en doet ook weer aan wedstrijden mee. Je merkt dat gelijk, want Zoey is een van onze sterke centrale verdedigsters, die onze tegenstanders zo ver mogelijk bij ons doel weg moeten houden. Vandaag staat ze weer super te spelen, alsof ze nooit weg is geweest.



ZATERDAG 15 APRIL 11.40 uur
Ook de andere meiden hebben hun aandacht er goed bij. Zoals hier links voor Talisha, die een tijdje geleden heeft aangegeven ook wel eens te willen keepen. Daar blijkt ze ook meteen talent voor te hebben. In de vorige wedstrijd tegen Volewijckers hield ze haar doel leeg, ook vandaag zal ze weer een halve wedstrijd spelen. De andere helft is dan voor Bowie, die gelukkig eindelijk terug is na een langdurige blessure. Zo hebben we twee topkeepers, waar we enorm blij mee zijn!



ZATERDAG 15 APRIL 12.00 uur
Zorgelijke blikken horen ook bij een wedstrijddag. Samantha kijkt bezorgd omdat ze zich niet lekker voelt en bang is dat ze niet mee kan doen vandaag. Dat zou wel een aderlating zijn, want Samantha is een meisje dat altijd fanatiek meedoet, hart voor het team heeft en een van onze belangrijke meiden achterin is. Naast haar ook bezorgde blikken bij scheidsrechter Willem en Patrick. Kadoelen heeft het wedstrijdformulier niet ingevuld en Willem wil niet met de wedstrijd beginnen voordat dit wel gedaan is. De coach van Kadoelen weet niet waar het over gaat, hij is pas sinds een paar weken ingevallen als coach en is door zijn club niet ingelicht over het wedstrijdformulier en het invullen hiervan. Dat kan nog wel eens een probleem gaan worden...



ZATERDAG 15 APRIL 12.01 uur
Terwijl Willem en Patrick verder overleggen zijn de meiden begonnen aan hun warming-up.Tahra kijkt ook bezorgd. Ze heeft een blessure en de fysio van FC Purmerend heeft aan haar aangegeven dat ze vandaag maar 20 minuten mag spelen. Dat is natuurlijk niet genoeg, want Tahra blijft het liefste de hele wedstrijd in het veld. We kunnen haar ook eigenlijk niet missen, want als zij achterin in het veld staat weten aanvallers dat ze het heel moeilijk zullen hebben om voorbij haar te komen.



ZATERDAG 15 APRIL 12.02 uur
Tja, het hoeft er bij een warming-up niet alleen maar serieus aan toe te gaan!



ZATERDAG 15 APRIL 12.03 uur
Yasmine is de aanvoerder van ons team. Ze wil altijd het beste voor alle meiden en heeft er goed zich op wat er allemaal moet gebeuren voor een wedstrijd. Ze helpt bij het uitzetten van de warming-up en spoort alle meiden aan hun oefeningen zo goed mogelijk te doen. Ook in het veld is ze vaak goed te horen als ze de meiden aanwijzingen geeft. We zijn heel blij met haar als aanvoerder!



ZATERDAG 15 APRIL 12.04 uur
Je mag er bij een wedstrijd altijd op vertrouwen dat Sanne een paar mooie acties laat zien. Ze speelt zoals dat zo heet 'mooi voetbal'. Waar andere meiden de bal nog wel eens weg willen rammen, daar zal Sanne altijd nadenken over wat ze het beste met de bal kan doen. Vaak komt daar dan ook een mooie pas uit tevoorschijn, waardoor onze spitsen weer op weg kunnen naar het doel.



ZATERDAG 15 APRIL 12.13 uur
Mike en Patrick nemen nog even de laatste dingen door voor de wedstrijd begint. Dat Samantha misschien niet kan spelen is een probleem en zo zijn er nog wel een paar kleine dingetjes. Gelukkig is er altijd wel een oplossing te vinden. Nu nog kijken of Kadoelen hun wedstrijdformulier in kan gaan vullen...



ZATERDAG 15 APRIL 12.14 uur
De afspraak bij FC Purmerend is eigenlijk dat trainers ervoor zorgen dat na hun training of wedstrijd alle materialen van het veld zijn gehaald. Vooral op wedstrijddagen is het vervelend als er nog doelen e.d. op het veld staan. Gelukkig vinden de meiden dat nooit zo'n groot probleem, die helpen graag alles weg te slepen. Is gelijk een extra warming-up!



ZATERDAG 15 APRIL 12.16 uur
De warming-up gaat nog steeds door. We werken bij de warming-up standaard dezelfde oefeningen af, zoals aan het eind van de training ook de schouderduw. Tahra doet dat hier met Naomi. Naomi is een van de meiden die eigenlijk altijd bij de training zijn en die dit seizoen grote stappen vooruit hebben gemaakt. Ze staat het liefst voorin, maar heeft laten zien dat ze ook achterin een waardevolle aanvulling kan zijn. Dat komt vandaag mooi uit, want ze moet vandaag, in ieder geval in de eerste helft, Samantha gaan vervangen!



ZATERDAG 15 APRIL 12.15 uur
Terwijl de wisselspelers onze keepers aan het inschieten zijn, sluiten de basisspelers de warming-up af door te rekken en strekken. Heel belangrijk, want het kan helpen blessures te voorkomen. Gelijk een goed moment voor de meiden om rustig te kijken of er misschien nog leuke jongens op het veld ernaast aan het voetballen zijn...



ZATERDAG 15 APRIL 12.16 uur
Concentratie op het gezicht van Kenza, die waarschijnlijk wel hoopt dat ze vandaag weer een doelpunt kan maken. Zij is eigenlijk ook altijd bij de training en heeft ook grote stappen vooruit gemaakt. Ze heeft goed zich op wat ze moet doen met de bal als ze in de aanval is en heeft er ook oog voor waar de spitsen staan, zodat ze daar de bal naartoe kan passen.



ZATERDAG 15 APRIL 12.20 uur
We brengen de meiden op de hoogte dat Kadoelen nog steeds het wedstrijdformulier niet in heeft gevuld en dat er een kans is dat de wedstrijd later begint. Willem is er ondertussen duidelijk over: als ze het formulier niet invullen gaat de wedstrijd niet door. Tja, dat wil niemand natuurlijk...





ZATERDAG 15 APRIL 12.25 uur
Gelukkig geeft ons dat wel de tijd om een teamfoto te maken, want daar is het dit seizoen niet van gekomen. Het is een mooi stel bij elkaar!



ZATERDAG 15 APRIL 12.40 uur
Tja, en dan is het al tien minuten te laat en is de wedstrijd nog niet begonnen. Inmiddels is het bestuur van FC Purmerend druk in conclaaf met de trainers van Kadoelen en lijkt er toch een oplossing te gaan komen. Voor de meiden is het wachten wel een beetje saai, gelukkig zijn er dan altijd wel ouders waar je even op kan uitrusten.



ZATERDAG 15 APRIL 12.45 uur
"Patrick, wanneer gaan we nou eindelijk een keer beginnen?"



ZATERDAG 15 APRIL 12.46 uur
De scheids heeft aangegeven dat we eindelijk gaan beginnen. De meiden nemen nog even een momentje samen om elkaar op te peppen voor de wedstrijden. "Wat gaan we doen?" "WINNEN!"



ZATERDAG 15 APRIL 12.48 uur
De aanvallers van Kadoelen hebben het ons in de uitwedstrijd knap moeilijk gemaakt. Vandaag zijn Lieke en Zoey echter weer terug en gelijk is het een ander verhaal. Als deze twee meiden, die centraal achterin staan, in vorm zijn komt daar praktisch niemand langs. Ze worden dan ook niet voor niets door Mike 'Onze Muur' genoemd. Waar Zoey vaak op jacht gaat om verdedigers het leven zuur te maken, daar is Lieke de rots in de branding die doorgebroken verdedigers tegenhoudt. Daarbij heeft Lieke ook altijd het overzicht en geeft ze mooie passes naar voren.



ZATERDAG 15 APRIL 12.51 uur
De wedstrijd is 5 minuten bezig en onze eerste goal ligt in het net. Het is Deslyn die de eerste van de dag maakt!



ZATERDAG 15 APRIL 12.52 uur
We hebben dit seizoen de mazzel gehad dat we er heel wat meiden bij hebben gekregen, die ook nog eens allemaal goed bleken te kunnen voetballen. Jomana en Michaela zijn twee vriendinnen die in januari voor het eerst hebben meegetraind. Meiden die nog nooit hadden gevoetbald bij een club, maar die allebei wel heel veel talent bleken te hebben. Michaela meestal als snelle back achterin, Jomana als sterke middenvelder. Twee meiden die enorme sprongen vooruit hebben gemaakt in de korte tijd dat ze pas op voetbal zitten!




ZATERDAG 15 APRIL 13.18 uur
Het is lange tijd een spannende wedstrijd, waarin wij kansen krijgen maar die niet benutten. Ook blijkt de grensrechter van Kadoelen zijn taak heel leuk te vinden en er flink op los te vlaggen, vooral als het volgens hem 'buitenspel' is. Maar dan gaat het snel. In de 23e minuut maakt Deslyn 2-0 en in de 25e minuut maakt Tess er 3-0 van. De meiden en ouders langs de kant kijken hun ogen uit. Zo makkelijk is het het hele seizoen nog niet gegaan. Dat is het de 34e minuut, we zullen toch wel gaan rusten met 3-0? Niet dus, want Rosalie maakt haar eerste doelpunt! Het is een mooie, en het is ook geheel verdiend want Rosalie laat bij elke training enorm veel inzet zien en gaat net als heel wat andere meiden heel snel vooruit. Rosalie haar vader is trots op de eerste goal van zijn dochter, maar voor haar moeder is het minder leuk. Die heeft namelijk kantinedienst en kan het doelpunt helaas niet meemaken... 



ZATERDAG 15 APRIL 13.19 uur
Zo. Willem bergt zijn boekje op, waar hij net in heeft geschreven dat Estelle er na een penalty 5-0 van heeft gemaakt! Een handsbal van Kadoelen bleek net binnen de lijnen van het strafschopgebied te zijn. Estelle mag hem nemen en heeft nog wat goed te maken na een penalty in een eerdere wedstrijd die ze miste. En dit keer... stopt de keeper de bal! Maar Estelle is razendsnel bij de bal en weet hem er in de rebound alsnog in te schieten. Een verdiende goal, want Estelle maakt van iedereen op het veld waarschijnlijk de meeste meters. Ze heeft er ook al heel wat doelpunten inliggen dit seizoen. Ze is een van de fanatiekste meiden van ons team, die bijna elke dag wel bij FC Purmerend te vinden is om te voetballen.



ZATERDAG 15 APRIL 13.34 uur
De wisselspeelsters zitten er klaar voor, de tweede helft staat op het punt te beginnen. Ook Fabienne is weer van de partij. Ze speelt nu bij de MO15-1, maar probeert ook altijd als enthousiaste supporter bij onze wedstrijden te zijn. De meiden hopen op nog vijf doelpunten van ons team. Mike heeft namelijk beloofd dat iedereen een patatje krijgt als we er tien gaan maken. Zou het lukken? Doordat we zoveel meiden hebben, hebben we ook veel wissels. Begrijpelijk vinden de meiden het niet altijd even leuk om in de wissel te moeten zitten, maar daar kunnen we niet altijd wat aan doen helaas...



ZATERDAG 15 APRIL 13.50 uur
We gaan door waar we gebleven waren. Al in de tweede minuut van de tweede helft maakt Estelle er 6-0 van, maar 1 minuut later maakt Kadoelen 6-1. Een moment van onachtzaamheid in onze verdediging werd afgestraft door de opgeluchte meiden van Kadoelen, die in ieder geval de eer gered hebben. Onze doelpuntenmachine lijkt tot stilstand gekomen, maar het is Deslyn die er in de 16e minuut 7-1 van maakt! Iedereen is blij voor haar, ze maakt hiermee haar tweede hattrick van het seizoen. Alleen Tess is wat minder blij, want die heeft Deslyn voor de wedstrijd beloofd dat ze een Milka reep krijgt als ze een hattrick zou maken. Iedereen is blij voor Deslyn, die dit seizoen van ver moest komen en die altijd onvermoeibaar is in het veld. Zelfs als ze er doorheen zit gaat ze er nog steeds voor en dat leidt heel vaak tot doelpunten!



ZATERDAG 15 APRIL 13.52 uur
Kadoelen heeft meteen na onze 7-1 de 7-2 gemaakt. Bowie, die in de tweede helft in het doel staat, kon hier niks aan doen, de meiden achterin zijn alleen meer bezig met de 10 goals halen dan met het achterin goed dichthouden. Estelle krijgt instructies om de meiden achterin een beetje te helpen de boel dicht te houden.



ZATERDAG 15 APRIL 13.54 uur
Romy in fel duel met een van de meiden van Kadoelen. Ze mag dan wel het kleinste meisje van het veld zijn, maar ze heeft waarschijnlijk wel de grootste werklust. Ze gaat net zo graag het duel aan met wat kleinere meiden, als met meiden die twee koppen groter zijn dan haar. En die duels wint ze dan meestal ook nog. Vaak zetten andere teams hun grootste meisje tegenover Romy, maar in de tweede helft is dat meisje dan meestal weer verdwenen omdat ze het toch niet aankon...



ZATERDAG 15 APRIL 13.55 uur
Tess op volle snelheid langs een verdedigster van Kadoelen. Tess is ook een van die meiden die altijd bij de training is en die door blijft gaan als ze eigenlijk geblesseerd is. Ze heeft hart voor het team en motiveert de andere meiden altijd om zo goed mogelijk hun best te doen. Ze heeft alleen de gewoonte om vaker te scoren als ze een keer meedoet bij een ander team dan bij ons ;-) Aan haar inzet ligt dat niet en gelukkig weet ze vandaag ook weer een goal aan haar totaal toe te voegen.



ZATERDAG 15 APRIL 13.56 uur
Ook onze andere Tess heeft het de meiden van Kadoelen niet makkelijk gemaakt. Ze speelde vandaag waarschijnlijk haar beste wedstrijd van het seizoen en was overal op het veld te vinden. Net als onze andere meiden gooide ze vandaag echt de beuk erin en wist ze met haar acties heel wat tegenstanders te passeren. Dat ze er tien minuten voor tijd uit moest vond ze niet leuk. Net zo min als het feit dat ze een mooie actie voor het doel net niet met een doelpunt wist te bekronen...



ZATERDAG 15 APRIL 13.58 uur
Deslyn gaat ondertussen gewoon door met doepunten maken. Met haar vierde goal scoort ze de 8-3!



ZATERDAG 15 APRIL 14.01 uur
Drie minuten later is het weer raak. Het is dit keer weer Rosalie, die haar tweede van de wedstrijd maakt. 9-3!



ZATERDAG 15 APRIL 14.02 uur
De meiden snappen het... Nog een goal en dat patatje is verzekerd!



ZATERDAG 15 APRIL 14.03 uur
In hun enthousiasme de tiende goal te maken lopen de meiden elkaar ook nog wel eens in de weg...



ZATERDAG 15 APRIL 14.05 UUR
De meiden langs de kant houden het bijna niet meer... Waar blijft die tiende goal?



ZATERDAG 15 APRIL 14.06 uur
Deslyn legt aan en... Hij gaat erin! 10-3! Deslyn is extra blij, want haar Opa heeft haar beloofd dat ze 5 euro per doelpunt krijgt. Dat is flink cashen vandaag! En nog een Milka-reep en een patatje ook.



ZATERDAG 15 APRIL 14.10 uur
De scheids fluit af en de meiden stormen op elkaar af. Wat een overwinning! Niet alleen is het 10-3 geworden, maar de meiden hebben ook hun beste spel van het seizoen laten zien. Die 200% inzet? Volgens mij was het wel 500% vandaag! De ouders kunnen het nog steeds niet geloven. Hoe hebben die meiden zo ontzettend goed kunnen spelen vandaag?



ZATERDAG 15 APRIL 14.10 uur
Het is toch ook een wereldteam...



ZATERDAG 15 APRIL 14.30 uur
En dat patatje was natuurlijk meer dan verdiend!

Patrick, met foto's van Jolanda




Volewijckers MO15-1 - FC Purmerend MO15-3 0-3

Het is kwart voor 11 op zaterdagochtend. We zijn met het hele team compleet, klaar om dit keer wel onze uitwedstrijd tegen Volewijckers te kunnen spelen. Een aantal weken geleden stonden we hier ook, in een soort Winter Wonderland, en werd de wedstrijd afgelast. Vandaag zijn de omstandigheden perfect, maar toch staat er een enigszins nerveuze terreinknecht voor onze neus. Uh-oh, wat is er nu weer aan de hand?



Wat blijkt, we staan ingedeeld op een grasveld dat betere tijden heeft gekend. Sterker nog: het veld ziet er echt niet uit. Het lijkt meer op de moestuin van de plaatselijke tuintjesvereniging. Oh ja, de lijnen zijn ook bijna niet te zien en de doelgebieden zijn afgezet met van die afzettape die de politie ook gebruikt. En toch vraagt die man: “Ja, misschien willen jullie hier toch spelen, maar anders kunnen jullie ook op kunstgras?” We snappen het probleem even niet, we spelen graag op kunstgras, maar natuurlijk is er een maar. “Maarrr… er is wel een toernooitje bezig nu, maar dat is in principe om 12 uur afgelopen.” Nou ja, een kwartier na de starttijd van onze wedstrijd, maar vooruit dan maar. Alles is beter dan voetballen op een veld waar onze aanvallers het doelgebied niet in mogen komen…



De meiden vinden het niet erg even te wachten, maar de meeste ouders kijken op hun horloges en zien hun verdere afspraken van vandaag in de soep lopen. Want natuurlijk is dat toernooi niet om 12 uur afgelopen, en ook om kwart over twaalf wordt er nog volop gevoetbald. We zijn inmiddels maar op de helft van het kunstgrasveld die niet gebruikt wordt gaan staan, als eindelijk het fluitsignaal van de laatste wedstrijd klinkt. Het is wel duidelijk dat ze bij deze club weinig respect hebben voor de meiden die er voetballen, want volgens de leidsters van onze tegenstanders is dit iets wat wel vaker gebeurt.



Ok, genoeg gemopperd, rond half 1 staan beide teams dan eindelijk klaar. De scheidsrechter geeft aan dat hij graag in beide helften even 5 minuten pauze wil nemen in verband met de ramadan en dan kan de wedstrijd beginnen. We herinneren ons nog wel dat de vorige wedstrijd tegen Volewijckers een taaie dobber was. Een sterk team met meiden die er graag de beuk ingooien. We wisten die wedstrijd door een fantastische inzet uiteindelijk wel te winnen, hopelijk gaat dat vandaag ook weer lukken. Onze MO15-3 heeft de afgelopen wedstrijden laten zien alles te willen doen om te winnen en gaat er ook bij de trainingen helemaal voor. Dat zien we vandaag ook meteen terug. Er wordt fel de duels ingegaan, de meiden coachen elkaar en niemand valt uit de toon.



De wedstrijd gaat dan ook gelijk op, maar vergt door de hoge intensiteit ook heel wat energie. Daar komt bij dat de zon flink zijn best doet op ons veld, zodat we al snel links en rechts verhitte gezichten zien. De eerste extra pauze komt dan ook als geroepen, alhoewel het erop lijkt dat ze bij  De Volewijckers nog meer last hebben dan wij. Zij blijken namelijk maar met 11 meiden te zijn, terwijl wij wel wat wissels op de bank hebben zitten. Mede dankzij de MO13-2, waar we Skyler en Nena van mogen lenen vandaag.

De Volewijckers komt een aantal keer gevaarlijk voor ons doel, maar daar hebben we vandaag Talisha staan. Nadat ze het vorige week een keer een helft heeft geprobeerd, heeft ze aangegeven graag vaker te willen keepen. Ze heeft meegedaan aan een keeperstraining en daar gaf onze keeperstrainer aan dat ze zeker talent heeft. Dat laat ze ook volop zien op doel. Er komt geen bal doorheen en ze straalt al een stuk meer rust uit dan vorige week. Als ze nog vaker traint op keepen en ook vaker op doel staat, zal dat alleen maar beter worden.

Toch gaan we niet met 0-0 de rust in. Wij laten ons aanvallend namelijk ook niet onbetuigd en het is al vrij vroeg in de wedstrijd Estelle die de bal krijgt, de turbo aanzet en alleen op de keeper afgaat. Na een paar mislukte doelpogingen eerder in de wedstrijd is het nu wel raak. Met een mooi gemikt schot laat ze de keeper kansloos. 0-1 voor ons! Blije gezichten bij de meiden en ouders, die volop genieten van een spannende wedstrijd. Dat doet de scheidsrechter blijkbaar ook, of hij is vergeten dat wij geen 45 minuten per helft spelen, want hij laat steeds maar doorgaan. Niet normaal: pas na 52 minuten fluit hij namelijk af. Zelfs als je dan de 5 minuten voor de extra pauze er af haalt, houd je nog steeds 47 minuten over.



Nou ja, de meiden hebben het warm en ze zijn moe, maar je ziet toch ook dat ze heel tevreden zijn. Ze maken het onze tegenstanders flink moeilijk. We zien dat veel van de lessen uit de training worden meegenomen. We trainen veel op omschakelen en dat gaat vandaag goed. Ook wordt er beter gelet op de 10 meter tussen de linies en zien we dat de meiden zich niet zomaar opzij laten zetten. Dat is vooral duidelijk te zien in de tweede helft. De meiden gaan meteen na het fluitsignaal heel fel de duels in en onze tegenstanders rollen keer op keer over het veld heen. Het zit ze ook niet mee. Een meisje met een bril krijgt de bal hard in haar gezicht, een ander meisje krijgt de bal hard tegen haar buik en zo moet de scheidsrechter in korte tijd de wedstrijd vijf of zes keer onderbreken voor een blessurebehandeling bij De Volewijckers.



Aangezien ze zelf niet beschikken over een waterzak of goed weten wat ze bij een blessure moeten doen, is het aan Mike om keer op keer het veld op te hollen en assistentie te verlenen. Zo is deze wedstrijd ook gelijk een flinke inspanning voor hem! De meiden bij ons op de bank worden er ondertussen een beetje moe van dat er steeds een onderbreking is. “Ja hoor, daar rolt er weer een over het veld!” wordt er geroepen als het weer mis gaat. Zo staan er op gegeven moment nog maar 9 meiden op het veld bij het andere team, maar die blijven er wel voor strijden. Je zou denken dat wij er met 11 tegen 9 makkelijk overheen zouden moeten kunnen lopen, maar dat blijkt toch niet zo simpel te zijn.



We weten ons niet echt goed raad met de extra ruimte die we krijgen, alhoewel we wel heel wat kansen krijgen. Die krijgt De Volewijckers echter ook en we mogen niet over geluk klagen. De spits van onze tegenstander heeft haar vizier duidelijk niet scherp staan. En bij de keren dat de bal wel tussen de palen vliegt staat Talisha klaar. Het is eigenlijk wel een beetje te spannend zo. Als wij nou nog 1 doelpunt maken moet het verzet toch gebroken zijn. en niet veel later valt die bevrijdende tweede treffer. Het is Estelle die weer een mooi doelpunt weet te maken en niet lang daarna maakt Deslyn met ook al een mooie goal de 0-3.



Eigenlijk is iedereen er dan ook wel een beetje klaar mee, maar de scheidsrechter natuurlijk niet. We zijn de 50 minuten al voorbij en ook bij De Volewijckers hebben ze er genoeg van. Maar als ze zijn aandacht weten te krijgen en vragen of hij niet eens af kan fluiten, steekt hij drie vingers op. Nog drie minuten?!? Dit keer staat de klok op 54 minuten als hij eindelijk affluit. Zo is er een einde gekomen aan een spannende wedstrijd die een echte slijtageslag is geworden. De meiden krijgen complimenten van de coaches van De Volewijckers, die ons ook vriendelijk bedanken voor alle hulp vandaag. Naast de hulp bij de blessures leverden wij vandaag namelijk ook allebei de grensrechters…



Onze MO15-3 is ondertussen echt trots op wat ze hebben laten zien. De vermoeidheid is dan ook snel vergeten, en terecht ook. Je ziet deze meiden steeds meer stappen vooruit nemen. We hebben natuurlijk heel wat blessures en zieke meiden gehad de afgelopen tijd, maar nu iedereen weer een beetje fit is gaat het ook iedere week beter. Het is mooi dat alle oefeningen die we op de training doen steeds meer ook op het veld terug te zien zijn. Jammer dat er in deze fase nog maar zes wedstrijden zijn, want we denken dat deze meiden nog veel verder zouden kunnen komen. Volgende week tegen Kadoelen, en daar hebben we ook nog wel een appeltje mee te schillen!













































Patrick, met foto's van Jolanda en Mohand

DZS MO15-1 - FC Purmerend MO15-3 6-1

Soms geeft een uitslag de verhoudingen op het veld niet goed weer. Dat is vandaag, na afloop van de wedstrijd tegen DZS, ook het geval. Het is 6-1 geworden, maar dat is niet verdiend. De scheidsrechter van vandaag is het daar mee eens. “Het had net zo goed 1-1 kunnen zijn! Ik heb nog niet vaak zo’n vertekende uitslag meegemaakt als vandaag.”



We moesten het vandaag stellen zonder Bowie op doel, en ook Feline, die vaak bij ons invalt, kon er niet bij zijn. Het gevolg was dat we twee meiden op doel moesten zetten die nog nooit eerder hadden gekeept. Talisha en Samantha waren zo dapper om zich aan te melden toen we aangaven dat we geen keeper hadden en hebben allebei enorm hun best gedaan op doel. Je kan alleen niet verwachten van meiden die voor het eerst keepen dat ze al helemaal door hebben waar ze moeten staan, hoe ze op ballen moeten anticiperen, dat soort zaken. Zeker als je dan een tegenstander hebt die vaak hard en goed op doel schiet, dan kan je daar als beginnende keeper echt niks aan doen als er een keer een bal in vliegt. Sowieso hebben beide meiden er nog heel wat ballen uitgehouden, we mogen dan ook alleen maar trots zijn op hoe ze het hebben gedaan en dat ze zich hebben opgeofferd voor het team!



Als je niet naar de uitslag kijkt maar naar het spel, dan mogen we ook echt tevreden zijn. Er is strijd geweest, inzet en de wil om te winnen was er zeker. We hebben ook genoeg kansen gehad om iets aan de stand te doen, maar helaas bleef het qua doelpunten bij een prachtige vrije trap van Estelle, waarmee we halverwege de wedstrijd nog op 2-1 kwamen.



Maar, zoals Mike na afloop van de wedstrijd ook aangaf: je ziet dat alle meiden in het team enorm vooruit zijn gegaan. Dat valt ook de ouders van de meiden op, die zien dat hun dochters enorme stappen hebben genomen sinds het begin van het seizoen. Maar dat is ook niet verwonderlijk. Er wordt namelijk hard getraind, goed geluisterd en iedereen neemt stappen vooruit. Ook de meiden die pas na de winterstop bij ons zijn begonnen laten al enorme progressie zien. Het is dan ook knap dat je het de nummer 1 uit de competitie zo moeilijk kan maken. Als we in de wedstrijden die we in deze fase hebben gespeeld af en toe iets meer mazzel hadden gehad hadden we inmiddels ook al veel meer punten binnen kunnen halen.



Natuurlijk zijn er ook wel eens trainingen bij dat de aandacht er wat minder bij is, maar dat kan gebeuren. Afgelopen week werd er in ieder geval twee keer heel goed getraind. En dat zie je dan toch weer terug op het veld. Neem bijvoorbeeld de meiden die in januari bij ons team zijn gekomen. Michaela bijvoorbeeld, die in eerste instantie een paar weken geleden niet zo blij was dat ze achterin moest beginnen, maar die daar inmiddels bijna niet meer weg te denken is. Ze heeft de snelheid die nodig is om de aanvallers van het andere team bij te houden dwars te zitten. Daarbij is ze ook niet bang om zichzelf ervoor te gooien, om zo een aanval te verstoren. Dat via haar een voorzet van DZS het doel in vloog is gewoon heel erg jammer, maar ik denk dat er geen verdediger is die nooit een keer per ongeluk een eigen doelpunt heeft gemaakt. Ze gaat in ieder geval met grote stappen vooruit.



Dat geldt ook voor Jomana, die we meestal op het middenveld terugvinden. Ook zij is snel en sterk en je ziet dat ze steeds beter het spelletje doorkrijgt. Ze heeft in deze wedstrijd heel wat duels gewonnen en krijgt een steeds belangrijker rol. Net als Rosalie, die van iedereen misschien nog wel het meeste vooruit gaat. Mooi om te zien hoe zij zonder bang te zijn voor de tegenstanders het duel aangaat en goede acties maakt.



Tahra is ook na de winterstop bij ons begonnen. Zij heeft wel al ervaring met voetbal en dat is ook te zien op het veld. Ze wisselde vandaag met Zoey en is net zo’n betrouwbare factor achterin. Ze wil alles geven voor het team en blijft doorgaan, zelfs als ze hierdoor letterlijk buiten adem is. Maar dat is iets wat we sowieso zien. Alle meiden komen altijd helemaal kapot van het veld en blijven doorgaan, zelfs als we achter staan.



Dat is ook de belangrijkste conclusie die we na vandaag kunnen trekken en Mike laat dat ook duidelijk blijken als we na afloop nog even op het veld bij elkaar staan. Eigenlijk maakt het niet eens zoveel uit dat we nog steeds onderaan staan. We hebben een team dat vecht voor elkaar en dat grote stappen blijft maken. Als dit team in een volgende fase meer op eigen niveau ingedeeld zou worden, zoals dat in fase 2 ook het geval was, dan zullen de meiden ook qua resultaten zeker meer beloond worden!



Oh ja, laten we niet vergeten dat we ook Robine en Yara nog hebben, die elke dinsdag en donderdag meetrainen, maar helaas niet mee kunnen doen met de wedstrijden omdat ons team simpelweg te groot is. Ook deze meiden doen met veel plezier mee en worden elke training een stukje beter. We hopen dan ook dat ze snel wel mee kunnen gaan doen met wedstrijden om zo nog meer ervaring op te doen.























Patrick, met foto's van Jolanda

FC Purmerend MO15-3 - Ilpendam MO15-1 3-4

De wind gaat flink tekeer op veld C van FC Purmerend. Elke bal die ook maar een klein beetje hoog wordt gespeeld krijgt gelijk de wind mee en zeilt van het veld af. De frustratie is terug te zien bij de meiden. Ze rennen zich de longen uit het lijf maar kunnen de bal niet bijhouden. Ballen die de wind tegen hebben vergaat het niet veel beter. Ze komen amper vooruit en je hebt eerder de kans dat de bal door wind helemaal terug wordt geblazen. Het levert een wedstrijd op die voor de meiden moeilijk te spelen is, maar die voor trainers en publiek wel zeer vermakelijk is, vooral ook omdat beide teams echt voor de winst gaan.



Dat is ook niet zo verwonderlijk. Wij willen graag de mooie overwinning van vorige week een vervolg geven, terwijl Ilpendam nog een appeltje te schillen heeft met ons. Per slot van rekening hebben wij de vorige wedstrijd in Ilpendam met 0-1 gewonnen en zijn er ook nog eens twee meiden van het team van onze tegenstander overgestapt naar ons team. Om de meiden extra op te peppen is de bespreking voor de wedstrijd deze keer in de bestuurskamer. De meiden kijken hier serieus toe als ze horen hoe ze vandaag het beste ten strijde kunnen trekken tegen Ilpendam. 



De wedstrijd: Ilpendam vliegt er vol bovenop als het fluitsignaal heeft geklonken. Om de een of andere reden hebben al onze tegenstanders in deze competitie een groot, snel meisje voorin staan dat ook nog eens makkelijk doelpunten maakt. Ook bij Ilpendam is dat zo.Ze maakt het onze meiden vanaf de aftrap heel lastig en schiet al in de zesde minuut de eerste goal voor de bezoekers tegen de touwen. Maar onze meiden laten zich dat niet zomaar gebeuren. We trekken massaal in de tegenaanval en binnen 4 minuten is het Deslyn die na een mooie aanval voor 1-1 zorgt! Blijdschap op de bank en bij de ouders, waar iedereen elkaar high fives geeft en er alle vertrouwen in heeft dat het nu onze beurt is. Alleen… als iedereen klaar is met high fiven ligt de tweede goal voor Ilpendam er al in. In een moment van onachtzaamheid is de spits van Ilpendam zomaar door onze verdediging gelopen en heeft haar tweede doelpunt gemaakt.



Zo zijn we weer net zo ver als daarnet… Maar ook nu laten we ons niet op onze kop zitten. De wind blijft vervelend, maar toch zien we de meiden de bal netjes rondspelen en een aantal goede aanvallen opzetten. Uit een van deze aanvallen weet Estelle weer de gelijkmaker te maken. 2-2! Maar of het aan de wind ligt of ergens anders aan, ik weet het niet, maar binnen twee minuten staat Ilpendam weer voor. 2-3! Het is voor de meiden om moedeloos van te worden. Ze knokken voor wat ze waard zijn en hebben zeker niet het mindere van het spel, maar toch weer Ilpendam keer op keer voor te komen.



In de rust hebben meerdere meiden wel een oplossing klaar voor hoe dit omgekeerd moet worden. De suggesties vliegen in het rond: We moeten sneller de bal afspelen! We moeten beter op de wind letten als we een pass geven! We moeten ons verdorie niet door die meiden op onze kop laten zitten! Volop passie zodoende als we weer het veld oplopen. We zouden in de tweede helft de wind meer mee moeten hebben, wat kansen biedt op meer doelpunten. Daar komt bij: de spits van Ilpendam blijkt nu op doel te staan. Dat is toch een gevaar minder!



De wedstrijd barst gelijk na het fluitsignaal weer los. Vooruit geblazen door de wind komen we nog meer in de aanval dan in de eerste helft. Een paar keer zijn we ook dicht bij een goal. Een keer juicht iedereen al, maar de bal blijkt toch niet in, maar naast het doel te zijn gevlogen. En net als je denkt dat het nu toch echt wel snel 3-3 moet gaan worden, maakt Ilpendam er 2-4 van. Wat een enorme domper, zeker ook omdat de meiden zo hard hun best doen. En dat blijven ze ook doen. De inzet is fantastisch, maar de tijd tikt door en zo wordt het steeds moeilijker voor de meiden.



Het is een intensieve wedstrijd, niet alleen door de wind, maar ook omdat Ilpendam vandaag echt de punten mee naar huis wil nemen. Naarmate de klok verder tikt lijkt het er ook steeds meer op dat het dit keer niet gaat lukken. Heel even is er nog hoop als Estelle na een mooie aanval de 3-4 binnentikt, maar helaas is dat ook meteen de laatste actie van de wedstrijd. De scheids fluit en de wedstrijd is klaar. De meiden zijn ontevreden, maar mogen toch zeker weer trots zijn. De inzet was enorm en als dat goed zit mag je eigenlijk ook alleen maar blij zijn.



Het was leuk om te zien dat Fabienne bij onze wedstrijd tussen de meiden op de bank zat. Eerder deze week gaf ze aan dat ze overstapt naar de MO15-1, maar kan onze meiden toch nog niet missen. Vandaar ook dat ze na haar eigen wedstrijd de hele wedstrijd ons team heeft aangemoedigd en dat ze ook in de kleedkamer er nog gewoon bij zat. Heel veel succes in de MO15-1 Fabienne, en je blijft ook gewoon bij de MO15-3 horen hoor!





























Patrick, met foto's van Jolanda

FC Purmerend MO15-3 - Volendam MO15-1 3-2

De MO15-3 van FC Purmerend heeft nog wat recht te zetten. Een maand of zo geleden speelden we uit tegen Volendam en verloren daar, wat mede te danken was aan een nogal partijdige scheidsrechter. Vandaag komt Volendam naar Purmerend en het moge duidelijk zijn: We moeten winnen vandaag!



Dat is in de kleedkamer ook duidelijk van de gezichten van de meiden af te lezen. We peppen ze op en Mike geeft aan dat iedereen vandaag 200% moet gaan geven, maar je ziet dat de meiden dit zelf ook snappen. Sowieso, we hebben tot nu toe deze fase alleen nog maar verloren en dat mag wel eens een keer gaan veranderen. Dit team werkt er keihard voor en verdient het niet om onderaan te staan in onze poule. 

We zien vaak dat de meiden van de MO15-3 hun wedstrijden een beetje tam beginnen. Ze wachten af om te zien hoe sterk de meiden van het andere team zijn, wat er vaak voor zorgt dat we vroeg in de wedstrijd achter komen. Vandaag is ons team niet van plan dat te laten gebeuren. Ze schieten uit de startblokken en zijn al snel in de buurt van een doelpunt. Het ziet er naar uit dat ze hun les van de vorige wedstrijden hebben geleerd. Maar dan: een van de meiden van Volendam krijgt bij een counter de bal en weet Feline, die vandaag weer invalt voor Bowie, te passeren. En zo staan we toch weer heel vroeg achter. 

Het maakt niet uit. We zijn net pas begonnen en de meiden gaan zich niet op hun kop laten zitten. Ze gaan weer fel in de aanval en we krijgen een groot aantal kansen. Volendam laat zich ook niet onbetuigd. Het is duidelijk dat ze een meisje in het team hebben dat qua niveau boven de rest uitstijgt. Ze is vaak gevaarlijk, maar wij hebben eindelijk Lieke en Zoey weer achterin staan. Onze vaste centrale verdedigers, die een belangrijke rol hebben gespeeld bij veel van onze overwinningen, zijn door blessures en ziekte lange tijd niet samen actief geweest, maar staan nu als ons ouderwetse verdedigende blok klaar. 

En zij zijn zeker niet de enigen die het goed doen achterin, want al onze verdedigers zijn scherp. Michaela, Tahra, Samantha en Yasmine leveren strijd met de Volendamse aanvalsters en komen bijna iedere keer als winnaar tevoorschijn. Mooi om te zien hoe hard ze ervoor vechten om Volendam uit de buurt van ons doel te houden. We hebben iets meer de overhand en komen een aantal keer in de buurt van het doel. Het is dat er een goede keepster bij Volendam onder de lat staat, anders hadden we zeker wel op 1-1 kunnen komen.

Rust. We besluiten dit keer niet naar de kleedkamer te gaan en in plaats daarvan op het veld te blijven. Er is een peptalk nodig om de meiden ervan te overtuigen dat ze zeker niet hoeven te verliezen vandaag. Geen 200 procent inzet meer, maar 300! En als de tweede helft begint gaat er nog een schepje bovenop. Er wordt flink wat strijd geleverd op het middenveld. De meiden die hier staan doen enorm hun best de bal op de helft van Volendam te houden. Sanne, Rosalie, Fabienne, Tess, Jomana en Romy krijgen naar mate de wedstrijd vordert steeds meer grip op hun tegenstander.



De 1-1 hangt in de lucht, maar… Een snelle uitbraak van Volendam. De bal komt bij hun snelle aanvalster. Een hoog schot van afstand… Net te hoog voor Feline om erbij te kunnen. Jammer! Zeker ook omdat ze heel goed staat te keepen. 0-2 voor Volendam… Zouden de meiden het nog kunnen omdraaien?

De meiden laten hun koppies niet hangen. Integendeel, want Volendam wordt nu helemaal richting hun eigen doelgebied teruggedrongen. En het is Estelle die vlak na de tweede goal van Volendam de 1-2 maakt na een mooie aanval door het midden. Het kan nog! Langs de kant gaat iedereen er nog eens extra achter staan. Er zijn weer veel ouders en andere familieleden komen kijken, ook staan er meiden en trainers van andere teams onze meiden aan te moedigen. 

De passie wordt beloond als Estelle er even later ook nog 2-2 van maakt! Wederom een mooie aanval die ze perfect weet af te ronden. Het is mooi om te zien dat zij niet de enige aanvalster is die goed staat te spelen. Al onze meiden voorin doen goed hun best. Tess geeft een aantal mooie voorzetten, Naomi rent constant haar directe tegenstander eruit, Deslyn is met een kopbal dicht bij een goal en ook Kenza en Talisha maken het Volendam heel moeilijk.

Inmiddels staan de toeschouwers niet meer langs de lijn, maar op de lijn, zo spannend is het. Volendam wil nog niet opgeven, maar de meiden ruiken de overwinning. 22 meiden op het veld gooien alles in de strijd. Er wordt om iedere bal gevochten en we zien inzet van de meiden die we nog niet eerder hebben gezien.

En dan is het zover. Samantha geeft een pass op Estelle, die richting doel rent. Ze schiet… Ai, is dat schot niet een beetje te zacht? Tergend langzaam hobbelt de bal langs de keeper richting doel… En hij gaat erin! Een explosie van vreugde, zowel op het veld als langs de kant. Estelle volmaakt haar perfecte hattrick en wij staan 3-2 voor!

Wat volgt zijn ruim vijf zenuwslopende minuten. Want Volendam neemt geen genoegen met een nederlaag en gaat er nog vol voor. Iedereen houdt de adem in, zeker als onze tegenstander een vrije trap net buiten het strafschopgebied krijgt. Het zal toch niet? We hebben al eerder gezien dat ze goed en hoog kunnen schieten in Volendam. Er worden langs de kant schietgebedjes gedaan… Een aanloop van Volendam… Kunnen we alweer adem halen? Ja, want de bal gaat ver naast!

De seconden tikken tergend langzaam voorbij. In Volendam was er allang afgefloten, maar natuurlijk hebben wij een eerlijke scheidsrechter. Maar dan fluit hij toch af. Gewonnen! En ook volkomen terecht. De meiden vliegen elkaar in de armen, de toeschouwers slaan elkaar op de schouders en halen opgelucht adem. Wat een mooie wedstrijd was dit. De scheidsrechter vond het ook spannend. “Dit was een van de meest intensieve wedstrijden die ik ooit heb gefloten,” zegt hij helemaal buiten adem. De mensen van Volendam moeten toegeven dat ze eerlijk zijn verslagen door een team ontketende meiden. 

In de kleedkamer is het feest. De muziek gaat weer op zijn hardst aan en de meiden zingen volop mee. Het is natuurlijk pas de eerste overwinning deze fase, maar het zal zeker niet de laatste zijn. We zijn weer ontzettend trots op wat de meiden vandaag hebben laten zien. Niet alleen omdat ze gewonnen hebben, maar ook omdat ze er echt voor hebben gevochten, en vooral ook voor elkaar hebben gevochten. Laat Ilpendam maar komen volgende week!

Patrick, met foto's van Jolanda, Jonna en Simone

Kadoelen MO15-1 - FC Purmerend MO15-3 6-3

Het is vlak voor de wedstrijd tegen Kadoelen. We weten allemaal nog wel dat er bij onze vorige wedstrijd tegen Kadoelen geen scheidsrechter was en dat we daardoor reglementair met 4-1 gewonnen hebben. Het is dus best even spannend: gaat er dit keer wel een scheidsrechter bij de wedstrijd zijn? De coach van het andere team schudt zijn hoofd. Blijkbaar heeft de scheidsrechter afgezegd en er zit voor hem dus niks anders op dan dat hij zelf maar gaat fluiten. Vriendelijk dat hij dat wil doen, maar het is toch ook altijd wel een beetje twijfelachtig. Is een coach wel helemaal onpartijdig als het om zijn eigen team gaat? Nou ja, laten we hem het voordeel van de twijfel geven.



Het begin van de wedstrijd is helaas niet best van onze kant. We hebben weer flink moeten schuiven met de opstelling, waardoor er heel wat meiden op plekken staan waar ze normaal gesproken niet staan. Dat is duidelijk even wennen, waardoor Kadoelen een aantal flinke kansen krijgt. Ze hebben daarbij twee snelle, grote meiden voorin staan (na afloop van de wedstrijd blijken dit MO17-meiden te zijn geweest) die er weinig moeite mee hebben om doelpunten te maken. Zo staat het al binnen een kwartier 3-0 voor Kadoelen.



Toch laten de meiden van de MO15-3 zich daardoor niet op hun kop zitten. Integendeel, want het lijkt er na een kwartier op dat iedereen een beetje wakker is geworden. Tahra en Michaela, die dit keer samen centraal achterin staan, beginnen echt in de wedstrijd te komen. Ze hebben eigenlijk nog nooit op deze plek gestaan, maar we missen onze vaste verdedigsters en daarom wilden we het deze keer met deze meiden proberen. Na een onwennige start begint het bij hen steeds beter te draaien. De aanvalsters komen er niet zomaar meer doorheen en we kunnen ons steeds meer gaan richten op zelf aanvallen. En alle meiden komen steeds meer in hun spel. Het gaat zelfs zo goed dat Deslyn op aangeven van Yasmine twee keer door de verdediging van Kadoelen heen weet te breken en ook twee keer scoort. Het wordt echt weer een wedstrijd, waarin we steeds meer de overhand krijgen. Ok, het wordt dan vlak voor rust nog wel 4-2 voor Kadoelen, maar toch gaan de meiden met opgeheven hoofd richting kleedkamer.

Daar is iedereen het er over eens dat het echt nog wel kan. Goed, iedereen vindt dat we in het begin van de wedstrijd waardeloos speelden, wat waarschijnlijk ons aloude probleem is. Er wordt altijd de eerste vijftien minuten teveel de kat uit de boom gekeken, met als gevolg dat onze tegenstander vrij spel krijgt. Maar nu we zelf ook twee keer hebben gescoord en we ook aardig de overhand hebben gekregen, moet het toch lukken om er in de tweede helft nog een paar te maken. Iedereen is hiervan overtuigd en vol goede moed lopen we het veld weer op.

Waar het prompt 5-2 wordt na een penalty voor Kadoelen. We beginnen toch weer niet scherp genoeg en er moet aan de handrem worden getrokken, wat een pingel voor de tegenstander oplevert. Toch hoeft het met een 5-2 achterstand ook niet afgelopen te zijn. We blijven er voor knokken en komen, wederom dankzij Deslyn, terug tot 5-3, waarmee Deslyn een hattrick maakt deze wedstrijd! Zou het nu nog kunnen om in ieder geval gelijk te komen? De aanvallen wisselen elkaar af en we komen dicht bij de 5-4, maar helaas, het is Kadoelen dat er 6-3 van weet te maken. Je ziet ook meteen de spirit uit het team verdwijnen. We hebben nog wel een paar kansjes, maar het zit er simpelweg niet meer in.



En zo verliezen we ook deze wedstrijd en staan we in deze fase met nul punten onderaan. Dat was niet nodig geweest, maar is ook wel deels te begrijpen. We missen toch flink wat meiden en hebben er een aantal nieuwe meiden bij die nog aan team en speelwijze moeten wennen. Desondanks hebben we er nog zeker alle vertrouwen in dat het goed gaat komen dit seizoen. Er is gewoon teveel talent, strijd en enthousiasme in ons team aanwezig om er niet nog in ieder geval een paar overwinningen uit te kunnen slepen. Niet vergeten, we komen alle teams twee keer tegen deze fase en we kunnen iedereen zodoende nog een koekje van eigen deeg geven. Voor nu gewoon weer lekker verder trainen en kijken wat het wordt volgend weekend tegen Volewijckers.

Oh ja, en die coach/scheidsrechter? Die deed zijn best. Hij zag wel wat dingen over het hoofd (aan hands doen ze bijvoorbeeld blijkbaar niet in Amsterdam Noord), maar was ook niet overdreven partijdig. Zou wel fijn zijn als ze volgende keer bij Kadoelen een keer wel een echte scheidsrechter hebben...

Patrick, met foto's van Jolanda

RKAV Volendam MO15-2 - FC Purmerend MO15-3 3-1



Het is vijf minuten voor het begin van onze uitwedstrijd tegen Volendam. De meiden staan klaar op het veld, vol energie en enthousiasme, vastberaden om de eerste overwinning van deze fase binnen te slepen. Volendam staat er ook al, maar 1 belangrijk persoon mist nog: de scheidsrechter. Even moet ik denken aan de wedstrijd tegen Kadoelen, waar helemaal geen scheidsrechter was, maar de trainer van Volendam stelt ons gerust. "Hij komt er zo aan hoor, zijn vorige wedstrijd is bijna afgelopen."



Even afwachten dan maar, en je afvragen wat voor scheidsrechter we gaan krijgen. Meestal is het bij Volendam zo dat je eigenlijk tegen 12 man speelt. De scheidsrechters zijn namelijk bijna altijd partijdig. Er flitsen me herinneringen door het hoofd van eerdere wedstrijden tegen Volendam. Wedstrijden waarbij ouders van meiden uit mijn teams - keurige, vriendelijke mensen die nooit een verkeerd woord zouden zeggen - vloekend en tierend langs de kant stonden omdat ze het niet meer aan konden zien. Die na afloop van de wedstrijd de scheidsrechter wilden aanvliegen omdat ze het allemaal zo oneerlijk vonden. Maar ach, misschien valt het vandaag mee?



Dan komt de scheidsrechter aanlopen. Mike en ik kijken elkaar aan en schudden zuchtend het hoofd. Met deze oudere heer hebben we allebei al eerder te maken gehad en dat was over het algemeen niet echt positief. Het is zo'n type dat constant loopt te preken en de illusie wekt dat hij er heel wat vanaf weet, maar die dan bij duidelijke overtredingen door zijn eigen club dan spontaan even de regels vergeten is. Dan nog kan het natuurlijk meevallen. En de eerste tien minuten van de wedstrijd lijkt er niks aan de hand. De wedstrijd gaat gelijk op. De meiden doen zeker niet onder voor hun tegenstander. We hebben door de vele blessures flink moeten schuiven met de opstelling en dan is het altijd even afwachten hoe dat uitpakt. Maar alle meiden zijn scherp vandaag en gaan er helemaal voor. We zien wel dat Volendam een meisje voorin heeft staan dat er wel bovenuit steekt vergeleken met haar teamgenoten. Ze maakt het onze verdediging heel moeilijk en weet na 10 minuten Deslyn, die in de eerste helft Bowie vervangt op doel, te verschalken. 1-0 voor Volendam.



Ah, niks aan de hand, de wedstrijd is per slot van rekening pas 10 minuten bezig en alles is nog mogelijk. Maar dan beginnen we door te krijgen dat deze scheidsrechter echt op zijn Volendams loopt te fluiten. Estelle breekt door en lijkt weg, maar wordt door een verdediger van Volendam aan haar shirt gepakt. Je zou dan denken: dat is een duidelijke vrije trap, waar bij senioren zelfs een rode kaart voor gegeven zou worden. Dat hoeft nu dan ook weer niet, maar er wordt zelfs niet gefloten voor een vrije trap. Even later breekt een van de meiden van Volendam door. Ze wil Romy passeren maar struikelt daarbij over haar eigen benen. Natuurlijk wordt er gefloten voor een vrije trap. En dat niet alleen, Romy krijgt ook nog eens een preek van de scheids.



Als Mike even later een van de meiden aan de overkant van het veld een aanwijzing toeroept, maakt de scheids een gebaar onze kant op of het misschien wat minder kan. Blijkbaar mag je hier ook je team niet coachen zoals we gewend zijn. Dan zijn er ook nog meerdere handsballen van Volendam waar niks mee gedaan wordt en lijkt het dat de meiden van Volendam maar "Au" hoeven te roepen om meteen een vrije trap te krijgen. De meiden op de bank achter ons beginnen steeds harder te morren en ook de ouders van ons team schudden steeds harder met hun hoofd.



Gelukkig weet Estelle er na een mooie actie 1-1 van te maken. Ze omspeelt een aantal speelsters van Volendam en schiet hard in de hoek. Opluchting en blijheid bij onze MO15-3. Estelle steekt haar duimen naar ons op. "Zie je, ik schoot hem in de hoek!" roept ze. Dit is een van de dingen waar we het bij trainingen en wedstrijdbesprekingen veel over hebben gehad, omdat onze spitsen als ze voor het doel vrijkomen meestal recht op de keeper af schieten. Fijn dat dit ook is opgepikt. Het lijkt 1-1 te blijven tot aan de rust, maar na een momentje van onachtzaamheid in onze verdediging wordt het dan toch 2-1 voor Volendam. 



Zoals te verwachten wordt er volop gemopperd in de kleedkamer. We geven aan dat we vinden dat de meiden het heel goed doen, maar het gesprek gaat al snel over de scheids en zijn dubieuze beslissingen. Eigenlijk moet je jezelf daar niet teveel door laten beinvloeden, omdat dat je uit je spel haalt, maar het is ook wel te begrijpen. Als je zelf als club scheidsrechters hebt die zo eerlijk mogelijk proberen te fluiten, dan is het gewoon heel vervelend als je bij uitwedstrijden met dit soort scheidsrechters wordt geconfronteerd. Ik wil de man nog wel het voordeel van de twijfel geven, per slot van rekening moet je blij zijn dat er mensen zijn die willen fluiten, maar in de tweede helft wordt het allemaal alleen nog maar erger.



Deslyn wordt na een aanval hardhandig neergehaald in het strafschopgebied, maar krijgt natuurlijk geen penalty. Als wij de scheids hier op wijzen krijgen we een uitbrander, maar geen penalty. Even later schiet een van de meiden per ongeluk de bal in het gezicht van een van de meiden van Volendam. Kan gebeuren en het is goed dat de scheids hiervoor fluit om te kijken hoe het met de speelster van Volendam gaat. Volgens de regels zouden wij dan wel de bal terug moeten krijgen, door middel van een scheidsrechtersbal, maar hij gooit de bal naar de keeper van Volendam toe. Kenza maakt met een mooi schot dan nog wel gelijk, maar, hee, dat is verrassend! Die goal wordt afgekeurd vanwege 'buitenspel'.



Ik kan zo nog wel even doorgaan, maar dan wordt dit een heel vervelend wedstrijdverslag. Feit is dat de meiden die wissel staan het niet meer uithouden en het liefst ter plekke de dugout af zouden breken. Op het veld maakt Volendam er dan ook nog 3-1 van. Toch blijven de meiden van de MO15-3 er volop voor gaan. Ze proberen gaten te vinden in de verdediging van Volendam, maar dat is bijna onmogelijk. Als een van onze meiden voorin de bal krijgt staan er gelijk vier meiden van Volendam omheen. Het lijkt er bijna op of we aan het handballen zijn, want er staat constant een muur van oranje meiden om het doel. Volendam zelf komt er niet veel meer uit. We hebben op het middenveld en achterin de touwtjes stevig in handen en een goal lijkt in de lucht te hangen. Maar iedere keer lopen we weer tegen een oranje muur aan.



De speeltijd is bijna om, maar er moet toch minstens nog wel vijf minuten aan blessuretijd bij worden getrokken voor alle onderbrekingen. Maar dan komt de Volendamse voetbalregel #351 om de hoek kijken: "Bij een voorsprong mag de scheidsrechter vergeten wat blessuretijd ook alweer is." En dus wordt er stipt na 35 minuten afgefloten en blijven de meiden met lege handen staan. Ze willen nog wel even een woordje spreken met de scheidsrechter, maar die blijkt ondanks zijn gevorderde leeftijd nog behoorlijk fit en verdwijnt na de wedstrijd direct richting kantine.



Je kan een wedstrijd als dit het beste omschrijven met het woord 'zonde'. Want de meiden hadden zeker kansen vandaag om in ieder geval met een gelijkspel naar huis te gaan. Het is natuurlijk ook helemaal niet zeker dat wij met een eerlijkere scheids wel zouden hebben gewonnen, maar feit blijft dat hij een flinke stempel op deze pot heeft gedrukt. We laten de meiden na afloop wel duidelijk weten dat we heel trots zijn op hoe ze hebben gespeeld en hoe ze zich op het veld hebben ingezet. Alle meiden hebben er hard voor geknokt en het is daarbij mooi om te zien dat er weer stappen vooruit zijn genomen. We hebben gewoon pech dat we veel meiden missen en dat ook niet alle meiden die in het veld staan helemaal klachtenvrij zijn. Dat er dan zo hard voor geknokt wordt is dan alleen maar mooi. De nieuwe meiden laten ook allemaal zien dat ze het spelletje leuk vinden, dat ze iedere week bijleren en dat ze zich volop willen inzetten voor het team. Zo kan het niet anders dan dat die eerste overwinning van deze fase er snel een keer aankomt. En mocht dat toch nog een paar wedstrijden duren, dan zijn we nog steeds heel trots op deze meiden!













Patrick, met foto's van Jolanda

FC Purmerend MO15-3 - Monnickendam MO15-1 1-4



En dan loop ik op zaterdag over het strand van Noordwijk, om even bij te komen na een aantal heftige weken met als dieptepunt het overlijden van mijn vader, en dan krijg ik allemaal hartverwarmende filmpjes en foto's doorgestuurd waaruit blijkt dat Mike en de meiden van de MO15-3 van FC Purmerend met me meeleven. Enorm bedankt! En bij de volgende wedstrijd weer gewoon een verslag natuurlijk ;-)



































Foto's van Jolanda

FC Purmerend MO15-3 - DZS MO15-1 1-3



Mensen die denken dat bij het coachen van een voetbalteam weinig meer komt kijken dan het op de juiste plek neerzetten van meiden, wat aanwijzingen roepen en af en toe wisselen, die hebben het goed mis. Neem nou de wedstrijd van de MO15-3 tegen DZS. Natuurlijk, we hebben de meiden op de juiste plek neergezet, aanwijzingen geroepen en af en toe gewisseld, maar er is dan toch nog heel wat meer wat op de trainers afkomt.



Ik doe maar even een greep:
We besloten vandaag de warming-up te doen op kunstgrasveld B, aangezien het hoofdveld, veld C, waar onze wedstrijd op zou gaan beginnen, nog bezet was. Daarna nog even naar de kleedkamer voor de laatste peptalk en op naar het hoofdveld, waar Mike gebeld werd door de scheidsrechter. 
"Waar zijn jullie?"
"We staan op veld C, waar ben jij?"
"Ik sta op veld B, jullie wedstrijd is verplaatst naar dit veld. Kunnen jullie even heel snel hierheen komen?"





Vlak voor de rust ligt Samantha op het veld. Ze was donderdag bij de training al door haar enkel gegaan en het is duidelijk dat het nu helemaal goed mis is. We helpen haar het veld af, want lopen kan ze niet meer. Wat nu? Op de brancard naar de kleedkamer maar. Dat ziet Samantha zelf niet zo zitten.
"Ik ga echt niet op dat ding!"
Uiteindelijk weten we haar er toch op te krijgen en door haar trainers en een hele hoop behulpzame meiden wordt ze naar de kleedkamer gesleept.
"Als jullie me laten vallen dan doe ik jullie wat!"
Dat gebeurt gelukkig niet en als de tweede helft begint komt ze, ondersteund door twee andere meiden, zelfs weer naar de dugout toe. Ze wil haar team absoluut niet in de steek laten.



Als je 21(!) meiden in je team hebt, dan kost het heel wat hoofdbrekens om iedereen op de juiste plek te zetten, zelfs als er twee ziek zijn. Het is bijna een hogere vorm van wiskunde om overal rekening mee te houden. Wie heeft er deze week twee keer getraind, wie was er ziek, wie was er geblesseerd, wie vindt het vandaag te koud, wie kan er niet wachten om het gras op te vreten... Er moet dan ook veel gewisseld worden deze wedstrijd, waarbij natuurlijk wel rekening moet worden gehouden wie op welke plek het beste tot haar recht komt. Als er dan ook nog meiden met een blessure uitgaan wordt het allemaal nog ingewikkelder, helemaal als er ook nog een meisje bijna flauwvalt omdat ze door de spanning niet ontbeten heeft vanochtend.



Het komt altijd wel een keer voor dat er tijdens een wedstrijd een keer een meisje naar de kantine wordt gestuurd om daar iets te halen. Deze wedstrijd spande echter de kroon. De meiden werden op weg gestuurd naar zowel de kantine als de kleedkamers voor: Een icepack, AA-tjes, tosti's, de sleutel van de kleedkamer, extra ballen, de warme deken voor in de dugout die we natuurlijk na de rust waren vergeten mee te nemen, en een brancard. Nee, de tosti's waren niet voor de trainers, maar voor meiden die denken dat je genoeg energie voor een wedstrijd krijgt van de limonade in de pauze.



Jongens, zucht... Natuurlijk staan er jongens langs de lijn die deze meiden kennen en je merkt dan meteen dat de concentratie een stuk minder is.
"Nee hoor, dat is mijn vriendje niet."
"Ze liegt! Dat is haar vriendje wel!"
Het lijkt iedere wedstrijd wel alsof er meer jongens langs de lijn staan, die het dan ook nog nodig vinden om stoere opmerkingen te maken om te laten zien hoe koel ze wel niet zijn. Het ene meisje vindt dat dan leuk en giechelt er een beetje om, andere meiden zouden het liefst over de hekken springen om een van de jongens op hun gezicht te stompen.



Bij een voetbalkleedkamer tijdens de rust van een wedstrijd verwacht je misschien dat het team braaf hun limonade opdrinkt en stil luistert naar de trainers. Ok, mensen die dat denken zijn nog nooit in een kleedkamer van een meidenteam geweest. Iedereen heeft een mening over de wedstrijd, over de meiden van het andere team (die natuurlijk allemaal stom zijn), over de scheids (die misschien nog wel stommer is), over de jongens die langs de kant staan (ik herhaal maar niet wat daar over gezegd wordt) en ga zo maar door. Als je ze eindelijk stil krijgt en je geeft 1 aanwijzing, dan barst het meteen weer los, want daar heeft natuurlijk ook iedereen een mening over. Soms vraag je jezelf ook af waarom ze het ook alweer 'RUST' noemen...



Oh ja, dan is er natuurlijk ook nog de wedstrijd, die vandaag helaas niet helemaal loopt zoals we willen. De meiden doen fantastisch hun best en spelen ook helemaal niet slecht, maar DZS is gewoon net even wat fortuinlijker en gaat met de punten naar huis. Uiteraard blijven we vertrouwen houden. Als straks iedereen weer helemaal beter is of niet meer geblesseerd is, dan weten we zeker dat we nog heel wat mooie wedstrijden van de meiden gaan zien.



Tot slot even voor de duidelijkheid: klagen doen we zeker niet. Er komt dan wel heel wat bij kijken, bij zo'n wedstrijd van de MO15-3 van FC Purmerend, en soms voel je er spontaan grijze haren bij komen, maar Mike en ik kunnen ons geen betere manier bedenken om een zaterdagochtend of zaterdagmiddag door te brengen dan met deze meiden. De inzet en het enthousiasme van ons team is enorm aanstekelijk en we zouden absoluut geen enkele wedstrijd van deze fantastische meiden willen missen!











Patrick, met foto's van Jolanda

Purmersteijn MO15-1 - FC Purmerend MO15-3 3-1



Een wedstrijd tegen Purmersteijn brengt altijd toch wat extra spanning met zich mee. Dat was de afgelopen weken goed te merken bij de trainingen en in de app groep van de meiden, waar het eigenlijk alleen maar daar over ging. Niet zo heel verwonderlijk ook, want je wil natuurlijk heel graag winnen van de grote rivaal. Daar komt dan nog bij dat dit de eerste wedstrijd van de derde fase is, waarin we maar liefst 14 wedstrijden moeten spelen.



We hebben een team klaarstaan dat er op meerdere plekken anders uitziet dan normaal. We moeten vandaag maar liefst acht meiden missen door blessures en ziekte. Aan de andere kant hebben we wel vier meiden die vandaag hun eerste echte competitiewedstrijd voor ons gaan spelen, namelijk Rosalie, Tahra, Jomana en Michaela. Voor de zekerheid ook drie meiden die ons vandaag vanuit de MO13-1 gaan helpen, te weten Oumayma, Aliz en Feline. Het meeste puzzelwerk moeten we achterin doen. We kennen Lieke en Zoey allemaal wel als ons collectieve blok beton waar niemand langskomt, maar zij zijn er allebei niet vandaag. In plaats daarvan zetten we vandaag Estelle en Oumayma op hun plekken.



In de kleedkamer is wel te merken dat de meiden behoorlijk nerveus zijn. Er wordt veel gegiecheld (maar ja, bij welke wedstrijd eigenlijk niet) en je kan zien dat ze eigenlijk niet kunnen wachten om met de wedstrijd te mogen beginnen. Ook bij de warming-up is de focus er niet helemaal, de meiden kijken vooral om zich heen om te zien of hun tegenstanders al ergens te zien zijn. Je ziet: de meiden willen graag knallen op het veld.



De zenuwen zijn de eerste tien minuten van de wedstrijd goed te merken. Passes die niet helemaal goed aankomen, meiden van de tegenstander die iets te makkelijk door kunnen lopen en strakke koppies. Ook langs de lijn zijn de zenuwen te zien. Veel van de geblesseerde en zieke meiden zijn wel gekomen om hun team aan te moedigen, met als gevolg dat de dugout helemaal vol zit.



Na een minuut of tien beginnen de meiden een beetje te ontspannen. De combinaties lopen beter, Purmersteijn loopt er niet meer zo makkelijk doorheen en we krijgen onze eerste kansen. Het is mooi om te zien hoe de nieuwe meiden het doen. Rosalie heeft al een aantal keer in een oefenwedstrijd meegedaan en heeft dus al een beetje ervaring. Je kan zien dat ze echt al vooruit gegaan is sinds de eerste keer dat ze met ons meedeed. Jomana en Michaela hebben nog wat moeite met wat er in het veld van ze wordt verwacht, maar dat is niet gek na pas twee weken getraind te hebben. Ze zijn fel, durven duels aan te gaan en maken het de tegenstanders flink moeilijk. En Tahra, die bij Ilpendam vandaan komt, is sterk in de duels en blijkt ook een echte aanwinst, maar ze laat ons wel even schrikken als ze aan het einde van de eerste helft opeens in elkaar zakt. Gelukkig kan ze met wat ondersteuning even later wel weer het veld aflopen en terug in de kleedkamer is ze al snel weer helemaal opgekikkerd.



De andere meiden hebben er in de kleedkamer nog het volste vertrouwen in. Het staat nog 0-0, maar het moet zeker mogelijk zijn om er meer uit te halen. Je voelt dat er een doelpunt in de lucht zit... alleen valt dat twee minuten in de tweede helft wel aan de verkeerde kant. 1-0 voor Purmersteijn, maar nog tijd genoeg om dat om te draaien. Het enthousiasme langs de lijn is groot. Tahra is inmiddels al weer zo opgeknapt dat ze er het liefste meteen weer in wil en ook de andere meiden vragen om de twee minuten hoelang het nog duurt voor ze weer mogen. Maar, ze mogen eerst nog een keer juichen, want na een prachtige pass van Aliz is het Deslyn die de 1-1 binnenschiet!



Hierna wordt er een beetje nerveus gespeeld. Allebei de teams nemen geen genoegen met een gelijkspel en doen er dan ook alles aan om de tweede te maken. Wij zijn er een paar keer dichtbij, maar het is helaas weer Purmersteijn dat het voortouw neemt: 2-1. Inmiddels willen zelfs onze geblesseerde meiden het liefste meteen nog het veld in, wat natuurlijk wel een beetje lastig is als je met je gewone dagelijkse kleding langs de lijn staat ;-)



We besluiten om volle bak voor die tegengoal te gaan. We halen Estelle naar voren en doen er alles aan, maar bij een snelle uitbraak van Purmersteijn valt helaas de 3-1. Jammer! Echt jammer, want we hadden vandaag zeker niet hoeven te verliezen. En dus kijken er achttien meiden na afloop in de kleedkamer heel boos onze kant op. Teleurstelling over de nederlaag en het feit dat we nu onze eerste wedstrijd hebben verloren. Maar Mike en ik zijn toch vooral weer trots. We hebben dan wel verloren, maar de meiden hebben er echt voor geknokt. En als je dan nagaat dat we heel veel meiden misten vandaag en dat we heel wat nieuwe meiden in het team hadden, dan mogen we ook eigenlijk heel tevreden zijn. Let maar op, volgende week zal het al een stuk beter gaan en zal DZS een zeer gemotiveerd team tegenover zich krijgen!



































Patrick, met foto's van Mohand enJolanda



Reiger Boys MO15-1 - FC Purmerend MO15-3 GESTAAKT BIJ 2-1



Voetbal in januari betekent vaak regen, kou en meiden die staan te verkleumen op het veld. Ook vandaag is dat helaas het geval. Nadat het bij beide trainingen deze week al had geregend lijkt het er vandaag ook niet op dat het nog droog gaat worden. Gevolg: flink wat minder enthousiasme dan we normaal gesproken zien bij een wedstrijd, wat ook wel begrijpelijk is. Het is namelijk echt rotweer. Wat niet helpt: geen dugouts, dus de wisselmeiden moeten met zijn allen op elkaar gepakt onder twee paraplu's staan.



Jammer, want enthousiasme was er zeker voor de wedstrijd. Een volle kleedkamer ook, met zestien meiden die staan te trappelen om na de winterstop eindelijk weer een keer een wedstrijd te mogen spelen. Ook een nieuw meisje, Tahra, die vandaag haar eerste wedstrijd voor ons gaat spelen. Om te vieren dat we weer mogen gaat de muziek extra hard aan. Helaas niet zo lang, want na een paar minuten wordt er op de deur geklopt door een van de mensen van Reiger Boys, om te vragen of het iets zachter mag. Blijkbaar is de muziek tot aan de receptie luid en duidelijk te horen ;-) Het mag de pret niet drukken, maar dat gebeurt helaas wel als we naar buiten lopen. 

Het is ook een beetje te merken als de wedstrijd begint. Niet alleen bij onze meiden, want die van Reiger Boys kijken ook niet al te vrolijk. De trainer van onze tegenstander heeft er blijkbaar ook niet veel zin in. Als we voorstellen alle meiden elkaar een handje te laten geven bromt hij dat dat van hem niet hoeft. Okeeee....



De wedstrijd moet even op gang komen, maar als dat na een minuut of tien lukt wordt het nog best spannend ook. Reiger Boys heeft twee snelle meiden voorin staan, die er meerdere keren uit weten te komen. Bowie, die de hele wedstrijd in een soort moeras voor haar doel staat, heeft een paar goede reddingen klaarstaan. Wij komen er aan de andere kant ook een paar keer goed uit, in eerste instantie zonder succes.



Het is Reiger Boys dat voor het eerst scoort, na wederom een snelle aanval. Maar het is Estelle die vijf minuten later de 1-1 weet te maken na een goede aanval van onze meiden. Het spel golft op en neer en het zou zelfs best leuk zijn om naar te kijken, als het niet zo verrekte koud zou zijn. De meiden in de wissel proberen al trappelend warm te blijven, de meiden op het veld zijn inmiddels allemaal doorweekt. Kreten als "Ik voel mijn benen niet meer" en "kunnen we niet gewoon allemaal in de kantine gaan zitten" zijn niet van de lucht. En toch blijven de meiden ook doorbikkelen. Ze willen zich niet laten kennen en maken het Reiger Boys flink moeilijk. We zien meerdere goede combinaties en gevaarlijke aanvallen.

Het is alleen wel Reiger Boys dat weer voorkomt en zo gaan we met 2-1 de rust in. Als er gefloten wordt voor de rust sprint iedereen naar de kleedkamer. Dat loopt voor de scheidsrechter niet helemaal goed af. Ook hij wil zo snel mogelijk naar binnen, glijdt uit en blesseert zich. Vervelend genoeg keert hij dan ook de tweede helft niet terug. In de kleedkamer is het een natte bende. De meiden die een keer zijn gevallen zitten onder de modder en we hebben medelijden met niet alleen de meiden, maar ook met de ouder die de wastas mee naar huis krijgt. Toch is de wil om te winnen nog volop aanwezig.

Dat blijkt wel als de tweede helft begint. We komen sterker uit de startblokken dan in de eerste helft en krijgen steeds meer de overhand. De gelijkmaker hangt zoals het heet in de lucht, maar dan komt de vervangende scheidsrechter (de trainer van Reiger Boys) naar ons toe. "Zullen we maar gewoon stoppen? Die meiden hebben het veel te koud en het is maar een oefenwedstrijd. De keepers zijn inmiddels bevroren." Eigenlijk hoeven we daar niet over te twijfelen. Misschien hadden we nog gelijk kunnen maken, maar het moet wel leuk blijven en we willen ook niet dat de meiden de rest van het weekend verkouden in bed liggen. Toch zijn er nog meiden die het jammer vinden dat we moeten stoppen, stelletje fanatiekelingen.

Om even aan te geven dat het echt koud was... In de kleedkamer hebben sommige meiden bevroren vingers en moet iedereen elkaar helpen om alle schoenveters goed los te krijgen. We kunnen uiteindelijk zeker weer trots zijn. Ondanks de barre omstandigheden heeft iedereen zich weer helemaal ingezet en er een goede wedstrijd van gemaakt. Het gaat daarna nog heel even over de wedstrijd, maar dan komt het gesprek al snel op datgene waar de meiden het al de hele week over hebben: de wedstrijd tegen Purmersteijn volgende week. Dat belooft nu al een echte kraker te gaan worden...

FC Purmerend MO15-3 - Monnickendam MO15-1 1-4



Consternatie langs de lijn bij de wedstrijd tussen de MO15-3 van FC Purmerend en de MO15-1 van Monnickendam. De scheidsrechter heeft niet alleen een rode kaart laten zien aan een speelster van Monnickendam (die de bal uit het doel sloeg met haar hand), maar doet nu hetzelfde bij Mike, die het niet eens is met de gang van zaken op het veld. De twee kijken elkaar boos aan, maar dan beent Mike weg, de meiden verbouwereerd achterlatend. Even is het stil, maar dan barsten de meiden los. De meiden langs de kant laten me duidelijk weten het hier niet mee eens te zijn, terwijl er in het veld volop wordt geklaagd tegen de scheids. Deze bergt gedecideerd zijn kaarten weer op en gebaart dat er doorgespeeld moet worden.



Een raar slot aan een wedstrijd die niet helemaal is verlopen zoals we dat hadden gewild. Vooraf aan de wedstrijd was nog duidelijk dat de meiden er juist zin in hadden. Ze barstten van de energie en konden in de kleedkamer bijna niet wachten tot ze naar het veld toe mochten. En het mocht dan wel ijskoud zijn, dat kon het enthousiasme niet beteugelen. Integendeel, want er werd bij de warming-up fanatiek meegedaan. Het was duidelijk: we hadden nog een heel klein kansje op de titel in deze fase en de meiden wilden er alles aan gaan doen op deze met beide handen te grijpen.



Toch, op voorhand geen makkelijke wedstrijd. Monnickendam is ook nog in de race voor de titel en heeft een goede reeks wedstrijden achter hun naam staan. Wij zijn de afgelopen weken een beetje ongelukkig geweest, maar dat wil niet zeggen dat we geen kans meer maken. Integendeel! De eerste minuten van de wedstrijd gaan dan ook vol energie en inzet. Toch zijn we vandaag wel wat verzwakt. We missen meerdere meiden, waaronder Zoey en Sterre, terwijl een aantal meiden in het veld last hebben van pijn aan enkels of knieen. Daar komt bij dat het erg koud en mistig is vandaag. Geen ideale omstandigheden voor een voetbalwedstrijd, alhoewel natuurlijk allebei de teams daar last van hebben.



Met andere woorden, dat gaat moeilijk worden, zeker gezien het feit dat ook bij Monnickendam de messen geslepen zijn. Een team met grote, sterke meiden, die niet bang zijn hun schouders (en meer) erin te gooien. Maar vooral ook snelle meiden, die het onze verdediging knap moeilijk maken. We worden eerlijk gezegd in de openingsfase een beetje overrompeld, waarbij het niet helpt dat de scheidsrechter niet in ons voordeel lijkt te fluiten vandaag. Het is flauw om de scheids de schuld te geven en dat doen we dan ook niet, maar feit is wel dat een  VAR de eerste goal van Monnickendam waarschijnlijk had afgekeurd vanwege buitenspel.



En ook bij de tweede goal mogen we ons afvragen of deze wel helemaal in de haak was. Een meisje van Monnickendam kwam onzacht in aanraking met Bowie en Tess en bleef op de grond liggen. De scheids fluit dan af, neem je aan, en onze meiden stopten dan ook met spelen. Ook Monnickendam stopte, op 1 meisje na dat de bal het doel in schoot. De scheids wees naar de middenstip. 0-2???



Ondanks deze tegenslagen bleven de meiden van de MO15-3 het toch proberen. Maar waar onze aanvallen vaak onderbroken werden, daar brak Monnickendam er zelf nog meerdere keren uit. Uit een van deze aanvallen viel zelfs de 0-3. Dat leek het einde van de ambities van ons team, maar dat leek juist nog meer kracht uit al deze tegenslag gehaald te hebben. Dat werd beloond door een mooie goal van Deslyn, waarna we met 1-3 gingen rusten. In de kleedkamer geen verslagen gezichten, maar juist meiden die de moed niet op willen geven. Meiden die fantastisch hebben gespeeld dit seizoen en die ook vandaag de punten thuis willen houden.



Meiden ook die wederom vol energie aan de tweede helft beginnen. We krijgen meer grip op de wedstrijd en zijn een paar keer dicht bij een goal, maar het is toch weer Monnickendam dat fortuinlijk is. Een snelle aanval van onze tegenstander en het is 1-4... We willen ons niet laten kisten en zetten alles nog wat aanvallender neer. Dit leidt tot een waar slotoffensief, dat een hoogtepunt krijgt als wij vijf minuten voor tijd een doelpunt lijken te maken. Een speelster van Monnickendam slaat de bal met haar hand weg, maar die was toch zeker achter de lijn geweest? We krijgen dan wel een penalty, maar die belandt door de zenuwen op de lat. Zo is ons eigenlijk een loepzuiver doelpunt ontnomen.



Mike trekt het niet meer en laat dit duidelijk weten aan de scheids, die hem wegstuurt. In een poging hem te wreken gooien de meiden er nog een schepje bovenop, maar het mag allemaal niet meer baten. Als de scheids affluit staat het nog steeds 1-4. Jammer dat we deze fase zo afsluiten, zeker omdat de meiden deze competitie zo goed hebben gespeeld. We zijn dan ook vol hoop voor de volgende fase, waar we de dromen op een titel gewoon mee naartoe nemen.



In de kleedkamer na afloop wacht de meiden nog een verrassing. Als Mike ze heeft gevraagd wat ze er nou van vonden dat hij er uit was gestuurd, en zij duidelijk hebben laten blijken dat ze het een waardeloze beslissing vonden, komt de aap uit de mouw. Mike en de scheids blijken al voor de wedstrijd te hebben afgesproken dat Mike vijf minuten voor tijd weggestuurd zou worden. Dit, om eens te kijken hoe de meiden hierop zouden reageren, maar ook om ze zo nog meer energie te geven de wedstrijd goed af te sluiten. Het heeft er zeker voor gezorgd dat de drang bij de meiden alleen maar groter werd. Dat we uiteindelijk toch niet hebben gewonnen komt door een combinatie aan factoren. Het is niet anders. Nu nog een weekje trainen en dan drie weken uitrusten, om weer vol enthousiasme de volgende fase in te gaan. Dit keer een fase die bestaat uit 11 wedstrijden, het zal ons benieuwen bij wat voor teams we worden ingedeeld en hoe wij het dit keer gaan doen!









Patrick, met foto's van Jolanda

SDOB MO15-1 - FC Purmerend MO15-3 2-0



Als voetbaltrainer heb je een aantal doelen voor ogen. Je wil natuurlijk dat je team steeds beter wordt, dat alle meiden stappen vooruit kunnen maken en dat je op den duur het steeds beter gaat doen in wedstrijden. Maar je wil ook dat de meiden weten dat je er voor ze bent, dat er een echt team ontstaat en dat iedereen het gevoel heeft dat ze ergens bij horen. Dat is niet altijd even makkelijk. Er kunnen altijd situaties ontstaan binnen een team dat het heel even lijkt alsof je die doelen niet weet te bereiken. Het is dan belangrijk om ervoor te zorgen dat alle meiden die drie keer per week aan je zorgen zijn toevertrouwd zich ook onderdeel voelen van dat team. Dat is een proces waar je constant aan moet blijven werken en waar wij ons ook altijd voor inzetten. Dat doen we met veel enthousiasme, dat we ook altijd over hopen te brengen op het team. Dan is het goed om te weten dat je team achter je staat, dat de mensen waar jij je voor inzet vertrouwen in je hebben en dat het teamgevoel nog steeds heel sterk is.



Dat bleek vandaag weer eens voorafgaand aan onze uitwedstrijd tegen SDOB. Het was een emotionele ochtend, waarbij de meiden duidelijk maakten dat ze geloven in ons team en dat ze zich daarvoor willen inzetten. Mike was behoorlijk aangeslagen door de hele situatie en dat was te merken in de kleedkamer, waar hij moeite had om uit zijn woorden te komen. Maar de meiden lieten duidelijk merken dat ze geloven in hun trainers en hadden een enorme drang om dat ook duidelijk te maken op het veld. Die drang zorgde er wel voor dat op het veld niet alles helemaal liep zoals we dat zouden willen. De meiden waren er net iets teveel op gebrand om een goed resultaat neer te zetten, waardoor er teveel op de aanval werd gegooid en er af en toe gaten op het veld kwamen, waar de snelle meiden van SDOB goed gebruik van konden maken. Uiteindelijk kun je daar als trainers weinig op aanmerken, omdat je weet dat de meiden dit voor het team hebben gedaan en hebben willen aangeven dat het team belangrijk voor ze is. Zo sta je als trainers, ondanks de nederlaag, toch heel trots langs de kant van het veld.



Het was sowieso al een ochtend waar veel meiden van tevoren mee bezig waren. Dit zou namelijk onze kampioenswedstrijd kunnen zijn. We staan al de hele competitie bovenaan en bij een overwinning vandaag zou de wedstrijd van volgende week slechts een formaliteit kunnen zijn. Geen makkelijke opgave, want vandaag stonden we tegenover de nummer twee in de competitie, het sterke SDOB. De trainster van SDOB vertelt me dat haar meiden al weken uitkijken naar deze wedstrijd. Ook haar team is nerveus voor het resultaat en erop gebrand van ons te winnen en de eerste plaats over te nemen. Dat belooft wat!



Het wordt een bloedspannende wedstrijd. De teams blijken al meteen aan elkaar gewaagd. SDOB heeft duidelijk een sterk team, waarbij vooral de snelle meiden voorin opvallen. Deze meiden worden ook nog eens goed bereikt door hun medespeelsters, waardoor er meerdere gevaarlijke situaties voor ons doel ontstaan. Maar wij laten ons ook niet onbetuigd. We weten er ook een aantal keer goed uit te komen, waarbij alleen de afronding helaas niet voor doelpunten zorgt. Het is SDOB dat op gegeven moment het eerste doelpunt weet te maken, na weer zo'n razendsnelle aanval. Dit zorgt ervoor dat onze aanvalsdrift alleen maar groter wordt. Het is duidelijk dat de meiden vandaag echt niet willen verliezen.



Dan staat opeens de trainster van SDOB naast me. "Ik vind dit echt zo'n leuke wedstrijd! We hebben deze competitie heel veel wedstrijden gehad waarbij de andere teams en trainers heel onaardig deden, maar dat is nu echt helemaal niet zo!" Ze heeft ook gelijk, want het is echt een eerlijke wedstrijd zonder gedoe in het veld.

Rust. Het staat nog steeds 1-0 voor SDOB, dus er moet een en ander aangepast worden. We besluiten het nog heel even op dezelfde manier aan te kijken en dan later nog aanvallender te gaan spelen. De meiden krijgen instructies voor hoe ze het in de tweede helft beter aan kunnen pakken. Op het veld gaat het meteen net zo verder als in de eerste helft. Beide teams komen vaak in de aanval en ook wij zijn er weer meerdere keren dichtbij. Maar dan maakt SDOB 2-0. Het is een mooie aanval, waar we helaas geen antwoord op hebben. Ons spel wordt hierna nog gehaaster. De meiden willen zichzelf echt bewijzen, maar lopen zichzelf daarbij soms een beetje voorbij. Zonde, want alle meiden spelen vandaag fantastisch, met diezelfde inzet waarmee ze dit seizoen al zo ver zijn gekomen. Ze doen het voor elkaar, voor de trainers en voor de ouders en zijn er een aantal keer echt dichtbij. Maar helaas, de tijd tikt verder en zelfs als we nog aanvallender gaan spelen blijft een tegendoelpunt uit.



Bij het eindsignaal is er dan ook veel teleurstelling. De meiden hebben zich helemaal ingezet en zijn dan ook behoorlijk kapot. In de kleedkamer is het stil. Maar waarom eigenlijk? Iedereen heeft laten zien helemaal voor het team te willen gaan en meer kan je als trainer toch niet wensen. Jammer dat we de punten niet mee naar huis nemen en dat we het kampioenschap waarschijnlijk kunnen vergeten (let wel, bij een misstap van SDOB en Ilpendam volgende week is het nog steeds mogelijk), maar uiteindelijk is dat ook niet het enige waar het om gaat. Dat het teamgevoel deze week een enorme boost heeft gekregen is eigenlijk veel belangrijker. 



Spijtig genoeg gaan er drie meiden geblesseerd naar huis vandaag. Bowie heeft fantastisch lopen keepen en een aantal prachtige reddingen gemaakt, maar is bij een van de laatste reddingen weer door haar enkel gegaan. Sterre heeft een hele goede wedstrijd gespeeld en zich weer voor de volle 100% gegeven, maar is tien minuten voor het einde van de wedstrijd ongelukkig op haar knie terechtgekomen en moest het veld verlaten. En Samantha kwam ongelukkig op haar pols terecht en moest ook het veld uit. Na tien minuten stond ze wel weer naast me om te vragen of ze er weer in mocht. "Ik voetbal toch niet met mijn pols?" En zo zijn er wel meer meiden die met pijntjes en andere ongemakken weer naar huis zijn gegaan. We hopen dat ze komende week goed uitrusten, zodat ze volgende week klaar zijn voor de laatste wedstrijd van deze fase, tegen Monnickendam. Daarna nog een week trainen en dan drie weken rust, voor we volgend jaar weer verder gaan met dit mooie seizoen.













Patrick, met foto's van Jolanda


Zaandijk MO15-1 - FC Purmerend MO15-3 1-1



"Toe maarrrrrrr!" De scheidsrechter bij Zaandijk - FC Purmerend heeft er zin in. "En doorrrrrr!" Bij elke spelhervatting moedigt hij de meiden van beide teams aan om er toch vooral vaart achter te zetten. "Toe maarrrrrrr!" roept hij weer als er een ingooi genomen wordt. Een vrije trap? "Toe maarrrrrr!" Een corner? "Toe maarrrrrr!" Ik word er een beetje gek van en kan me niet voorstellen dat het voor de meiden ontspannen voetballen is. Je vraagt je af of hij door heeft dat dit een Onder de 15-wedstrijd is en niet een onderling partijtje bij de kabouters. "En doorrrrrr!"



Het is een uur voor de wedstrijd. De meiden van de MO15-3 van FC Purmerend zitten in de kleedkamer en de stemming is uitgelaten. Na vier keer op rij winnen is het vertrouwen groot, zeker omdat de wedstrijd tegen de nummer laatst, Zaandijk, op het programma staat. We proberen de meiden er al de hele week voor te waarschuwen: je wint niet zomaar van een team dat onderaan staat. Vaak is het toch zo dat zo'n team extra gemotiveerd is om de nummer 1 eens beentje te gaan lichten.



We vertellen ze dat Ajax het ook vaak moelijk heeft met een dergelijke tegenstander en dat we alleen kunnen winnen vandaag als we gewoon net zo spelen als in de vorige wedstrijden. Er wordt driftig geknikt en als we de deur van de kleedkamer opendoen vertrekt er een opgewekte, gemotiveerde stoet meiden richting veld.



We spelen op een veld met uitzicht op de Zaanse Schans. Iets dichterbij staat de fabriek van Duyvis, met daarachter een grote chocoladefabriek. "Wat stinkt het hier!" is dan ook de eerste reactie van de meiden als we bij het veld aankomen. "Is die chocola aangebrand?" Het is een ongemakje waar verder geen aandacht aan wordt besteed. Er wordt fanatiek aan de warming-up meegedaan. We hebben inmiddels een vast programma voor de warming-up en dat hebben de meiden goed door. Ze zetten alles zelf klaar en ruimen het ook weer op als het tijd is voor het volgende onderdeel. Hier staat een team dat weet wat er van ze wordt verwacht.



De scheidsrechter weet dat blijkbaar minder goed. De meiden van beide teams staan lang en breed klaar als hij een keer in de verte aan komt sjokken. Op het veld heeft hij ook meteen een verrassing. Zonder dat er ook maar een muntje aan te pas is gekomen blijken wij de toss te hebben gewonnen. Apart, maar we klagen niet. Sowieso: de verbale aanmoedigingen van de scheids hadden niet gehoeven, verder fluit hij een prima wedstrijd.



Tja, en dan de wedstrijd. Het blijft toch lastig om een team op de juiste manier te motiveren voor een wedstrijd als dit. Ja: ze zijn er helemaal klaar voor om vandaag de punten te pakken. Maar nee: als het fluitje heeft geblazen komt dat er niet helemaal uit. Waar dat dan aan ligt? Dat is heel lastig te zeggen. Iedereen weet haar taak is in het veld en op zich worden deze taken ook goed uitgevoerd. Maar er wordt ook te onrustig gespeeld, alsof de meiden niet kunnen wachten om te gaan beginnen met doelpunten maken en het daarom gaan lopen forceren.



In voorgaande wedstrijden hebben we vaak gezien dat er netjes, rustig werd opgebouwd. Goed passen naar elkaar, mooi de posities in de gaten houden en goed terugkomen bij een aanval van de tegenstander. In de eerste helft gebeurt dit ook nog wel. We komen vaak voor het doel van Zaandijk, maar het is lastig om er goed door te komen. Zaandijk gooit in de eerste helft alles op de verdediging en zo lopen we constant tegen een woud aan Zaanse meiden op. We worden naar buiten gedreven en komen zodoende moeilijk voor het doel. En als dat een keer wel lukt, dan scheelt het vaak aan de afronding. Verdedigend staat het bij ons allemaal wel goed. Zaandijk komt er maar moeilijk doorheen en als dat een keer wel lukt staat Bowie klaar. Superknap overigens wat Bowie vandaag laat zien. Ze is geblesseerd aan haar enkel en kan maar met moeite lopen, maar wil haar team vandaag niet in de steek laten en doet er dan ook alles aan om haar doel schoon te houden.



Rust. Mopperend lopen de meiden naar de kleedkamer, waar het gelijk een kabaal van jewelste is. Alle meiden hebben ideeen over hoe het in de tweede helft beter kan gaan. Mooi om te zien hoe gedreven iedereen is en hoe graag ze allemaal willen dat we verandering aan gaan brengen aan de 0-0 stand. We laten de meiden een voor een iets opnoemen wat er anders moet en daar komen goede suggesties uit. Beter communiceren. Rustiger spelen. Strakker passen. Niet te gehaast spelen. De tips blijven maar komen.



Apart eigenlijk. We hebben een team dat echt kan voetballen, de motivatie is er en iedereen weet hoe het anders moet, maar toch lukt het ook in de tweede helft maar niet. De meiden die langs de kant zitten worden er gek van. Om de minuut vragen ze hoe lang het nog duurt tot ze er in mogen om dat verlossende doelpunt te maken. Maar ook in het veld wil iedereen heel graag. Misschien toch iets te graag, want er zit nog steeds te veel haast in het team. En doordat iedereen zo enthousiast mee naar voren komt, beginnen er ook gaten te vallen. En dan blijkt ook dat Zaandijk helemaal niet zo'n slecht team heeft. Sterker nog: er lopen twee meiden bij onze tegenstander die heel aardig kunnen voetballen en er steeds vaker doorheen weten te komen. 



Toch lijkt alles na ruim tien minuten goed te komen. Deslyn breekt door en schiet op doel, waarna de bal via een verdedigster het doel in gaat. 0-1! De opluchting is merkbaar. Onze bank ontploft en ook de ouders langs de lijn juichen er op los. Is dit dan het moment dat alles begint te lopen? Heel even lijkt het erop. De meiden op de bank mogen erin en brengen nog wat extra energie in het veld. De meiden die zijn gewisseld willen nog zo graag blijven helpen dat zij ook aangeven er het liefst meteen weer in te willen.



Er lijkt niet veel aan de hand, als het een minuut of zes voor tijd toch mis loopt. We hebben de meiden proberen te beteugelen, maar in hun drang voor de 0-2 te gaan geven ze een van de grote meiden van Zaandijk teveel ruimte. Ze breekt er samen met nog enkele andere meiden van Zaandijk doorheen, waardoor onze verdediging wordt overlopen. Het schot op doel is helaas onhoudbaar. 1-1.



En zo lijkt al het harde werk voor niks. We zijn weer bij af en mogen opnieuw gaan beginnen. Alleen hebben we nu nog maar een handvol minuten over. Daar komt bij dat Zaandijk de smaak te pakken heeft en blijft aanvallen. Het zal toch niet gaan gebeuren dat we ook nog gaan verliezen? Het helpt niet dat de scheidsrechter maar door blijft tetteren. "Toe maarrrrrrr!" "En doorrrrrrr!"



Als het eindsignaal klinkt weten we ook even niet of we nou blij moeten zijn dat het 1-1 is gebleven, of teleurgesteld dat we niet toch nog de 1-2 hebben kunnen maken. In de kleedkamer is het stil. Boze, teleurgestelde gezichten van meiden die dachten dat we vandaag toch echt konden winnen. Je kan het ze moeilijk kwaad nemen. De inzet was er, de strijd was er, het enthousiasme was er. Helaas heb je elk seizoen wel een keer zo'n wedstrijd als dit, dat het gewoon niet lukt. Als we dat zeggen worden de gezichten niet minder boos. Eigenlijk mooi, want het laat zien hoe graag deze meiden willen. En laten we hopen dat deze motivatie wordt meegenomen naar volgende week, als we echt aan de bak moeten tegen onze naaste concurrent SDOB. Een geluk bij een ongeluk: ook zij hebben gelijkgespeeld, tegen Ilpendam, en staan dus nog steeds twee punten achter ons. We hebben alles dus nog in eigen hand!







Patrick, met foto's van Jolanda

FC Purmerend MO15-3 - Volewijckers MO15-1 3-2



Als de MO15-3 van FC Purmerend de ochtend van een wedstrijd in de kleedkamer aankomt, dan wordt er altijd als eerste muziek aangezet. Gewoon, om even wakker te worden en in de juiste stemming te komen. Vanochtend, voor de wedstrijd tegen Volewijckers, komt niet alleen kleedkamer 14 in de juiste stemming. De MO15-3 van FC Purmerend heeft namelijk sinds vandaag de beschikking over een nieuwe speaker, een zogeheten Party Box, die zijn naam eer aandoet. De muziek, die natuurlijk zo hard mogelijk moet, is tot en met kleedkamer 1 te horen. Links en rechts gaan deuren van kleedkamers open en beginnen kinderen mee te zingen of dansen met de muziek. Het is net alsof je bij een dansnummer in een musical over een meisjesvoetbalteam bent aangekomen. Ik sta voor de deur van de kleedkamer, waar de meiden aan het omkleden zijn, als er een aantal kleine meisjes in een groen en gele voetbaloutfit voorzichtig richting kleedkamer 14 toe komen lopen. "Hebben ze daar een feestje?" vraagt een van de meisjes. Ik haal mijn schouders op. "In kleedkamer 14 is het altijd feest!"



Een nieuwe zaterdag, een nieuwe wedstrijd. Vandaag tegen Volewijckers, wat belooft een pittige wedstrijd te worden. Ze staan vierde, maar hebben afgelopen week met maar liefst 11-0 van RCZ gewonnen, waar wij het nog best lastig tegen hadden. Daar komt bij: het is ijskoud vandaag. We hebben in de appgroep aangegeven dat iedereen zich warm aan moest kleden vandaag, maar toch zijn er ook meiden die gewoon met blote benen het veld oplopen. We mogen vandaag eindelijk een keer op het hoofdveld spelen. Aan de ene kant een mooie waardering voor de prestaties van de meiden, aan de andere kant is dit wel het veld waar de wind het hardst overheen jaagt, wat de gevoelstemperatuur nog een stukje verder laat dalen. 



Toch hebben de meiden er wel zin in. Vier keer achter elkaar winnen is goed voor het zelfvertrouwen, alhoewel er ook wel wat twijfel is als onze tegenstander het veld oploopt en aan hun warming up begint. "Jeetje, die zien er echt goed uit." Maar voordat het zelfvertrouwen weer kan gaan wankelen laten we de meiden beginnen aan de warming-up. De oefeningen die ze doen beginnen zo onderhand routine te worden en we hoeven eigenlijk niks meer uit te leggen. Hier en daar nog wat aanwijzingen geven, maar de meiden lijken er wel klaar voor. Nog een korte peptalk van Mike en de wedstrijd kan beginnen!



Het mag koud zijn, daar is op het veld weinig van te merken. Er wordt meteen volop aangevallen door de meiden van beide teams. Je kan zien dat Volewijckers inderdaad een tegenstander is om rekening mee te houden. Ze hebben een aantal snelle meiden voorin staan, die het onze verdediging niet makkelijk maken. Meiden met een hard schot in de benen ook, die zeker geen kans moeten krijgen om zomaar op het doel af te vuren. Maar wij laten ons ook niet onbetuigd. Wij hebben ook snelheid voorin en de verdediging van Volewijckers ziet er niet helemaal solide uit. In het hart staan wel meiden die weten hoe ze een aanval moeten tegenhouden, maar op de flanken zien de verdedigers er minder zeker uit. 



Wij hebben vandaag een nieuw meisje achterin staan. Samantha heeft vroeger bij Ilpendam gespeeld, maar heeft besloten de overstap te maken naar ons team. Ze blijkt al gelijk een echte aanwinst. Ze is sterk aan de bal, heeft overzicht en een goed schot in haar benen. Ze mag wel meteen flink aan de bak en heeft deze wedstrijd haar handen vol aan de aanvallers van Volewijckers, maar doet het gewoon heel goed. Door een blessure kan ze helaas niet de hele wedstrijd vol maken, maar we hopen veel van haar te gaan zien de komende wedstrijden.



Terwijl de meiden op het veld geen tijd hebben om het koud te krijgen, is dat op de bank wel anders. De vier meiden die we wissel hebben staan kruipen dicht tegen elkaar aan, onder een deken die de moeder van Fabienne heeft meegenomen. Aan de ene kant willen deze meiden er wel graag in, maar aan de andere kant is het zo toch ook wel lekker warm.



Ondertussen zien we op het veld dat beide teams steeds dichter bij een doelpunt beginnen te komen. Bowie moet een paar keer in actie komen, aan de andere kant komen wij ook in de buurt. En het zijn onze meiden die halverwege de eerste helft de score openen. Het is Estelle die een mooie actie afrondt met een goed schot. 1-0! Een teken voor Volewijckers om er een tandje bij te schroeven. Dat gaat bepaald niet zachtzinnig. Er wordt flink gebeukt en alhoewel onze meiden daar ook niet vies van zijn, is het bij Volewijckers toch wel vaak op of net over het randje. Onze MO15-3 raakt er een beetje ontdaan van en we zien dat het inititatief een beetje bij onze tegenstander begint te komen.



Als zij dan ook 1-1 maken, is het tijd voor een paar aanpassingen in het veld. Het probleem is dat Volewijckers er met hun snelheid vaak doorheen weet te komen. We schuiven wat van onze snellere meiden naar die plekken en brengen daarnaast ook een aantal wissels in. Het helpt wel meteen. De aanvallen van Volewijckers komen een beetje tot stilstand, terwijl wij weer meer de overhand beginnen te krijgen.



Dan is het rust. In de kleedkamer wordt vooral geklaagd over de kou en over de hardheid van het spel. We geven aan onze meiden aan dat ze zich niet opzij moeten laten zetten en dat ze deze wedstrijd echt moeten kunnen winnen, als ze zichzelf maar niet uit hun spel laten halen. We oefenen bij de training veel op rustig opbouwen en dat moeten we weer terug zien te krijgen in de tweede helft. En: er wordt voor na de wedstrijd warme chocolademelk beloofd. Met slagroom als ze weten te winnen ;-)



We komen in de tweede helft meteen een stuk beter voor de dag. Een voordeel: we kijken nu niet meer tegen de zon in. En waar wij er gelijk weer de beuk in gooien, daar lijken de meiden van de Volewijckers hun snelheid een beetje kwijt. We worden door onze MO15-3 vaak verfoeid door de conditietraining die we bij elke training doen, maar dat werpt wel weer zijn vruchten af. We komen er makkelijker doorheen en als Estelle de bal voorgeeft aan Deslyn, weet zij wel wat ze met deze kans moet doen. Een hard schot tegen het net en het is 2-1 voor ons! 



Volewijckers blijft het proberen. Ze komen een aantal keer dicht in de buurt en dan gebeurt waar we al voor hadden gewaarschuwd: een schot van afstand is onhoudbaar voor Bowie en we staan weer gelijk. Vervelend, want we verdienen meer. De meiden zien dit ook en vallen met nog meer enthousiasme aan. Volewijckers begint serieus buiten adem te raken en heeft geen weerwoord als een mooie aanval van ons weer bij Deslyn komt. Die laat zien dat ze een echte spits is. Ook dit schot is onhoudbaar en zo staan we weer voor: 3-2!



De meiden hebben nog geen genoeg en wij als trainers eigenlijk ook niet. We zetten er met nog vijf minuten te gaan weer een extra aanvaller bij om zo te kijken of we de beslissing kunnen forceren. Het is nog even schrikken. Een van de meiden van Volewijckers schiet de bal hard en hoog op het doel, maar deze knalt op de lat. Hierna spelen we het rustig uit en zo halen we onze volgende overwinning binnen! De meiden zijn enorm blij, ook langs de kant wordt weer feest gevierd. Het is toch mooi dat het harde werk van de meiden op deze manier wordt beloond. Je begint je toch bijna afvragen wat we in deze fase van de competitie allemaal nog mogen gaan verwachten. Volgende week uit tegen Zaandijk, dat met nul punten onderaan staat in de competitie. Dat wordt dus hard trainen weer deze week en de meiden er vooral van overtuigen dat je net zo hard je best moet doen tegen een team dat op papier wat minder goed lijkt. 



De dames in de kantine schrikken ondertussen op van onze bestelling. "16 warme chocolademelk? Dan moet ik er even iemand bijhalen om me te helpen!" De slagroom blijkt helaas op te zijn, maar de nieuwe overwinning is toch eigenlijk ook wel beloning genoeg.



























Patrick, met foto's van Jolanda

SV Ilpendam MO15-1 - FC Purmerend MO15-3 0-1



Op hun tocht langs de voetbalvelden van Noord-Holland belanden de meiden van de MO15-3 van FC Purmerend dit keer bij de buren van SV Ilpendam. Een derby, waarbij meerdere meiden van beide teams elkaar kennen en het vuurtje al flink hebben opgestookt afgelopen week. Ook nog eens een wedstrijd tussen de nummer 2 van de competitie (Ilpendam) en de nummer 1 (Purmerend). Daarbij schijnt de zon ook nog eens volop vandaag, alle reden dan ook om te mogen rekenen op een mooie voetbaldag!



Die begint in een heel klein kleedkamertje, dat eigenlijk meer wegheeft van een flink formaat bouwkeet. Een kleedkamer die ook nog eens ramen aan de zijkant heeft. De logica hiervan ontgaat me een beetje. Wie doet er nou ramen in een kleedkamer waar mensen zich in om moeten kleden? Het enige nut dat de ramen lijken te hebben is dat de zon er volop door binnenkomt, waardoor de temperatuur langzaam op die in een sauna begint te lijken. Je zou bijna gaan denken dat de psychologische oorlogvoering al is begonnen. Als de meiden allemaal willen kunnen zitten moeten ze letterlijk bij elkaar op schoot zitten en je kunt bijna woord voor woord verstaan wat er in de kleedkamer naast ons allemaal wordt gezegd.



Maar, het kan de meiden niet veel schelen. Ze hebben nu drie keer op rij gewonnen (ook de laatste wedstrijd in de vorige fase was een overwinning) en zijn er van overtuigd dat ze ook vandaag aan het langste eind gaan trekken. Dan moet wel worden afgerekend met een team waar twee jaar geleden door een aantal van de meiden met 6-0 van is verloren. We hebben de afgelopen weken ons team echter sterk zien groeien. Er wordt met veel enthousiasme getraind en je ziet dit op het veld terug. Ook in de kleedkamer is het zelfvertrouwen voelbaar. De meiden willen het liefst zo snel mogelijk de wei in en laten zien wat ze kunnen. Dat ze ongeduldig zijn blijkt bijvoorbeeld bij het inschieten op doel. Bij een trainer van Ilpendam die de hoedjes van een onder de 11 wedstrijd nog aan het opruimen is vliegen de ballen om het hoofd en hij weet niet hoe snel hij zich uit de voeten moet maken.



De wedstrijd begint. De meiden worden vandaag weer gesteund door een groot aantal ouders, opa's, oma's en andere familie en vrienden. Die zien een wedstrijd waarin beide teams duidelijk aan elkaar gewaagd zijn. Ilpendam heeft een aantal grote, sterke meiden in hun team, die op de as van het veld de dienst uitmaken. Er staat er een achterin die het onze aanvallers moeilijk maakt, op het middenveld loopt er eentje rond en in de aanval staat een meisje dat naar verluidt een kanon in haar benen heeft. De taak voor onze verdedigers is dan ook duidelijk: die mogen ze niet laten schieten!



Maar de meiden van ons team laten zich ook niet onbetuigd. We zien vooral in de eerste helft een aantal mooie combinaties, waardoor we meerdere keren voor het doel weten te komen. Purmerend begint ook steeds meer de overhand te krijgen. Dat leidt al bijna tot een doelpunt als Estelle met een harde knal op de paal het doel laat schudden. Maar we moeten wachten tot de 20e minuut voor we mogen juichen. Het is namelijk Corrie die haar eerste doelpunt voor ons maakt: 0-1! Wat we de afgelopen tijd vaak hebben gezien is dat we na een goal de weg naar ons eigen doel openzetten en dat er dan meteen een tegendoelpunt wordt gemaakt. Dit keer zijn de meiden van de MO15-3 wel wakker. Ilpendam dringt wel aan, maar komt er niet doorheen. Spannend is het allemaal wel. Niet alleen voor de trainers en ouders, maar ook voor de meiden op het veld. Ze weten hun zenuwen wel in bedwang te houden en zo blijft het 0-1. 



Rust. Volop enthousiaste gezichten in de kleedkamer. De meiden zijn lekker aan het voetballen en genieten er duidelijk van. Ook fijn: het is een eerlijke wedstrijd zonder gedoe, wat vorige wedstrijd natuurlijk wel anders was. We hoeven eigenlijk weinig te zeggen, maar Mike drukt de meiden nog wel even op het hart dat ze scherp moeten zijn. We mogen er namelijk op rekenen dat Ilpendam in de tweede helft massaal op de aanval zal gaan omdat ze natuurlijk niet willen verliezen van ons. We laten de meiden nog even achter in de kleedkamer zodat ze bij kunnen komen van de inspanningen in de eerste helft, maar al na een halve minuut gaat de deur open. "Het is hier echt veel te heet! Mogen we weer naar het veld?"



Wat we al hadden verwacht komt uit: Ilpendam schroeft er een tandje bij en weet er steeds meer door te komen. Ons middenveld wordt een beetje overlopen, maar de verdediging staat als een huis. Lieke speelt bijvoorbeeld een van haar beste wedstrijden en is een baken van rust. Zoey en Romy vechten veel felle duels uit met de aanvallsters van Ilpendam maar weten wel de weg naar ons doel zoveel mogelijk af te sluiten. En Yasmine moppert steevast voor elke wedstrijd dat we haar linksachter zetten dat ze dat niet kan, maar laat iedere keer weer zien dat ze misschien wel onze beste speelster is voor die plek. Ilpendam komt er dan niet echt doorheen, maar er komen wel heel wat schoten van afstand op ons doel af. En als we het dan hebben over meiden die een topwedstrijd staan te spelen: Bowie keept als nooit tevoren en houdt alle ballen eruit. Knap dat ze zo terugkomt na haar blessure.



Op het middenveld wordt er ook gestreden. Sanne, Fabienne, Tess S en Sterre hebben het niet makkelijk vandaag. Ilpendam weet er wel een aantal keer doorheen te komen, maar daar staat tegenover dat er vanaf ons middenveld ook heel wat goede aanvallen worden opgezet. Fabienne voelt zich bijvoorbeeld steeds meer thuis op haar plek en geeft regelmatig goede passes naar voren, terwijl Sanne mooi het overzicht behoudt en goed storend werk doet. Tess S is ook een belangrijke stoorzender voor de middenvelders van Ilpendam, terwijl je er bij Sterre altijd op mag rekenen dat ze grondig opruiming houdt als het te gevaarlijk wordt.



Voorin worden er meerdere goede kansen gecreeerd. Naomi komt er weer een aantal keer gevaarlijk doorheen maar heeft net geen geluk bij de afronding, terwijl Kenza aan de andere kant ook haar verdediger flink aan het werk zet. Onze nieuwe meiden Corrie en Talisha laten ondertussen zien dat ze ook grote stappen vooruit maken. En Estelle en Tess H moeten afwisselend als spits verwoede duels uitvechten. Ze komen regelmatig voor het doel, maar hun schoten zijn net niet zuiver genoeg om doel te treffen.



Ja, zo blijft het wel behoorlijk spannend. Van rustig opbouwen is aan beide kanten ook geen sprake meer. Zowel Ilpendam als wij zoeken zo snel mogelijk de aanval. Ilpendam om gelijk te komen, wij om eventueel toch die 0-2 te forceren. Onze wisselspelers langs de kant houden het niet meer vol. "Ik wil erin! Kunnen we niet wisselen?" wordt er om de twee minuten gevraagd.



De scheidsrechter lijkt het ondertussen allemaal wel leuk en spannend te vinden. Zelfs zo leuk en spannend dat hij de wedstrijd maar door laat gaan, zelfs als de 35 minuten allang verstreken zijn. Het gemopper langs de kant zwelt iedere keer dat hij Ilpendam nog een kans geeft op een aanval meer aan. Pas na 40 minuten spelen steekt hij een vinger omhoog (nee, niet die), om aan te geven dat we nog 1 minuut gaan spelen. Ook dat blijkt zo'n Ilpendamse minuut die twee keer zo lang duurt, maar dan fluit hij eindelijk af. En dan zien we als trainers toch weer waar we het allemaal voor doen. De meiden juichen, vallen elkaar in de armen en zijn een paar minuten gewoon heel erg trots en blij. Mooier dan dat wordt het toch niet.



Ze zijn wel helemaal kapot, maar dat zijn de trainers en de ouders ook na weer zo'n bloedspannende wedstrijd. De meiden houden er wel van om het spannend te houden, maar het zou voor iedereen langs de kant ook wel eens leuk zijn als er een volgende keer gewoon dik wordt gewonnen ;-)





























Patrick, met foto's van Jolanda




FC Purmerend MO15-3 - RCZ MO15-2 3-2



Het is vijf minuten voor het einde van de wedstrijd tussen de MO15-3 van FC Purmerend en de MO15-2 van RCZ. De lange, sterke spits van RCZ rent op ons doel af, achterna gezeten door twee van onze verdedigers. Hoe hard ze ook hun best doen om haar te stoppen, het lukt ze niet. Ze weet ze van zich af te schudden en legt aan voor het schot dat waarschijnlijk de wedstrijd ten onrechte in het voordeel van RCZ gaat beslissen. We staan als trainers aan de grond genageld langs de kant. Het zal toch niet? Na de felle strijd die de meiden hebben moeten leveren tegen onze opponent uit Zaandam zal het toch niet op deze manier eindigen? Maar gelukkig. Ze raakt de bal niet goed en deze vliegt net over onze keepster en het doel heen. Langs de kant klinkt een collectieve zucht van opluchting. Een zucht die verandert in gejuich als twee minuten later Estelle de wedstrijd alsnog in ons voordeel beslist. Trainers, meiden en ouders juichen opgelucht, het gejuich is waarschijnlijk tot in de kantine te horen. De meiden hebben de overwinning namelijk niet cadeau gekregen.



Een paar uur eerder. De MO15-3 zit klaar in kleedkamer 14. Ze hebben zich net omgekleed en luisteren nu naar het strijdplan dat we voor ze hebben opgesteld. Na de wedstrijd van vorige week tegen Kadoelen weten we dat de meiden goed op weg zijn. Er is weer twee keer hard getraind en je merkt dat er wat meer zelfvertrouwen is. Belangrijk, want in een poule als dit ligt het niveau van de teams dicht bij elkaar. Als je dan vol zelfvertrouwen het veld opstapt, dan geef je aan je tegenstander aan dat ze een moeilijke middag gaan krijgen en heb je eigenlijk al een klein beetje het voordeel. Dat de meiden ook nog wel nerveus zijn blijkt bij de warming-up.



Er wordt goed meegedaan, maar als de meiden van RCZ naar het veld komen lopen wordt het even stil. Het is een beetje hetzelfde als bij een stare-down bij een bokswedstrijd. De meiden kijken elkaar aan om te zien of het vandaag een moeilijke wedstrijd wordt of niet. Als RCZ verder is gelopen zijn onze meiden niet onverdeeld positief. Er zitten wel wat kleinere meisjes bij RCZ, maar er lopen ook twee meiden tussen die wel heel groot zijn. Even zie je het zelfvertrouwen wankelen, maar als we verder gaan met de warming-up komt dat ook langzaam maar zeker weer terug. We blijven de meiden op het hart drukken dat ze het echt kunnen en verzamelen ze vlak voor de wedstrijd nog even in een kringetje voor een laatste peptalk. Dan moeten ze het echt gaan laten zien.



De meiden gaan goed van start. Het is de eerste tien minuten altijd een beetje aftasten, maar we hebben wel al meteen een beetje de overhand. Onze meiden spelen goed samen en komen al een paar keer in de buurt van het doel van RCZ. Onze tegenstander blijkt ook wel een paar meiden te hebben die aardig kunnen voetballen. Het is duidelijk dat hun grote, sterke spits, het belangrijkste aanspeelpunt is. Alle ballen gaan haar kant op en ze laat zien dat ze behoorlijk balvaardig is. Maar onze meiden mogen dan een kop kleiner zijn, ze laten zich niet zomaar opzij zetten. Hierdoor stranden in eerste instantie de meeste aanvallen van RCZ voordat ze echt gevaarlijk kunnen worden. 



Aan de andere kant komen wij steeds dichter bij het doel. En in de zeventiende minuut is het raak. Naomi, die al de hele wedstrijd gevaarlijk is, komt alleen voor de keeper. Ze schiet de bal het doel in. Deze wordt achter de lijn weggehaald door de keeper van RCZ, maar Naomi schiet hem er gewoon nog een keer in. 1-0 voor ons en Naomi haar eerste doelpunt! In de MO11 kreeg je daar dan een zakje chips of vijf euro voor, maar of dat in de MO15 ook nog zo is weet ik eigenlijk niet ;-)



Blijdschap alom, maar wat we vaker hebben gezien, zien we nu ook. De meiden ontspannen iets teveel en in de twintigste minuut komt RCZ op 1-1. Ze hebben hier wel een cadeautje van onze meiden voor nodig. We spelen de bal namelijk te zacht terug op Feline (die ons doel verdedigt i.p.v de geblesseerde Bowie), waarna de spits van RCZ eenvoudig 1-1 kan maken.



De meiden laten zich niet op de kop zitten. Ze trekken gelijk weer in de aanval, vastberaden weer voor te komen. RCZ heeft ondertussen de messen geslepen. Er wordt flink getrokken en geduwd, wat onze meiden zich een beetje teveel laten gebeuren. Ze laten bij de training vaak genoeg zien dat ze ook niet bang zijn er in te kleunen, maar tegen 'vreemde' meiden zijn ze vaak nog iets te afwachtend. Maar, we zien ook mooie dingen. We oefenen bij onze trainingen vaak op passen in driehoekjes en dat zien we meerdere keren terug op het veld. Het lijkt bijna Ajax wel. Een van onze aanvallen lijkt zo uit het oefenboek van de KNVB te komen. Sanne passt de bal naar Corrie, die terugpasst. Corrie rent haar tegenstander voorbij en krijgt de bal terug van Sanne. De bal wordt dan naar het midden van het veld gepasst, waar hij uiteindelijk terecht komt bij Tess, die wel vaker heeft laten zien dat ze wel weet wat ze met zo'n kans moet doen. Een mooi schot en het is 2-1! De oma van Tess, die al de hele wedstrijd enthousiast meeleeft met het team van haar kleindochter, staat trots te stralen langs de zijlijn.



We gaan helaas niet met een voorsprong de rust in, we geven namelijk weer een cadeautje weg. Net als bij het eerste tegendoelpunt is een te zachte terugspeelbal een prooi voor de spits van RCZ, die er 2-2 van maakt. Meteen na de goal wordt er gefloten voor de rust. Had hij niet tien seconden eerder kunnen fluiten?



In de kleedkamer is het gemopper niet van de lucht. Er wordt hardop geklaagd over de hardheid van het spel van RCZ. Sterre heeft een harde elleboog in haar ribben gehad van de spits van RCZ en heeft tranen in haar ogen. Aangezien ze normaal gesproken echt wel een stootje kan hebben moet dat hard zijn aangekomen. Maar ze is niet de enige. In geuren en kleuren wordt de ene na de andere aanslag op het welzijn van ons team uit de doeken gedaan. Hieruit blijkt dat de meiden niet genoeg voetbal op televisie kijken. Waar professionele voetballers na het minste duwtje al tien meter over het veld rollen, blijven onze meiden gewoon staan. Zo zijn we waarschijnlijk heel wat vrije trappen misgelopen. De conclusie is duidelijk: of wel naar de grond gaan als er weer een duw wordt uitgedeeld, of gewoon net zo hard terugduwen.



De boodschap blijkt duidelijk binnen te zijn gekomen. In de tweede helft gooien de meiden namelijk net zo hard de beuk erin. Het moge duidelijk zijn dat beide teams vandaag echt niet willen verliezen. Er wordt voor elke meter gevochten, waarbij wij steeds meer de overhand krijgen. Onze verdediging en middenveld geven alles wat ze hebben en pakken steeds vaker de bal af van de meiden van het andere team, die er een beetje moedeloos van worden. Romy is hier bijvoorbeeld een goed voorbeeld van. Ze mag dan het kleinste meisje zijn van het veld, misschien wel twee koppen kleiner dan de spits van RCZ, maar in de tweede helft is elke bal die in de buurt komt voor haar.



En ze is niet de enige, want ook meiden als Yasmine, Lieke en Zoey laten niemand meer voorbij. Het middenveld staat onder leiding van Sanne ook steeds beter te spelen. En de meiden voorin draaien de verdediging van RCZ behoorlijk dol. Maar het is niet makkelijk voor Fabienne, Tess S, Tess H, Corrie en Talisha, die allemaal prima staan te spelen, om er doorheen te komen. RCZ trekt zich namelijk massaal terug. De oplossing? We gaan vol voor de aanval. In plaats van met slechts 1 spits te spelen brengen we Estelle naast Tess H terug in het veld en brengen we met Naomi en Kenza nog meer aanvallend ingestelde meiden in.



Er komen nog meer kansen, waarbij we een paar keer heel dicht bij een goal zijn. Langs de lijn zijn de 'oohs' en 'aahs' niet van de lucht. Die bal moet er toch nog een keer in kunnen? Het nadeel van een aanvallende instelling is dat je op moet passen dat achterin alles ook wel goed blijft gaan. En dat gaat bijna mis als vijf minuten voor tijd een wanhoopsbal van de verdediging van RCZ bij hun spits belandt. Die worstelt zich langs Lieke en Zoey en gaat alleen op Feline af. De moed zakt ons in de schoenen, maar het schot dat de wedstrijd had moeten beslissen gaat over. In de tegenaanval belandt de bal uiteindelijk bij Estelle.



Zij rent vanaf de linkerkant richting strafschopgebied en schiet hard richting doel. Het is een goed schot, maar het gaat recht op de keeper af. Deze krijgt de bal echter niet goed onder controle en laat hem door haar armen glippen. 3-2! De opluchting en blijdschap zijn voelbaar. Nog even twee minuten het goed dichthouden achterin en dan wordt er afgefloten. De meiden hebben er hard voor moeten knokken, maar de drie punten ook meer dan verdiend. De overwinning wordt op het veld in een cirkel nog even gevierd, maar in de kleedkamer gaat het pas echt los. De muziek gaat op zijn hardst en er wordt volop meegeschreeuwd. Naar verluidt trillen de muren van kleedkamer 14 nu nog steeds na...

















Patrick, met foto's van Jolanda




Kadoelen MO15-1 - FC Purmerend MO15-3 1-3 (of was het toch 0-4?)



De trainer van Kadoelen is boos. Het is vlak voor de wedstrijd tegen Kadoelen van vandaag en hij beent met grote passen op ons af, de stoom komt uit zijn oren. "Het is toch niet te geloven!" briest hij, druk met zijn handen gebarend. "We hebben weer geen scheidsrechter! Ze hebben weer niks voor ons geregeld! Nou, het spijt me, ik ben het zat dat het iedere keer hetzelfde liedje is. Ik ga naar huis! Jullie winnen met 3-0! Goed weekend verder!" En hij stampt weg, zijn dochter bij de schouder grijpend en meetrekkend, ons verder verbouwereerd achterlatend.
Ja, wat moet je dan? We besluiten maar even naar de kleedkamer terug te gaan en daar verder te kijken wat voor stappen we kunnen nemen. De meiden zijn boos. "Komen we daar zo vroeg ons bed voor uit?"



In de kleedkamer wordt dan ook flink gemopperd. Dan staat de voorzitter van Kadoelen voor de deur van onze kleedkamer. "Het is waar dat wij wel eens wat moeite hebben met scheidsrechters regelen, maar we hebben in de 26 jaar dat ik bij deze club zit nog nooit meegemaakt dat een trainer zomaar boos wegloopt. Het spijt me dat ik jullie niet verder kan helpen. Als jullie zelf wat willen voetballen op het veld dan mag dat natuurlijk." En weg is hij weer. Dan staan de meiden van Kadoelen voor de deur. Ze geven aan dat ze nog steeds een wedstrijdje willen spelen, ook al hebben wij deze wedstrijd officieel al met 3-0 gewonnen. Mike geeft aan dat hij wel wil fluiten, twee van onze ouders staan klaar om te vlaggen en zo kan de wedstrijd na dit tumultueuze begin alsnog beginnen.



De meiden hebben er zin in. Het mooie is dat de overwinning al in de boeken staat en dat er helemaal geen druk meer is. Je merkt het meteen. In plaats van het nerveuze begin van de wedstrijd dat we normaal zien voetballen de meiden meteen vrijuit. Er wordt goed gepasst, de meiden coachen elkaar luid en duidelijk en er wordt gewoon goed gevoetbald. De meiden van Kadoelen gaan er ook volop voor. Misschien willen ze aan de club laten zien dat ze het verdienen dat zaken goed voor ze geregeld worden, waarschijnlijk zijn ze gewoon blij dat de wedstrijd alsnog doorgaat. Het is in ieder geval een leuke eerste helft, waarbij het spel flink heen en weer gaat. We spelen vandaag met een aantal aanpassingen ten opzichte van hoe we normaal gesproken spelen. Romy is er vandaag door ziekte niet en we hebben Naomi op haar plek gezet. Naomi staat normaal gesproken voorin, maar heeft bij de trainingen laten zien dat ze ook fel op de bal is en niet bang is om het duel aan te gaan. Ze stond er niet om te springen haar favoriete plekje te verlaten, maar doet het gewoon heel goed achterin. Halverwege de eerste helft wisselen we haar met Yasmine. Ook zij is niet gek op achterin staan, maar doet dat gewoon ook heel goed. Je kan aan haar zien dat ze grote stappen vooruit maakt en dat ze steeds vaardiger wordt met de bal. Ze maakt de speelster die tegenover staat behoorlijk gek en weet haar op gegeven moment zelfs te passeren met een panna.



Linksachter hebben we vandaag Estelle staan. Normaal gesproken is ze onze spits, maar we denken haar snelheid en felheid vandaag achterin nodig te hebben. Ook zij staat liever voorin om doelpunten te maken, maar maakt het de aanvalster van Kadoelen die aan haar kant staat bijna onmogelijk om haar te passeren en doet het dus gewoon heel goed. In het hart van de verdediging natuurlijk Zoey en Lieke, die alles goed dicht houden. Ze stralen rust uit, verdelen het spel zonder de gehaastheid die we eerder wel eens hebben gezien en zorgen ervoor dat Bowie een vrij rustige eerste helft heeft. Op de momenten dat Bowie wel in actie moet komen doet ze dat heel goed. We hebben bij de trainingen deze week veel gewerkt aan het opbouwen en het is te zien dat de meiden achterin dat goed hebben opgepikt. We zien veel minder lange ballen naar voren, vaker wordt er naar een rustiger oplossing gezocht. Dat gaat nog niet altijd goed, maar dat is niet erg, dat zijn dingen die beter zullen gaan naar mate we vaker op deze manier spelen.



Het middenveld staat ook goed te spelen vandaag. Sanne houdt mooi het overzicht en geeft de ene na de andere goede pass. Sterre is dan juist weer iemand die zich vastbijt in een tegenstander en niet loslaat tot ze de bal heeft veroverd. Met haar snelheid lukt haar dat ook heel vaak. Fabienne ondersteunt de aanval goed en weet meerdere keren gevaarlijk voor het doel te komen. Dat lukt Tess S ook, die met haar overdaad aan energie verwarring schopt in de verdediging van Kadoelen. Zij is het ook die vandaag ons eerste doelpunt maakt, een mooi schot op doel als afsluiting van een goede aanval van de meiden.
Voorin hebben we vandaag onder andere twee nieuwe meiden in ons team. Corrie en Talisha wisselen af aan de linkerkant en we zijn blij dat ze bij ons team hebben aangesloten. Als ze nog wat langer met ons hebben meegetraind gaan ze zeker nog meer mooie dingen laten zien. Kenza, goed bezig aan de rechterkant van het veld, is gevaarlijk met haar acties en ook dicht bij een doelpunt. En Tess H weet zich keer op keer door de verdediging heen te vechten, maar is iets te onrustig met haar schoten. 
Zo lijkt het voor de rust op 0-1 voor ons af te stevenen, maar Kadoelen heeft een aantal meiden die er een paar keer gevaarlijk doorheen weten te komen. Uit een van deze aanvallen valt de 1-1. Jammer en niet nodig, maar de meiden gaan zich niet op de kop laten zitten.



Dat blijkt ook wel in de rust. We besluiten niet helemaal naar de kleedkamer te lopen maar nemen plaats op de bank. Daar blijkt dat de meiden nog volop energie zitten. Als ik ze vraag wat er in de tweede helft beter kan schieten er vingers omhoog en beginnen de meiden spontaan door elkaar heen hun oplossingen voor de tweede helft te roepen. Het blijkt wel dat ze er goed zicht op hebben. Ik kom er bijna niet tussen en dat hoeft ook niet, want wat er gezegd wordt laat zien dat de meiden weten waar ze mee bezig zijn. Ik voeg er nog wat tips aan toe en we zijn weer helemaal klaar voor de tweede helft. We beginnen deze tweede helft wel in mineur: Bowie heeft erg veel pijn aan een van haar pinken en kan niet verder spelen. Vervelend dat haar dit nu weer overkomt, ook omdat het in de eerste wedstrijd haar ook al was overkomen. In het ziekenhuis zal blijken dat ze weer een scheurtje in een bot heeft opgelopen. Laten we hopen dat ze daar dit keer minder lang last van heeft. Sterkte Bowie! Naomi geeft aan dat ze de tweede helft wel wil keepen, waar we natuurlijk heel blij mee zijn. Normaal gesproken staan meiden niet te trappelen om in het doel te moeten staan, maar dat is nu mooi opgelost.



De tweede helft dan. Laten we eerlijk zijn: Kadoelen komt er niet echt meer aan te pas. De keren dat ze over de middellijn komen staan onze meiden klaar om ze op te vangen. Je ziet op gegeven moment ook dat Kadoelen er niet echt meer in gelooft. Mooi om te zien hoe wij deze wedstrijd zo steeds meer beginnen te controleren. Aan de andere kant hebben wij de ene na de andere aanval. We kwamen tegen Dynamo vaak voor het doel, maar dat verbleekt bij hoe vaak we het dit keer voor elkaar krijgen. Zo dringt zich wel meteen iets op waar we komende week bij de training aan moeten gaan werken: afronden! Want van al die kansen gaan er uiteindelijk maar twee in. Het is Sanne die met een prachtig schot van afstand de 1-2 maakt, waarna Estelle na een lange rush richting doel ook al mooi afrondt: 1-3. Maar meiden, het had ook 1-7 of 1-8 kunnen zijn en misschien zelfs wel moeten zijn! Maar toch: als Mike de wedstrijd affluit kunnen we alleen maar trots zijn en is het feit dat we niet zoveel hebben gescoord eigenlijk alleen maar een luxeprobleem. Als de meiden zich zo door blijven ontwikkelen gaan we in de tweede fase van de competitie nog veel mooie dingen zien. We hebben naast de goede dingen ook genoeg dingen zien die wat minder gingen, maar daar gaan we gewoon weer verder aan werken.
De ouders voegen zich bij hun blije meiden en alhoewel ze wel een beetje mopperen over al die keren dat ze klaarstonden om te juichen en dat het dan net geen doelpunt werd, is toch wel duidelijk dat de ouders ook heel tevreden zijn. De AA-tjes en chips die de meiden dan ook in de kleedkamer krijgen zijn meer dan verdiend!

Oh ja, na afloop blijkt ook dat we deze wedstrijd reglementair met 0-4 hebben gewonnen in plaats van 0-3. Cadeautje van Kadoelen...


De MO15-3 van FC Purmerend bij het Meidentoernooi van SV Enkhuizen



Afgelopen zondag speelde de MO15-3 van FC Purmerend bij het Meidentoernooi van SV Enkhuizen. De meiden moesten hier zes wedstrijden spelen tegen sterke tegenstanders, die bijna allemaal een klasse hoger spelen dan ons eigen team. Dat maakt het natuurlijk niet makkelijk om wedstrijden te winnen, alhoewel er zoals dat heet wel weer veel geleerd is.



Voordat ik verder ga met het verslag wil ik kort (lees: zo kort als mogelijk is voor mij) iets persoonlijks kwijt. Een kleine drie jaar geleden moest ik door een burnout stoppen als trainer bij FC Purmerend. Wat volgde was een moeilijke periode waarin ik me regelmatig heb afgevraagd of ik ooit nog wel verder zou kunnen als trainer. Ik had daarvoor vijf jaar met heel veel plezier meiden getraind bij FC Purmerend. Eerst het team van mijn eigen dochter, later ook nog andere teams. Ik ben zo eigenlijk wel verknocht geraakt aan de club en het trainen. Ik zou het dan ook heel jammer hebben gevonden als ik niet terug had kunnen komen bij FC Purmerend. Het opkrabbelen duurde lang, ook met een hele korte periode terug bij de club, wat eigenlijk te vroeg en helaas niet helemaal succesvol was, wat trouwens absoluut niet lag aan trainers en meiden waar ik toen mee heb gewerkt. Maar op gegeven moment had ik wel het idee dat ik nu misschien weer echt terug zou kunnen keren. Ik heb dat aangegeven bij de club, waarna ik direct een appje kreeg van Mike. Alhoewel ik er dus eigenlijk drie jaar tussenuit was geweest zag hij het toch wel zitten om met mij een team te gaan trainen.



Inmiddels ben ik nu weer een maand of drie terug. Het begin was niet makkelijk, ook omdat ik toch nog niet zoveel bleek te kunnen als ik had gehoopt. Mike en de meiden van de MO15-3 hebben daar nooit een probleem van gemaakt. Ze hebben veel geduld met me gehad en zo ging het eigenlijk elke week een stukje beter. Mike nam me onder zijn hoede en heeft me gemotiveerd om steeds een stapje vooruit te nemen. Inmiddels heb ik ook alweer een aantal trainingen in mijn eentje gegeven en alhoewel dat niet perfect ging waren het toch leuke trainingen en kreeg ik er steeds meer vertrouwen in. De grootste stap kwam eigenlijk bij dit toernooi. Vlak voor de laatste wedstrijd overhandigde Mike me de map waar we altijd samen de opstellingen in maken en wenste hij me succes. Hij nam zelf plaats op de tribune en ik kon aan de slag met een eigen opstelling en het zelf weer coachen van het team. Nou ja, dat ging met veel hakkelen en stotteren en was geen onverdeeld succes, maar was wel voor mij weer een belangrijke stap vooruit. Ik weet dan ook zeker dat het een volgende keer veel beter zal gaan.



Ik ben Mike dan ook heel dankbaar. Ik heb in de afgelopen drie maanden Mike leren kennen als een zeer gepassioneerde trainer die door het vuur gaat voor zijn team en de club. Hij steekt enorm veel tijd in alles zo goed mogelijk regelen voor de meiden, die denk ik dan ook heel blij mogen zijn met hem als trainer. Hij zet veel tijd voor ze opzij en is druk bezig met een nieuwe opleiding om ze straks nog beter te kunnen trainen en dat vind ik toch wel bijzonder. Hij kan heel direct zijn in het geven van zijn mening, maar dat is eigenlijk ook goed. Geen gedraai om de essentie heen, de meiden weten waar ze met hem aan toe zijn. 
En de meiden ben ik ook heel dankbaar. De MO15-3 van FC Purmerend is een heel lief team met talentvolle meiden. Het uitleggen van de oefeningen gaat me nog niet zo heel makkelijk af (wel steeds beter) maar in plaats van met hun ogen te rollen houden de meiden hun aandacht erbij tot eindelijk duidelijk is wat ik nou van ze verwacht. Ze doen zelfs net alsof ze die oefeningen ook daadwerkelijk leuk vinden, ook al zitten er ook vaak oefeningen tussen die meer functioneel dan leuk zijn. En bij de wedstrijd hielpen ze me zelfs door mijn aanwijzingen tijdens de wedstrijd aan elkaar door te geven (tja ik ben niet zo goed bij stem als Mike helaas).



Ok, genoeg emotioneel gedoe, nog even kort het toernooi. De meiden hebben hun best gedaan, maar stonden tegenover sterkere tegenstanders dan waar we op hadden gerekend. Dat is op zich niet erg, maar als je dan vijf van de zes wedstrijden tegen een sterker team op moet boksen, en steeds met 0-1 of 0-2 verliest, dan is dat niet makkelijk en ook niet zo goed voor de motivatie. Toch is het team blijven knokken en hebben ze het die sterkere teams flink moeilijk gemaakt. De meeste wedstrijden bleven dan ook hangen op slechts 1-0 voor het andere team, waarbij we misschien zelfs wel een gelijkspel uit het vuur hadden kunnen slepen. In sommige wedstrijden hadden we gewoon pech, maar andere wedstrijden hadden we misschien wel kunnen gelijkspelen of winnen als er net even wat meer concentratie was geweest en de meiden beter hun taken hadden uitgevoerd.



Natuurlijk speel je tegen sterkere teams, maar als de vooraf gemaakte afspraken beter waren nagekomen, dan had het andere team minder vaak de kans gehad om door te breken en naar ons doel op te stomen. Nu kostten de wedstrijden meer energie dan had gehoeven, omdat je dan achter de bal aan moet hollen en opruiming moet houden. Dit is jammer, omdat je als trainers toch het beste hoopt voor je team en graag wil dat ze ook in moeilijke wedstrijden een keer een gelijkspel of zelfs overwinning weten te behalen. Dat zijn dan ook dingen waar hard aan gewerkt moet blijven worden, wat we natuurlijk wel met veel plezier zullen blijven doen.



En we zouden een goede teampsycholoog kunnen gebruiken, want als de meiden doorkrijgen dat ze tegen een team moeten dat een klasse hoger speelt, of waar meiden in staan die groter zijn, dan zie je het vertrouwen wegzakken, terwijl dat helemaal niet nodig is. Deze meiden kunnen echt voetballen en gaan met sprongen vooruit. Dat zag je ook in de enige wedstrijd tegen een ander tweede klasse team, waarin de meiden geen ontzag hadden voor hun tegenstander en ouderwets de beuk erin gooiden. Dat belooft veel goeds voor de volgende fase van de competitie!

(Oh, tot slot: we hadden deze zondag drie nieuwe meiden mee. Talisha, die zich al heeft ingeschreven voor ons team, en Rosalie en Corrie, die dit wellicht ook nog gaan doen. Welkom Talisha! En hopelijk mogen we Rosalie en Corrie ook voor vast in ons team verwelkomen.)

DYNAMO MO15-1 - FC PURMEREND MO15-3 0-1

Het is stipt 10 uur en de meiden van de MO15-3 zijn met trainers en ouders gearriveerd bij het complex van Dynamo in Ursem. Helemaal klaar voor de wedstrijd en vol energie! Alleen... alles zit nog dicht. Niemand in de kantine, geen kleedkamers open, je zou je bijna af gaan vragen of we wel op de juiste plek zijn. Als trainers worden we dan toch een beetje nerveus. Al die voorbereidingen van deze week zullen toch niet voor niets zijn geweest? De meiden kan het niet zoveel schelen. Die hebben de draagbare speaker op niveau burenruzie staan en zijn druk in de weer met het maken van TikToks. Tja, ook een manier om een warming-up te doen. Om 10.20 uur komt er eindelijk iemand van Ursem aansloffen. Wellicht wakkergeschud door de herrie die de meiden maken? "Hee, jullie zijn er al," zegt hij, zich van geen kwaad bewust?Tja, de wedstrijd moet toch om 11 uur beginnen?



Geen ideale voorbereiding, maar goed. Het is mooi weer en we hebben er zin in. Na een paar wedstrijden met mindere uitslagen willen we wel weer een keer winnen. Winnen is niet het heilige doel, maar wel goed voor de moraal en de meiden verdienen het zeker. Ze zitten dan ook vol energie in de kleedkamer en lijken vol zelfvertrouwen. Die tegenstander zal toch wel verslagen kunnen worden? Het begin van de wedstrijd is zeker goed. De meiden komen minder twijfelachtig uit de startblokken en we hebben gelijk al een paar momenten voor het vijandelijke doel. We spelen vandaag met vier aanvallers, een aanvallende speelwijze om de tegenstander mee te proberen te overrompelen. 

Het aanvallende plan werkt wel, de meiden snappen goed wat de bedoeling is, maar de uitwerking is nog niet helemaal perfect. Eenmaal in het veld is het toch een stuk lastiger de taken uit te voeren, zeker omdat onze tegenstander goed is in storen als wij balbezit hebben. Dat dit lastig is, is niet zo gek voor een team waarvan dit nu pas de vijfde wedstrijd is. De automatismen moeten er echt nog een beetje inslijten. Zo moeten onze razendsnelle spitsen nog een beetje leren samenspelen en moet ons middenveld nog even doorkrijgen dat ze echt mee naar achteren moeten als de tegenstander in de aanval is. Dat laatste gebeurt overigens niet vaak en bij die keren dat het wel gebeurt staat onze verdediging paraat.



Halverwege de eerste helft is het wel 0-1 voor ons. Tess H. maakt een mooie goal na een van onze aanvallen. Even denken we dat dit het begin is van een hogere score, maar meer doelpunten blijven helaas achterwege. Het is toch allemaal nog een beetje te ongeduldig, te gehaast, waarbij de timing soms ook iets te wensen overlaat. Daar komt bij, het waait flink in Ursem en de bal is onberekenbaar. Zo zien we nog wel eens iemand over de bal heenmaaien (we weten natuurlijk allemaal dat dit eigenlijk schijnbewegingen zijn...), wat soms voor gevaarlijke situaties zorgt. Maar: de overwinning wordt uit het vuur gesleept! 

Toch komen de meiden niet helemaal tevreden van het veld af. Ze hadden meer verwacht en er was ook zeker meer mogelijk geweest. Maar als we in de kleedkamer voor de derde keer zeggen dat ze echt blij mogen zijn breekt er dan toch links en rechts een glimlach door. Al snel gaat het gesprek over "op welke plek staan we nu?" en worden de telefoons tevoorschijn gehaald voor nog meer TikToks. Prima toch, de meiden hebben zich fantastisch ingezet en een mooi resultaat gehaald. Aan die dingen die we hebben gezien gaan we gewoon volgende week weer werken!

Patrick

FC PURMEREND MO15-3 - DE RIJP MO15-1 2-3

Het is rust bij de wedstrijd van de meiden van de MO15-3 van FC Purmerend tegen De Rijp. De meiden zitten moe maar voldaan in de kleedkamer, en dat is helemaal terecht. Ze hebben net laten zien hoe goed ze kunnen voetballen en hebben het hun tegenstander flink moeilijk gemaakt. De tussenstand van 2-0 voor ons is dan ook meer dan verdiend en eigenlijk had het zelfs wel al 3, 4 of zelfs 5-0 mogen zijn. De meiden regen de kansen aaneen, hielden alles achterin goed dicht en speelden goed samen. Tja, als trainer sta je dan natuurlijk gewoon een potje mee te glunderen en heb je het gevoel dat het vandaag echt niet meer mis kan gaan.

Maar ja, voetbal blijft voetbal, en zo is de stand na 5 minuten in de tweede helft opeens 2-2. Het mooie spel is verdwenen, vervangen door onrustig zo snel mogelijk naar voren trappen van de bal. We weten De Rijp nog wel redelijk tegen te houden en komen er zelf ook af en toe nog wel uit, maar halverwege de tweede helft is het dan zelfs opeens 2-3. Je ziet aan de omlaag gezakte schouders dat het geloof op een goede afloop meteen is verdwenen. We krijgen in de laatste minuut nog wel een penalty, maar alhoewel die goed is ingeschoten weet de keeper de bal te stoppen. Zelfs een gelijkspel is ons dan ook niet gegeven.



En zo is de sfeer na afloop in de kleedkamer heel anders. De meiden kijken boos voor zich uit, mopperen op de scheidsrechter en de tegenstander en zichzelf en balen duidelijk dat ze het zo door de vingers hebben laten glippen. Als trainer vraag je jezelf dan natuurlijk af: hoe heeft het nou zo mis kunnen gaan? Waarom ging het nou in de eerste helft zo goed en liep het in de tweede helft veel minder? Je probeert daar dan redenen voor te bedenken. Hadden de meiden er in de tweede helft geen zin meer in? Nee, dat is zeker niet de reden, want ze liepen lachend en vol energie richting veld en waren klaar om nog veel meer doelpunten te maken. Waren ze dan misschien overmoedig geworden? Nee, ook dat niet, ze probeerden net zo verzorgd voetballend aan de tweede helft te beginnen. 

Ik denk meer dat het met zelfvertrouwen te maken heeft. Dat zelfvertrouwen was aan het begin van de tweede helft groot, maar de twijfel begon een beetje toe te slaan toen er bij de aftrap na rust opeens allemaal grote meiden bij De Rijp voorin stonden. We merken het iedere keer weer bij een wedstrijd. Als er bij de tegenstander grotere meiden in het team staan, dan doet dat iets met het zelfvertrouwen. En het moet gezegd, het team van De Rijp had wel veel weg van een combinatie van een MO15- en een MO17-team. En als die nieuwe meiden dan ook nog eens meteen twee keer scoren, dan krijgt het zelfvertrouwen een nog veel grotere knauw.

We probeerden te compenseren door de bal snel weg te schieten, of er juist net iets te lang zelf mee te blijven lopen. Afspraken werden vergeten, het werd te gehaast en te onzeker en het is dan lastig om een team bij te sturen. Wat niet hielp was dat we door blessures en andere omstandigheden met maar 11 meiden waren. We kregen wel hulp van Isa en Alysha (bedankt meiden!), maar die hadden ook al een wedstrijd in de benen zitten. De Rijp was met een hele buslading aan meiden onze kant op gekomen (in totaal 18 stuks!), waardoor zij veel minder last hadden van vermoeidheid, terwijl die van ons steeds meer uitgeput begonnen te raken. 

Alles bij elkaar genomen: het is gewoon zonde dat we niet in ieder geval een puntje hadden overgehouden aan deze wedstrijd. Dat hadden de meiden zeker gezien de fantastische eerste helft wel verdiend.
Zo was Estelle vooral in de eerste helft niet te stoppen. Ze wist keer op keer door de verdediging te rennen en kwam vaak gevaarlijk voor het doel, waarbij ze twee keer tot scoren kwam. In de tweede helft was het moeilijker voor haar. Er stonden grotere meiden tegenover haar en door het gehaaste spel nam ze niet de rust om haar kansen te benutten. Toch zie je wel dat zij een speelster is waar we nog veel van gaan zien. 
Ze werd voorin geflankeerd door Kenza en Naomi. Twee meiden die sterk zijn aan de bal en die niet bang zijn om te proberen een meisje uit te spelen. Ze wisten er allebei een aantal keer goed doorheen te komen deze wedstrijd, maar misten net dat beetje geluk bij de afronding. Ze raken dan wel eens een beetje gefrustreerd, terwijl we zeker weten dat ook zij met wat meer trainingen en wedstrijden in de benen straks echt hun kans nog wel gaan krijgen meer doelpunten te maken.



In het midden hadden we Fabienne, Tess H en Tess S staan. Fabienne was ziek eerder deze week en had last van haar been, maar daar was bij de wedstrijd weinig van te merken. Ze was fel, snel en je kan aan haar zien dat ze echt al goed doorheeft wat de beste stappen zijn om te nemen. Ze was zelfs twee keer heel dicht bij een doelpunt. Met iets meer ervaring (ze is per slot van rekening net pas begonnen) en wat meer zelfvertrouwen in de duels zal het niet lang duren voordat er een gaat vallen.

Ook Tess S is eigenlijk net pas begonnen met voetbal en barst van de energie. Ze rent achter elke bal aan die in haar buurt komt en weet tegenstanders met haar snelheid vaak te verrassen. Ze loopt nog wel eens te ver bij haar positie vandaan, maar ze zal met meer wedstrijdervaring dat soort dingen steeds beter gaan zien. En Tess H is een betrouwbare speelster om op je middenveld te hebben staan. Ze is sterk, weet wat ze moet met de bal en durft er best in te kleunen als dat nodig is. Ze was wat minder gelukkig toen ze in de tweede helft op doel moest staan maar liet ook daar zien dat ze er altijd vol voor gaat.

Achterin hadden we vier meiden staan die ook weer volop hun best deden. Zoey is een meisje dat goed overzicht houdt, dat weet hoe ze een loopactie moet maken en dat daarbij sterk is in de duels. Ze was zelf wat minder tevreden over haar eigen spel, wellicht omdat ze een paar keer een bal minder goed inschatte waardoor De Rijp kansen kreeg, maar ze heeft ook heel wat gevaarlijke aanvallen weten te voorkomen. Lieke is net als Zoey heel sterk en weet met haar snelheid vaak gevaarlijke situaties te voorkomen. Daarnaast heeft ze een goed schot in haar benen en is ze niet bang een loopactie te maken. Dat daarbij dan heel soms de bal wordt afgepakt is jammer, maar het is goed om af en toe eens risico's te nemen.

Sterre staat liever niet achterin, maar doet het daar gewoon heel goed. Ook vandaag was ze weer heel sterk en heeft ze heel wat duels gewonnen. Ze heeft ook goed zicht op waar ze moet staan. En Yasmine was juist een van de meiden die in de tweede helft beter speelden dan in de eerste. Waar het voor de rust allemaal niet zo liep, daar was ze in de tweede helft fel, pakte de bal een aantal keer goed af en gaf ze een aantal prima ballen naar voren.
En Deslyn begon in de eerste helft op doel, waar ze het heel goed deed. Ze was een zekere factor op doel en was erg sterk bij haar uittrappen. In de tweede helft stond ze op het middenveld, maar ze ook veel goede acties liet zien. Je kon wel zien dat ze af en toe een beetje zoekende was voor waar ze precies moest staan, maar dat compenseerde ze dan weer met veel kracht in de duels en het feit dat ze niet bang is een actie te maken.

Met andere woorden: het zit wel goed met die meiden en alhoewel het jammer is dat ze het vandaag hebben laten liggen weten we zeker dat dit met meer trainen en meer wedstrijden spelen allemaal helemaal goed gaat komen.

Patrick

WESTFRIEZEN MO15-1 - FC PURMEREND MO15-3 6-0

Voetbal blijft een ongrijpbaar iets. De eerste twintig minuten van de wedstrijd tegen Westfriezen is er geen vuiltje aan de lucht. Het gaat gelijk op en dit zou zomaar onze tweede overwinning van het seizoen kunnen worden. De meiden spelen goed samen, we komen meerdere keren gevaarlijk voor het doel en er hangt een doelpunt in de lucht. Maar als dat doelpunt dan onfortuinlijk door Westfriezen wordt gemaakt en niet door ons, dan lijkt de ballon in 1 keer leeg te lopen. We spelen de eerste helft nog wel goed uit, maar in de tweede helft lijkt er niks meer te lukken.

Waar dat dan aan ligt? Tja... Is het de regen die de warming-up had verstoord? De scheids die af en toe vergat dat hij grensrechters naast het veld had lopen? Of is het de schuld van Jan Smit, die hier was met het team van zijn zoon maar die niet even met de meiden op de foto wilde? Dat laatste is gekkigheid natuurlijk, maar het kan aan zoveel dingen liggen als een wedstrijd omslaat. Voor hetzelfde geld maken wij de eerste goal en dan heb je een hele andere wedstrijd. We hadden het in ieder geval niet aan zien komen, want de sfeer zat er weer goed in en de meiden leken er op gebrand na vorige week wat recht te zetten. Daarnaast was er ook weer twee keer goed getraind deze week.



Dat het 6-0 werd voor onze tegenstander was wel geflatteerd. We waren zeker niet zoveel minder dan Westfriezen, maar hadden het geluk gewoon niet aan onze kant. Ballen vielen net goed voor hun en niet voor ons. Goede aanvallen van ons stokten net voordat er op doel geschoten kon worden. En af en toe waren de meiden van Westfriezen op beslissende momenten net even wat sneller dan wij. De meiden wilden wel, maar naarmate de wedstrijd vorderde leek de energie steeds meer op te raken, terwijl Westfriezen maar door bleef gaan. Ach ja, dit soort wedstrijden hoort erbij en, om een cliché te gebruiken: je leert ervan. Dat zullen de meiden na het laatste fluitsignaal niet zo gedacht hebben, want die zagen misschien alleen de slechte punten aan de wedstrijd. Goede punten waren er echter ook genoeg.



We zagen meiden die langzaam op hun plek in hun rol aan het groeien zijn. We hebben ze allemaal afgelopen week laten nadenken over hun plek in het veld en je zag absoluut al meiden die duidelijk op hun favoriete plek hun draai aan het vinden zijn. Ook was er weer veel inzet en hoorden we de meiden elkaar iets meer onderling coachen. En we hadden een dappere Estelle op doel staan die de plek van onze geblesseerde Bowie deze wedstrijd had overgenomen en die dat vol inzet deed. Waarbij we gewoon ook weer trots waren op alle meiden. We zagen wel dat de meiden echt nog wat feller mogen zijn in de duels, dat ze niet te snel de bal weg moeten schieten en dat ze niet teveel af moeten wachten. Mooie agendapunten voor de training volgende week. 

Patrick

ZOB MO15-1 - FC Purmerend MO15-3 4-0



Het is aan het begin van het seizoen altijd even afwachten in wat voor poule je wordt ingedeeld. Clubs vinden het moeilijk om te bepalen in welke klasse ze hun teams moeten zetten. Zo zitten er wel eens teams die eigenlijk makkelijk een klasse hoger kunnen spelen in een lagere klasse. Het is pas in de latere fases van het seizoen dat alles qua niveau wat meer wordt rechtgetrokken. Daar komt bij dat er dit seizoen geen derde klasse meer is. Normaal gesproken zou onze MO15-3 in die derde klasse zijn ingedeeld. We hebben in ons team namelijk allemaal jonge meiden, waarvan er veel net zijn begonnen met voetballen.



Het is dan heel lastig als je tegenover een team staat dat duidelijk al meer ervaring heeft en waar alle automatismen er al wat meer zijn ingesleten. Zo stonden wij deze zaterdag tegenover de MO15-1 van ZOB. Een fysiek sterk team met speelsters die elkaar in het veld makkelijk kunnen vinden. Een team dat duidelijk snode plannen heeft vandaag, want na ruim 1 minuut is het al 1-0! Een flinke domper voor onze meiden, die er juist zoveel zin in hadden om vandaag aan de bak te gaan. Veel enthousiasme in de kleedkamer vooraf en ook de warming-up werd met veel energie gedaan. Maar niet getreurd, de wedstrijd is nu eenmaal net pas begonnen.



Toch is al snel duidelijk dat dit een lastige wedstrijd gaat worden. We komen er moeilijk uit en ZOB blijft maar aanvallen. We worden echt een beetje overlopen, wat na 12 minuten resulteert in de 2-0. De grote meiden van ZOB hebben een venijnig schot in de benen en kunnen van grote afstand ons doel onder vuur nemen. Daar is de geblesseerde Bowie vandaag vervangen door Feline, de keepster van de MO13-2. Ze staat prima te keepen, weet heel veel ballen tegen te houden, maar in het spervuur aan schoten op doel vliegt er helaas ook wel eens een in.

Na een kwartier komt er meer rust in ons spel. De meiden schieten ballen die ze voor hun voeten krijgen niet meteen weg maar nemen de tijd om te kijken wat ze hier het beste mee kunnen doen. Er komen wat mooie combinaties op het veld en het spel verplaatst zich meer richting het middenveld. Daar blijkt wel een groot gat te zitten tussen ons middenveld en onze aanval. Estelle, die vroeger bij ZOB heeft gespeeld, staat vandaag in de spits en wil graag scoren tegen haar oude team. Maar de bal blijft vaak tussen middenveld en aanval in hangen. De keren dat we wel in de buurt van het doel van de tegenstander komen staan er sterke verdedigers klaar die een schouderduw (of meer) niet schuwen om onze meiden van de bal af te krijgen. Daar staat wel tegenover dat onze verdediging meer grip krijgt op de aanvallers van ZOB. Ze komen er niet meer zomaar voorbij en ook ons team schroomt niet om er wat steviger in te gaan om de bal uit de buurt van ons doel te houden.



Zo is het in de rust nog steeds 0-2. In de kleedkamer is dan ook nog steeds te merken dat de meiden er nog in geloven. Maar helaas. Na drie minuten in de tweede helft wordt een bal in het strafschopgebied tegen de handen van een van onze verdedigers geschoten. Gevolg: een penalty. Je kan er twijfels bij hebben, vooral ook omdat er in de eerste helft minstens drie handsballen van ZOB niet werden bestraft. Ook aangeschoten hands, maar dan moet je als scheidsrechter wel 1 lijn trekken en of alles wel, of alles niet bestraffen. Sowieso is de scheids niet bepaald op onze hand. Duwtjes van ZOB worden vaak weggewuifd, als wij een keer er wat steviger in gaan weet de scheidsrechter opeens wel zijn fluit te vinden. We hebben de meiden dan ook in de kleedkamer gezegd in het vervolg te gaan liggen als ze een duw krijgen, om de scheids wat extra te motiveren toch een vrije trap te geven. Het spel wordt wat harder in de tweede helft. ZOB verwacht makkelijk meer doelpunten te kunnen scoren maar wordt tegengehouden door onze sterke verdediding. Lieke, Romy en Omayma (die ons team vandaag versterkt vanuit de MO13-1) wisselen af in het hart van de verdediging en hebben het druk vandaag. Maar ze zijn niet bang zich in de strijd te gooien. Ook aan de zijkanten wordt vol inzet verdedigd. Yasmine, Sterre en Deslyn gaan heel wat duels aan en weten er steeds meer van te winnen. Helaas zorgt het harde spel van ZOB er wel voor dat Sterre en Romy op gegeven moment geblesseerd het veld moeten verlaten.

Op het middenveld zien we Tess H, Tess S en Sanne die het moeilijk hebben tegen het middenveld van ZOB, maar die niet opgeven en ook menig duel aangaan. En voorin worden naarmate de wedstrijd vordert steeds meer aanvallen opgezet, waarmee we steeds dichter bij het doel komen. Op links zijn het Kenza en Naomi die hun tegenstanders steeds vaker weten te omspelen, terwijl op rechts Fabienne en Jaidae het de verdedigers moeilijk maken. En Estelle vecht het ene na het andere duel uit met verdedigers die haar met zijn tweeen de pas afsnijden. En ondanks dat we maar geen tegengoal kunnen maken, die wel verdiend zou zijn, blijven de meiden er voor gaan. Je ziet dat ZOB het er moeilijk mee heeft en dat is absoluut een verdienste van de MO15-3. Daarbij is het mooi dat de nieuwe meiden in ons team laten zien dat ze absoluut talent hebben. Als ze na wat meer wedstrijden en trainingen meer inzicht krijgen in hoe ze bepaalde situaties moeten lezen, dan mogen we er op rekenen dat ze samen met onze ervaren meiden nog heel wat goede wedstrijden gaan spelen dit seizoen.



Dat het nog 4-0 wordt is alleen voor de statistieken. Dit was een wedstrijd die vrijwel onmogelijk was om te winnen, maar we hebben toch genoten van de inzet van het team. Dit laten we na afloop de meiden ook weten in de kleedkamer. Ze balen er zelf van dat ze niet gewonnen hebben, maar we hopen toch dat ze wel snappen dat je soms tegen een sterkere tegenstander juist ook kunt leren. Waar het er na 12 minuten op leek dat het een walkover zou worden, daar hebben de meiden juist hun rug gerecht en zijn ze de strijd aangegaan. Je kan na een nederlaag ook trots zijn op wat je team heeft laten zien en dat waren we vandaag zeker.

Patrick, met foto's van Jolanda

FC Purmerend MO15-3 - Beemster MO15-1 5-3

De eerste wedstrijd van het nieuwe seizoen. De meiden hebben de afgelopen weken hard getraind maar hebben nu zin om eindelijk weer een keer een wedstrijd te mogen spelen. Je merkt het enthousiasme in de kleedkamer en op weg naar het veld. Het is vandaag ook ideaal voetbalweer. Misschien iets te warm en zonnig voor de meiden die hard aan de bak moeten op het veld, maar perfect voor het publiek langs de lijn. Ze zien een MO15-3 dat bestaat uit meiden die al jaren met elkaar voetballen, maar ook met meerdere nieuwe meiden. Spannend dus om te zien hoe het team het gaat doen. Bij de training was de sfeer onderling wel al goed dus dat voorspelt veel goeds.



We spelen vandaag tegen de MO15-1 van Beemster, een team dat niet genoeg meiden op de been kon brengen. Gevolg: we moeten 9 tegen 9 op een kleiner veld. Niet echt de ideale manier om het seizoen te beginnen... Gelukkig hebben we ouders bij het team die het niet erg vinden om even met doelen te slepen en hoedjes neer te zetten om zo een kleiner veld te maken. Uiteindelijk maakt het ook niet zoveel uit, de meiden staan te popelen om te beginnen en gaan dan ook meteen volop in de aanval. Je merkt de eerste tien minuten wel dat het weer even wennen is. Er is toch wel weer een tijdje geen wedstrijd gespeeld en dan is het even zoeken naar de automatismen. We staan als jong team ook nog eens tegenover een team met grote, wat oudere meiden. Toch houdt dat onze MO15-3 niet tegen. Na 13 minuten is het namelijk Estelle die door de verdediging van Beemster breekt en hard op doel schiet. De keeper weet de bal tegen te houden, maar deze stuitert naar Kenza toe, die koelbloedig inschiet. 1-0 voor ons! Het eerste doelpunt van het seizoen is een feit.



Lang kunnen we niet van de voorsprong genieten, want het is na 18 minuten al 1-1. Onze verdediging, die bestaat uit Zoey, Lieke en Romy, staat als een huis, maar Beemster maakt gebruik van een klein momentje van onoplettendheid. Geen paniek, we hebben nog steeds het beste van het spel. Ondanks de hitte is er enorm veel inzet te zien op het veld. En vlak voor de rust is het Estelle die na een mooie aanval van onze meiden alleen voor de keeper komt. Dit keer mist ze niet. Ze raakt de bal niet helemaal goed, maar deze stuitert toch voorbij de keeper. Ze is er zelf misschien nog wel het meest verbaasd over dat het een doelpunt is geworden, maar wat maakt het uit, we staan weer voor.



Rust. De meiden ploffen uitgeput op de grond. Ze hebben alles gegeven in deze hoge temperaturen, onder goedkeurende blikken van de vele ouders langs de lijn. Ook de meiden van Beemster hebben het niet makkelijk. Voordeel voor ons is dat we meer wissels hebben. Zo kunnen we door in de tweede helft veel te wisselen hier profijt uit halen. We hebben in de tweede helft het beste van het spel. Onze meiden op het middenveld staan goed te spelen. Stere, Sanne en Tess S wisselen af met Fabienne, Jadae en Yasmine en zorgen voor een goede aansluiting tussen de verdediging en de aanval. Vooraan hebben we afwisselend Tess H, Naomi, Estelle en Kenza staan. Ze zorgen voor veel dreiging. Toch is het eerst Beemster dat toeslaat. Na 5 minuten in de tweede helft maken ze er 2-2 van. Bowie staat een prima wedstrijd te keepen, zeker als je nagaat dat ze een blessure heeft aan haar hand, maar kan het tegendoelpunt niet voorkomen. Maar onze meiden laten zich niet op hun kop zitten. Het is Tess H die na wederom een mooie aanval in de 7e minuut binnenschiet. Hierna golft het spel een tijdje heen en weer, maar na 22 minuten is het weer Tess H die er 4-2 van maakt! Beemster doet nog wel wat terug met een doelpunt in de 32e minuut, maar het is uiteindelijk Estelle die met een prachtige vrije trap een minuut voor tijd de overwinning veiligstelt. 5-3!



Blije meiden, blije ouders en zeker ook blije trainers, die hebben genoten van het spel van hun team. Er zijn zeker dingen waar we de komende trainingen aan moeten werken, maar we zijn per slot van rekening net pas begonnen. Het belooft in ieder geval veel goeds voor het nieuwe seizoen!

FC Purmerend MO15-3 - Beemster MO15-1 5-3
13 Kenza 1-0
34 Estelle 2-1
42 Tess H 3-2
57 Tess H 4-2
69 Estelle 5-3