MO13-2 levert volop strijd in de kou

pursae 1

pursae 2

pursae 3

pursae 4

Het is koud vandaag. De ouders van de meiden van de MO13-2 staan met mutsen en sjaals langs de kant, maar nog is het koud. De meiden laten niet merken dat ze er ook last van hebben. Die willen vandaag vooral laten zien wat ze kunnen. Er is de afgelopen week veel gepraat binnen het team, over wat je wel en niet kunt roepen in het veld en over hoe je met elkaar omgaat. We hebben een bijzonder stel meiden bij elkaar, die af en toe een beetje moeten durven elkaar een complimentje te geven. Die zouden in ieder geval ook vandaag weer meer dan terecht zijn. Want ook al blijkt snel dat we weer tegen een sterker team staan, de meiden lopen zich de longen uit het lijf.

Eigenlijk zit daar ook een klein beetje het probleem. Want in hun drang om de tegenstander bij het eigen doel weg te houden, zijn sommige meiden regelmatig op plekken te vinden waar ze niet horen. Zo gebeurt het meerdere keren dat er in de verdediging meerdere meiden op dezelfde aanvalster afrennen, terwijl er andere meiden van de tegenstander vrijlopen. De verdediging heeft het daarbij in de eerste helft niet makkelijk, want ons middenveld loopt graag mee naar voren, maar is iets minder enthousiast als het op meeverdedigen aankomt. Dat is zonde, wat als het gat tussen de meiden voor en de meiden achter minder groot zou zijn, dan zou alles nog veel beter lopen. Dan zouden aanvallen makkelijker opgezet kunnen worden en dan zouden de meiden achterin niet zover bij hun verdediging weg hoeven lopen om de bal bij een medespeelster te krijgen.

Bij rust is de stand 0-2, wat eigenlijk niet nodig was geweest. Met iets meer geconcentreerd spel zou het nu gewoon nog 0-0 staan. Toch, in de kleedkamer alleen positiviteit. We geven de meiden aan wat er mis ging en hoe ze dat in de tweede helft kunnen verbeteren. Dat gaat ook een tijd goed, maar Saenden weet onze dappere gele muur toch nog drie keer omver te krijgen. Iedereen heeft zich volop gegeven en we hebben ook wel een enorm stel bikkels bij elkaar staan. Zoals Do, die doorspeelde nadat een tegenstander probeerde haar been eraf te schoppen, waarvan de gevolgen duidelijk op haar been te zien waren. Of Noa en Frederique, die totaal onvermoeibaar elke aanval probeerden af te stoppen en daar ook vaak fantastisch in slaagden. Of Liona en Madelief, die in de tweede helft samen een aantal leuke aanvallen opzetten, die helaas zonder resultaat bleven. Ezri, die door alle drukte voor haar neus soms even niet meer zag wat er allemaal gebeurde, maar die ondanks dat weer fantastisch keepte. Meike, die ondanks last aan haar enkel toch mee wilde doen, tot het echt niet meer ging. Selin, die er constant bovenop zat als de tegenstander gevaarlijk werd. Luna, die als aanvoerder haar team weer op sleeptouw nam. Tamara, die erg verkouden was maar daar op het veld niks van liet merken en een aantal keer aanvallend gevaarlijk was. Lisa, die vooral in de eerste helft er weer een paar keer mooi langs kwam en dicht bij een doelpunt was. Jasmijn, die ook onvermoeibaar was en die ook naast het veld een hele belangrijke rol speelt in het steunen van de meiden die dat nodig hebben. En Isabella, die vlak na de rust opeens naast me stond. Ze had geen voetbalkleren aan maar het was duidelijk te merken dat ze eigenlijk toch wel graag mee wilde doen. Meike gaf toen net aan dat ze niet meer kon, waarna de meiden snel in de kleedkamer verdwenen en razendsnel met elkaars outfits aan weer terug kwamen lopen, zodat Isabella nog 5 minuten mee kon doen. Fijn dat ze weer terug is, laten we hopen dat onze andere geblesseerde meiden ook weer snel mee kunnen doen.

De komende twee weken zware wedstrijden tegen teams die hoog bovenin staan, maar daar gaan we ons niet door af laten schrikken. Ondanks dat we niet hebben gewonnen hadden de meiden toch weer genoten van de wedstrijd en daar gaat het uiteindelijk om. Zolang dat plezier maar voorop blijft staan komt de rest vanzelf. Denk dat alle ouders, opa's, oma's, broertjes, zusjes en andere aanhang vandaag weer supertrots op de meiden kunnen zijn.